nacht van de maan

Het voorbije weekend, in de nacht van zaterdag 12/7 op zondag 13/7, stapten we de nacht van de maan. Dit is een wandelmarathon (dus 42 km) langs rustige, meestal onverharde wegen, onder het schijnsel van de volle maan. De volle maan kregen we echter niet dikwijls te zien, de hemel was bewolkt, spijtig.

De opbrengst was grotendeels voor ‘Beyond The Moon’ een organisatie die zwaarzieke kinderen en hun gezin een kosteloze en zorgeloze vakantie wil aanbieden. Prima doel dus en een extra motivatie!

 

Even overlopen hoe het ging:

• voorbereiding:

Ik kocht een pedometer: nee, heeft niets te maken met schandalen in de kerk, het is gewoon een stappenteller.

Ik kocht ook nieuwe wandelschoenen, de zool van mijn oude waren volledig afgesleten. Blijkbaar kon ik er ook voor kiezen om ze te laten herzolen, maar ik wou toch wel eens een paar nieuwe.

En verder helemaal geen voorbereiding. O, ja, ik ging ’s morgens nog werken van 6 tot 13u. Ik had dus al zo’n 11.500 stappen gedaan voor ik aan de eigenlijke marathon begon. In de namiddag nog even gaan rusten voor vertrek is me niet meer gelukt (de spanning zeker?)

• het stappen zelf:

Voor het eigenlijke vertrek was er eerst nog een optreden van Jean Bosco Safari. Hij zong wat soulliedjes die perfect bij zijn stemtimbre pasten.

Nog een pastamaaltijd verorberen.

Wanneer ik rond me keek begon ik me zorgen te maken: het was duidelijk dat wij de gemiddelde deelnemersleeftijd omhoog trokken. Alhoewel, er was ook een kwiek koppeltje zeventigers dat deelnam. Ze waren duidelijk geoefende stappers en stapten gezwind mee. Ze hingen allebei weliswaar zijwaarts scheef, allebei naar dezelfde kant. Grappig! Het leek of ze al jaren met zijwind aan het stappen waren. Ze deden me denken aan de bomen van de kust. De helft hebben ze zeker gehaald, maar ik heb ze niet zien finishen.

Het weer was ideaal, af en toe wat motregen maar onze lichaamswarmte deed die zo verdampen, de meegenomen regenkleding bleek overbodig.

Chip voor tijdsregistratie wordt aan de schoenen vast gemaakt.

En dan, op de muzikale tonen van dhr. Safari, doken we de nacht in…

Nacht van de maan, owoowoowowo, nacht van de maan….

 

 

 

De gezamenlijke start, 750 deelnemers, iedereen had een glowstick aan zijn rugzak bevestigd.

De glowsticks vormden inderdaad een kronkelend lint langs de, grotendeels onverharde, wegen. Helden? Dat zullen we na zo’n 10u stappen wel weten…

De eerste 10 km gingen zeer vlot, gemiddeld zo’n 5,5 km/u

Het was stikdonker langs de onverlichte landwegen, je had geen zicht op de omgeving en dus ook geen idee hoe snel je stapte, niet echt motiverend.

“aan dit tempo ga ik geen 42 km halen”

De eerste controlepost, een lichtbaken langs het kanaal,  van ver zichtbaar, een luchtballon die aan de grond stond, erg sfeervol.

Bevoorrading

 

Een 30-tal personen gingen uit de kleren en deden mee aan de moondip. Mij niet gezien!

foto hln

De eerste vermoeidheid werd voelbaar, spierpijn kwam stilaan op maar bleef constant, wandeltempo vertraagde iets of wat, de groep werd uit elkaar getrokken, ieder nam zijn eigen stapritme aan.

“als de pijn niet erger wordt, haal ik het gezwind”

20 km

Eerste opgevers zijn inmiddels met de bus afgevoerd, blaren werden verzorgd,…

Helemaal geen last van mijn voeten.

Ik zocht wat afleiding en probeerde me te concentreren op de geluiden van de nacht: zoals uilen, volgde hier en daar een gesprek maar zei zelf weinig (krachten sparen).

Het werd zwaarder.

Af en toe verdwenen er mensen in het struikgewas voor een plasje, dat merkte je als je een glowstick schijnbaar zomaar in de struiken zag hangen 🙂 .

Ik ergerde me aan mensen die voor me liepen te roken en jongeren in groep die muziek meehadden.

Spierpijn aan buitenkant heupen werd erger, dat is dus geen vet, zoals ik eerder dacht, maar wel degelijk spieren 🙂

“ik vrees dat ik het niet ga halen, wat een afgang…de moed zakte me in de schoenen”

21 km

“oef, de helft toch gehaald, nu begint het aftellen “(psychologische boost)

Regelmatig eten en drinken, korte pauzes onderweg.

Gella Vandecaveye (ex-judoka en ambassadrice van het evenement) kwam met haar pannenkoek van de bevoorrading en zette zich naast me neer, ze zat ook te puffen en te hijgen haha, en zij is 9 jaar jonger….er werden foto’s van haar genomen.

Terug verder.

35 km

We spraken niet meer tegen elkaar, een raar moment, we hielden ons sterk t.o.v. elkaar, we zwegen over onze twijfels.

“opgeven of toch niet?”

Dan een heel belangrijk punt:

De lucht vulde zich met een oranje-roze gloed, de contouren van de bomen tekenden zich weer af tegen de horizon.

De ochtendgeluiden: vogels zongen, mensen werden opgewekter, gingen weer praten.

Je zag weer waar je liep.

“het ergste is voorbij, nu nog even doorbijten”

De fysieke pijn nam nog toe, er was geen sprake meer van soepel stappen, het werd meer je gewicht verplaatsen van het ene op het andere been, leek nogal houterig.

Laatste kilometers, doen het meest pijn, maar het besef dat je de eindmeet zou halen dreef je voort.

“we halen het zeker”

Na ruim 56.300 (+11.000 van mijn ochtendshift) stapten we eindelijk over de eindmeet…

“zou wel kunnen wenen van vermoeidheid”

Trofee in ontvangst genomen, houten ontbijtplankje met logo en ‘proficiat’ erop.

en dan een ontbijt boterhammen, Brugge kaas :-), yoghurt, fruitsap eeeeen Westmalle trappist

“ik wou naar huis, was doodop, al 27 uur wakker…”

Iets waar we geen rekening mee hadden gehouden: Eric had teveel spierpijn om met de auto te rijden, dus kroop ik achter het stuur….en ik viel al rijdend in slaap. Niet echt veilig…dus….uiteindelijk heeft Eric toch maar op zijn tanden gebeten om ons veilig thuis te brengen.

Thuis douchten we en op handen en voeten kropen we de trap naar boven.

Slapen, want morgenvroeg terug werken.

Als een roosje geslapen.

• nadien:

Stramme spieren natuurlijk! En, o zo moe…

Houterige gang, rechtstaan nadat je gezeten hebt is moeilijk.

Trots dat we het gehaald hebben.

Na 3 dagen terug gerecupereerd van de spierpijn en weer vol energie.

Van mijn voeten helemaal geen last gehad.

• nog eens?

Ja, volgend jaar wil ik terug meedoen, wel mits enkele aanpassingen:

De dag van vertrek vraag ik vrij, en indien mogelijk, de dag nadien ook.

Medestappers welkom, nadien naar huis rijden vind ik wel onverantwoord, slaapplaats geen probleem!