de platte mus

Met een eerste keurende blik richting het nieuwe bakkerijmeisje zag ik het al: dit was weerom een platte mus. Vergeef me het vooroordeel maar mijn eerste indruk laat mij zelden in de steek. Uiteraard zou ze de mogelijkheid krijgen om me het tegendeel te bewijzen. Eigenlijk hoopte ik dat ook want we hadden dringend nood aan een nieuwe medewerker op de broodafdeling van de supermarkt. Enthousiast ging ik van start met de opleiding van het meisje. De eerste dag probeer ik het altijd wat luchtig te houden en de nieuwelingen niet te overdonderen met teveel verschillende taken.

“Dat fitnessabonnement kan je alvast stopzetten” zei ik terwijl ik demonstratief een bruine bakkerskrat met 5 kg brood van een torenhoge stapel nam. Het frêle studentje keek me vragend aan. ‘Wel ja, om op de bakkerijafdeling te werken moet je niet enkel goed kunnen nadenken, je moet ook fysiek in orde zijn. Bakplaten in en uit de oven schuiven, dikwijls boven schouderhoogte werken, in de diepvries werken, volle kratten met producten stapelen, de ganse dag op je benen, veel draaien en keren op een kleine oppervlakte,….dat alles maakt dat het fysiek best een zware job is’ vervolgde ik. ‘Maar als je het wat tijd geeft dan went de fysieke inspanning. Meer nog, je zal er zelfs voordeel uit halen: je gewrichten zullen soepel blijven en gaan sporten zal niet meer nodig zijn. Dus weg met dat fitnessabonnement!’ Ze moest erom lachen. De spanning die een eerste werkdag met zich meebrengt ebte weg en maakte plaats voor een gemoedelijke sfeer.

Maar het lachen is haar gauw vergaan. De rest van de dag heeft het kind echt haar best gedaan maar het mocht niet baten, ze stond aanhoudend te zuchten en te puffen.

De dag nadien is de nieuwe medewerkster niet meer komen opdagen…..via het interimbureau kregen we te horen dat ze de job niet meer zag zitten……pffff, de zoveelste platte mus….

de ezel en de teen

Met een wijdse zwaai trok ik de zware metalen buitendeur open.

Autch….ik kon nog net een spontane gil onderdrukken. Mijn voet zat volledig klem onder de deur. Potvast zat hij, geen beweging in te krijgen.

Even rondkijken…. geen hulp in de buurt….wat nu?

“Korte pijn” dacht ik bij mezelf en ik gaf een flinke duw aan de deur. Deze schoof tergend langzaam van mijn voorvoet. Een pijnscheut trok door mijn voet. Dit voelde niet goed…

“Nee Els, niet kleinzerig zijn” sprak ik mezelf bemoedigend toe. Na een paar hinkende stappen besloot ik dat het wel meeviel en ging gewoon aan het werk. Door de drukke ochtendshift dacht ik er zelfs niet aan mijn schoen uit te trekken om mijn voet even te controleren.

Ik schrok behoorlijk toen ik ’s avonds, voor ik in de douche stapte, mijn voet zag.

Ik heb mijn lesje wel geleerd: een ezel stoot zich geen tweemaal aan dezelfde (s)teen!

Corona 8

Vanmorgen 8u, de winkeldeur van AH Wemmel wordt geopend. Met de verplichte winkelkar aan de hand stromen de eerste klanten binnen. Onder hen een oud vrouwtje dat zich richting broodafdeling begeeft.

Ik begroet haar met een knikje en een glimlach.

“Wat een brede glimlach zo vroeg in de ochtend” zegt ze.

“Ja mevrouw, als ik jou was zou ik oppassen want mijn glimlach is besmettelijk.”

Het oude vrouwtje moet er hartelijk om lachen.

“Zie je wel?” zeg ik.

“Gelijk heb je” zegt ze en voegt er meteen aan toe “dank je wel voor jouw lach”.

❤️

Als het even moeilijk is….

kijk ik naar deze foto en voel ik weer waarom ik dit doe.

foto: Mieke (dank je wel Mieke) 2020, Turnhout

1 Million

“Als hij me zou vragen voor een proefrit zou ik geen nee zeggen” dacht ik terwijl ik mijn hand langzaam over het glimmende zwarte koetswerk liet glijden.

