de jacuzzi

“Wisten jullie al dat wij een jacuzzi hebben”? vroeg de buurvrouw tijdens één van onze avondlijke voortuinpraatjes. Alsof ze haar aankoop wilde minimaliseren voegde ze er onmiddellijk aan toe: “het is maar zo’n opblaasbaar exemplaar hoor”.

“En of we dat weten…” ontsnapte bijna uit mijn mond. Gelukkig besefte ik op het laatste moment dat een goede relatie met de buren veel waard is en verving ik deze woorden door een enthousiast “goed voor jullie!” Diep in mij had ik de stille hoop dat ze deze subtiele hint zou doorzien.

Natuurlijk weet ik dat ze een jacuzzi hebben. Meer nog, ik kan precies zeggen wanneer hij in gebruik werd genomen. Vijf dagen en drie uur moet dat ondertussen zijn. Vijf avonden van ergernis. Dat luchtbelproducerende waterreservoir waar zij zo ongelooflijk van genieten maakt namelijk een hels lawaai. En bij gezellig bubbelen hoort natuurlijk muziek. Dat maakt de ergernis alleen maar erger: de volumeknop wordt flink omhoog gedraaid om het geluid van de jacuzzi te overstemmen. Weg rust op ons terras. En laat dat nu het enige zijn waar ik naar verlang als ik thuis ben. Oké, ik geef toe, een biertje hoort er ook bij.

Het duurde niet lang voor in mijn gedachten de plannen tot sabotage van dat onding vorm begonnen te krijgen.

“Ik heb in de kelder nog breinaalden liggen” suggereerde ik mijn partner. Hij vond dat ik overreageerde en dat ik het moest loslaten. Hoe hard ik ook probeerde ik kon die ergernis niet naast mij neerleggen.

De bewuste breinaald lag al een paar dagen klaar op het kastje bij de achterdeur, wachtend op het gepaste moment, toen er op een avond werd aangeklopt.

“Wie we daar hebben, de buurman, kom binnen” gebaarde mijn partner. De buurman stak zijn hoofd met de nodige coronavoorzichtigheid tussen de opengeschoven schuifpui.

“Wij hebben een probleem” zei hij zichtbaar teleurgesteld “onze jacuzzi is lek”. Ik kon het net onderdrukken maar diep in mijn binnenste juichte ik, balde een vuist en trok die triomfantelijk omlaag als teken van overwinning. Mijn partner wierp een gespannen, vragende blik in mijn richting.

Via de draadloze verbinding die we soms hebben las ik zijn gedachten. Het was alsof hij dacht dat ik… hoe kwam hij erbij?

Mijn gelaatsuitdrukking moet een toonbeeld van onschuld geweest zijn want ik merkte dat hij mij geloofde. Bijgevolg ebte de spanning die voordien van zijn gelaat af te lezen was, weg.

Mijn partner die niet alleen fietsenmaker is maar ook veel te goed voor deze wereld deed wat van hem verwacht werd: hij ging naar de kast, trok een lade open en nam er een geschikte herstelset uit.

“Dit zou moeten werken” zei hij en overhandigde deze aan onze buurman. Ik besefte dat dit moment bepalend was voor mijn innerlijke rust van de komende maanden. Smekend probeerde ik nog “nee, niet doen, doe dat alsjeblief niet…” via de draadloze verbinding naar mijn partner door te seinen. Maar het baatte niet, de verbinding bleek plots verbroken.

Even dacht ik om de plakset “per ongeluk” uit de buurman zijn handen te duwen zodat deze onvindbaar onder de kast zou belanden. Ik realiseerde me dat dit slechts uitstel zou betekenen en liet het voor wat het was.

Waar ik voor vreesde werd waarheid: de jacuzzi werd hersteld en onze buren bubbelen er sindsdien weer vrolijk op los.

Weg is de zomerrust.