Ik zou het al te graag willen: leven op het ritme van de natuur. Eten wanneer ik honger heb, opstaan zonder wekker… leven volgens wat mijn zintuigen en mijn intuïtie me vertellen. Maar helaas, het is mij, samen met zoveel anderen, niet gegund.
Op welk punt in de evolutie zijn we de connectie met het ritme van de natuur kwijtgespeeld? Gebeurde dat toen we het ‘aanvoelen van de tijd’ ruilden tegen meetbare tijd? De klok is natuurlijk een geweldige uitvinding. Zonder precieze tijdsmeting zou onze samenleving niet functioneren. Hier is Vadertje Tijd koning.
Maar het brengt ook zoveel nadelen met zich mee. De klok bepaalt ons leven. Strakke planningen, afspraken, werk- en rusttijden overheersen ons natuurlijk ritme. En dat natuurlijk ritme is individueel zeer verschillend. Ik ben bijvoorbeeld een ochtendmens. In de ochtend ben ik het fitst, kan ik het best nadenken en ben ik bijgevolg het meest productief. Ik word liefst wakker met het eerste licht dat de slaapkamer binnendringt. Wanneer anderen pas wakker worden is mijn kaars uit (het 21u moment, gekend bij de vrienden😁) en kruip ik liefst snel onder de wol. Mijn natuurlijk ritme wordt dikwijls verstoord door de klok. Korte periode kan ik dit wel volhouden maar als ik mijn natuurlijk ritme gedurende lange tijd negeer geraak ik uit balans. Slaapproblemen, stress, slecht humeur en me minder goed in mijn vel voelen zijn de gevolgen.
Een dagje thuisblijven en naar je lichaam luisteren is toch de oplossing zou je kunnen denken. Maar zo werkt het niet. Ik heb minstens 2 dagen nodig om uit het mij opgelegde leefpatroon te stappen en af te kicken van de ratrace van onze maatschappij. En ik merk dat dit er met ouder te worden niet op verbetert, dat de recuperatietijd steeds langer wordt.
Ik verwacht dat er binnenkort een moment gaat komen dat het niet meer leefbaar blijft voor mij en dat ik mijn leven een nieuwe wending zal moeten geven. Hoe, wat en waar weet ik nog niet maar het speelt de laatste tijd steeds meer in mijn achterhoofd.
Ik denk dat velen voelen wat jij voelt. Er wordt zoveel verwacht, zoveel moet, dit hoort zus en iets anders zo…
En ik ben dan nog the Lucky one, want weinig moet nog. Alleen mij moeten haasten ’s morgens aan het ontbijt op reis, omdat die van mij per se op zijn fiets moet kunnen springen. Tssss…
LikeLiked by 2 people
Haha
Geniet nog van jullie reis!
LikeLike
Een groot voordeel van mijn leven: ik heb dit probleem bijna niet. Ik ben afgekeurd..ik sta om 7 uur op en ga om negen uur naar bed. Verder ook weinig verplichtingen
LikeLike
Een eerlijk stukje. Ik weet wat je voelt en bedoelt.
Vorig weekend las ik onderstaand in de krant. Veel van wat erin staat, geldt voor mij. Mogelijks ook voor andere vrouwen van mijn leeftijd. Niet dat ik iemand iets wil aanpraten… maar het is soms zo verdomd lastig fysiek en mentaal. Lang heb ik het ontkend, maar ik moet bekennen…
https://www.nrc.nl/nieuws/2019/05/10/over-de-overgang-praat-je-niet-als-vrouw-a3959805
LikeLiked by 2 people
Nu ik dit lees: het heeft er bij mij zeker ook mee te maken, deze periode in mijn leven is verdorie zo uitputtend!
LikeLike
Misschien ben ik ook wel in “de” (of mogelijks een andere) overgang 🙂
LikeLiked by 1 persoon
Als je onlangs een moto kocht en je oog hebt laten vallen op een groen blaadje is de kans erg groot 😉
LikeLike
Ach ok. Moto: neen. Oog laat ik regelmatig vallen op mooie blaadjes. Maar niet meer dan dat 🙂
LikeLike
Voor mij ook het voordeel van pensioen. Geen wekker meer en mij niet meer druk maken.
LikeLiked by 2 people
Ik moet nog even doorgaan….maar misschien niet meer volle kracht….
LikeLiked by 1 persoon
Als je er maar plezier in kunt houden.
LikeLiked by 1 persoon
Voorlopig wel…
LikeLike
ik geef je groot gelijk, maar ook zonder wekker maak ik het – als gepensioneerde – zelf ‘druk’!
