het achtste gebod

Eric tikte mij stevig aan met zijn elleboog en zei fluisterend “Kijk….. kijk daar….’t is ni te geloven!”

Mijn blik priemde zich tussen twee reclameborden tot ik een jongeman met de sweater in het vizier kreeg. Hij zat gehurkt bij een stapel Apple MacBooks. Zijn gezicht was nauwelijks zichtbaar onder de sweaterkap die hij stevig over zijn hoofd had getrokken. Wat gedroeg hij zich vreemd: schichtig om zich heen kijkend, friemelend aan de verpakking van een laptop. Wanneer er iemand langs hem liep richtte hij zich op en keek geïnteresseerd naar enkele producten om daarna weer te hurken bij de stapel laptops. Ik herkende dit gedrag meteen.

Mijn partner en ik stonden enigszins verbouwereerd toe te kijken. Benieuwd of ons vermoeden bevestigd zou worden. De jongeman ging gewoon door met het verwijderen van de metalen draad en het alarmlabel die kruiselings rond de verpakking van de laptop bevestigd waren. Hij had ons nog steeds niet opgemerkt. Even dacht ik mijn stoute schoenen aan te trekken, erop af te stappen en luid te roepen “Wa zijde gij van plan?” Maar ik heb mij wijselijk ingehouden. Het risico om een pak rammel te krijgen of met een mes bedreigt te worden leek me reëel. En zolang hij niet met het product, zonder te betalen, voorbij de kassa is gelopen heeft hij immers niets gestolen. Er was geen verkoper bij ons in de buurt dus we hadden geen andere keuze dan hem te laten begaan.

En het lukte hem, de beveiliging was eraf. Hij opende zijn jas en schoof de laptop er snel in, stond op en begaf zich met snelle pas richting kassa. Ik liep hem achterna tot aan de kassa en wees de dief aan bij de kassamedewerker. Die keek niet eens raar op. “Dagelijkse kost hier, we bekijken straks de camerabeelden wel” zei hij. De dief was inmiddels de ring van Turnhout overgelopen en verdween uit het zicht.

Bij nazicht bleken er niet één maar drie laptops gestolen te zijn. Drie maal €999!!!

Ik was er helemaal ondersteboven van.