Sportieve lijn en toch klassiek, precies zoals ik het graag zie. Ik maakte een rondje om de wagen en wierp een blik op het mooi afgewerkte lederen interieur. Op de passagierszetel lag nonchalant de gekende 1 Million parfumflacon van Paco Rabanne in de vorm van een goudstaaf.

Er gingen enkele dagen voorbij en plots was hij er weer. Ik wist het zeker want zijn parfum hing in de lucht. Het welriekende spoor leidde mij richting kantoor. En ja, door het raampje zag ik hem achter de pc zitten.

Ik klopte aarzelend aan, opende de deur op een kier en stak al snuivend mijn hoofd binnen.

“Hmmmm, 1 Million?” vroeg ik.
Het bleef stil, het leek even te duren voor hij doorhad wat ik bedoelde. Vervolgens keek hij me verwonderd aan.
“Els, hoe weet jij dat?”
“Het is één van mijn lievelingsgeuren, ik herken hem overal.”
“Enne……ik las ergens dat de keuze van je parfum iets zou zeggen over je persoonlijkheid….” vervolgde ik.
“O ja? Wat zou dat in mijn geval dan betekenen?”
“1 Million? Het zal niets met geld te maken hebben, vermoed ik” zei ik op een ironisch toontje.
“Wat dan wel?” vroeg hij.
Als je slijmt doe het dan meteen goed dacht ik bij mezelf en zei:
“Misschien ben jij er ééntje uit een miljoen?”
Er werd gelachen.

“De mijne is Angel” vervolgde ik snel.
Hij keek me aan met ogen waarin ik ongeloof kon aflezen.

Samen

Op het scherm van mijn rinkelende gsm verschijnt de naam van mijn 27-jarige dochter.

“Hey Emilie, alles oké met jou?”

“Ja hoor mama, alles oké, wat eten jullie vanavond?” bracht ze in één adem uit. Zo ken ik haar, dat is op en top mijn dochter. Als er te eten valt is ze er als de kippen bij. Het is een plezier om haar te zien genieten van eten. Net haar mama 😄

Maar deze keer is het anders. Deze keer gaat het niet zozeer over goesting om te komen eten maar is er meer aan de hand. Ik hoor het in de toon van haar stem. Waarschijnlijk heeft ze nood aan gezelschap. Sinds ze op zichzelf woont gebeurt dat vaker. Begrijpelijk, het was voor haar een grote stap.

Niks mis mee, dan wordt mijn moederhart wakker en is het tijd voor wat verwennerij.

“Wat wil je dat ik klaarmaak?”

“Maakt niet zoveel uit, iets gezond.” antwoordde ze.

“Wat denk je ervan als we samen inkopen gaan doen?”

“O ja, goed idee, dan beslissen we tijdens het winkelen wel wat we gaan klaarmaken.”

En zo gebeurt het regelmatig dat je ons samen ziet winkelen. Alle tijd nemend om nieuwe producten te keuren en te ontdekken. Al winkelend krijgt het menu meer en meer vorm.

Om uiteindelijk thuis te komen en samen, met de nodige creativiteit, een gezonde maaltijd te bereiden. Om vervolgens samen aan tafel te gaan.

Samen…daar draait het toch om? Want eten smaakt het best als je het deelt met mensen die je dierbaar zijn!

Beste collega,

Het feit dat je dit leest bewijst dat ik met de link naar mijn blog jouw nieuwsgierigheid heb weten te triggeren. Goed zo, dat is dan iets wat we gemeen hebben.

Wel, hier is ze dan, de vrouw waarvan jij vanmorgen tijdens ons gesprek zei dat je er moeilijk hoogte van kon krijgen omdat ze zo gesloten is.

Ik moet zeggen dat ik niet verrast was door jouw uitspraak, je bent niet de eerste die dat beweert. Mijn ganse jeugd heb ik dat moeten aanhoren, zodanig dikwijls dat ik het als een soort handicap ben gaan zien. Maar zoals met vele dingen, je leert ermee te leven. Door de jaren heen leek het bijna weggeëbd, tot jij me er vanmorgen weer aan herinnerde. Maar wees gerust, je hebt geen trauma opgerakeld ofzo.