LikeLiked by 1 persoon
Ik zit ook niet echt stil. Soms vraag ik mij af waar ik de tijd vandaan haalde om te werken
LikeLiked by 2 people
De aard van het beestje waarschijnlijk 😉
LikeLike
Ik vergeet veel, dus ook hoe ik mij 25 jaar geleden voelde. Ik weet wél hoe gemakkelijk het voor mij was om tijdens de voorbije week (vakantie in Schouwen Duiveland) te leven op het ritme van mijn natuur, m.a.w. doen waar ik zin in had. Soms zat ik om 23u in bed, meestal om 22u en uitzonderlijk om 20u. Ik stond nooit op wanneer ik wakker werd (omstreeks 6u) maar gunde mij nog even indutten en langzaam wakker worden.
Thuis combineer ik twee ritmes, dat van ‘ochtend-‘ als dat van ‘avondmens’ en dat wreekt zich op mijn concentratievermogen (eigen schuld, dikke bult).
Ik ben benieuwd hoe de overgang de volgende week zal verlopen, neen … welk ritme ik zal kiezen, want ik ben (als 70-jarige!!!) verantwoordelijk voor mijn keuzes en (re)organisatie van mijn leven!
LikeLiked by 1 persoon
Dat het zo’n sluipend proces is maakt het er niet gemakkelijker op. Ik had zelf amper in de gaten dat mijn levenskwaliteit eronder leed. Het was pas nadat mijn partner me erop wees dat ik het ook zag. Nu merk ik dat al mijn klachten terug te brengen zijn onder dezelfde oorzaak: een fout levensritme.
Hoog tijd om hier iets aan te doen.
LikeLiked by 1 persoon
Ik ook op pensioen maar de wekker loopt nog een paar jaar af voor mijn partner. Het leven overdag is wel rustig geworden maar dat was wel serieus wennen voor mij in het begin 😉
LikeLiked by 1 persoon
Hoe herken ik dit gevoel, Els. Ook ik ben een ochtendmens, en bij mij gaat het licht al uit om 17u00 (op het werk). Dit in een tijd waar in mijn sector wordt verwacht dat we doorwerken tot 22u00. O, ramp, maar ik moet het gelukkig niet meer meemaken.
(ps: psssst… vierde laatste lijntje ‘verbeterT’)
LikeLiked by 1 persoon
O, O, ja tegenwoordige tijd…t natuurlijk. Bedankt om me hierop te wijzen!
Doorwerken tot 20u is bij ons gebruikelijk. Daarna nog 1u naar huis rijden, dat is er mij teveel aan, dat wil ik niet meer. Te gevaarlijk voor mij.
LikeLiked by 1 persoon
Ik zeg altijd: vier uur slaap per dag is genoeg.
De rest kan je ’s nachts inhalen.
LikeLiked by 2 people
Haha dat lijkt me een geweldige regel.
Bedankt voor deze tip!
LikeLiked by 1 persoon
Ik heb er ook een lang gevecht mee geleverd, de laatste jaren van mijn carrière. En net toen de eindmeet in zicht kwam, ben ik plat op mijn bek gegaan. Ik ben nu 5 jaar met pensioen en af en toe voel ik nog de gevolgen. Dus: als je de kans ziet om er wat aan te doen, doe het dan!
LikeLike
Ik heb voor mezelf besloten om eraan te werken.
Mijn leven in kleine stapjes aan te passen aan mijn natuurlijk ritme.
Eerste opdracht: gesprek met mijn werkgever.
LikeLiked by 3 people
Een herkenbaar stukje voor velen, denk ik. Vijf jaar geleden crashte ik. Ik volgde stresstherapie en loopbaanbegeleiding maar kwam tot de conclusie dat ik niet meer wilde. Ik ben nu thuis zonder vergoeding of uitkering – mijn man is nu de enige kostwinner – maar het was de beste beslissing ooit. Er zijn gelukkig ook minder drastische opties …
LikeLiked by 1 persoon
Toch wel moedig dat jij (jullie) die beslissing genomen hebt.
Ik vind het moeilijk om het juiste moment voor verandering te kiezen.
Een crash wil ik uiteraard vermijden, maar hoever kan je doorgaan?
Als ik op dezelfde manier doorga kan ik het niet lang meer houden.
Om te beginnen ga ik met mijn werkgever praten over een aanpassing in mijn werk, we zien wel wat er uit de bus komt….ik heb al enkele mogelijkheden in gedachten.
LikeLiked by 1 persoon
Moet je doen als je merkt dat het zo niet verder kan. Hopelijk hebben ze begrip.
LikeLiked by 1 persoon
ik duim voor je!
LikeLiked by 1 persoon
Neem de tijd, anders neemt de tijd jou …..
Stille groet,
LikeLiked by 2 people
Ontsnappen uit de ratrace om jezelf niet te verliezen… het zou zomaar moeten kunnen. Helaas moeten we soms om financiële redenen andere (foute) keuzes maken. Mocht die druk er niet zijn, er zouden veel meer mensen voor zichzelf kiezen. Ik hoop dat je eruit komt, voor jezelf!
LikeLike
https://philippe.faes.coach/
Deze wandelcoach helpt je belangrijke beslissingen te nemen in je leven.
LikeLike