Ik zal je helpen:

Ik ben de vrouw die graag mensen leest, liever dan zichzelf te laten lezen. De vrouw die liever schrijft dan praat. De vrouw die liever zelf stuurt dan  gestuurd te worden. De vrouw die niet kan kiezen tussen wijn of bier. De vrouw die een hekel heeft aan een strak regime en de nodige vrijheid nodig heeft. Ze is geen koele kikker, integendeel, ze heeft een gevoelig hart en bijgevolg is ze ook zeer stressgevoelig. Ze is de vrouw die niet houdt van routine maar uitgedaagd wil worden. En wil bijleren, dat vooral.

Maar dat bedoel je niet met ‘niet kunnen peilen he?’ Soms merk in aan je blik dat je graag in mijn hoofd zou willen kijken, mijn gedachten lezen.  Ik ben er tijdens ons gesprek niet op ingegaan maar het is inderdaad een lastig gevoel, iemand niet kunnen peilen, niet te weten wat ze denken.

En ik vrees dat mijn gedachten voor een gedeelte een mysterie zullen blijven. Zelfs voor mijn allerdierbaarsten hou ik een stuk van mijn allerdiepste zielenroeselen privé. Mijn geslotenheid heeft dus helemaal niets met jou te maken, het is een karaktertrek van mij.

Wat jou niet mag beletten om me af en toe te vragen: ‘Wat denk je daarvan, Els?’ of ‘Hoe voel je je?’ Ik zou het zelfs appreciëren. En ik zal op mijn beurt proberen een niet ontwijkend eerlijk antwoord te geven.

Met dit blogstukje hoop ik een klein stukje van de sluier opgelicht te hebben. Als dit kleine stukje van mij je bevalt nodig ik je graag uit om eens door mijn blog te scrollen.

Altijd welkom!

wat ik doe voor de kost

“Els, wat doe jij eigenlijk voor de kost?” is een vraag die ik regelmatig te horen krijg. 

Dat mijn werk iets met Albert Heijn te maken heeft is jullie waarschijnlijk al duidelijk. Een zestal jaar geleden startte ik bij AH België en een paar jaar geleden maakte ik de overstap naar Peeters- Govers, de grootste Belgische familiale franchisenemer van Albert Heijn. Momenteel heeft mijn werkgever 7 AH filialen en is nog steeds groeiend. Voor mijn job pendel ik steeds tussen deze 7 filialen. Je kan mij dus vinden in Gierle, Oud-Turnhout, Berchem, Antwerpen (Offerandestraat), Wemmel, Ternat of Zaventem. Altijd welkom, vraag maar naar Els….

Binnen PG maak ik deel uit van het opleidings- en ondersteuningsteam. Een klein team waarbinnen ieder zijn eigen specialiteit heeft. Ik hou me vooral bezig met de deli/ kaas- en de bakkerij afdeling, de verkoopafdelingen dus.

Dit zijn voor mij de mooiste én de lekkerste afdelingen van de ganse supermarkt. Het zijn boeiende afdelingen, eigenlijk zijn het winkeltjes in de winkel. Goed personeel op deze afdelingen is goud waard. Verkoop, vernietigingen, acties….ze hebben zeer veel zelf in handen. Om hier te werken moet je niet enkel fysiek goed in orde zijn maar ook met je hoofd kunnen werken. Vooruitziend, flexibel- en doelgericht werken, communicatief zijn, teamplayer en stressbestendig zijn, het zijn enkele van de noodzakelijke eigenschappen die een goede verkoopmedewerker moet bezitten. 

Even terug naar mijn taak binnen dit geheel. Mijn werk bestaat uit 2 delen: het opleiden van de nieuwe verkoopcollega’s en de begeleiding/ondersteuning van deze afdelingen na opening.

Wat de opleiding van nieuwe collega’s betreft, deze gaat onmiddellijk na aanwerving van start. Ideaal is dat de nieuwe collega’s tenminste 4 weken voor opening ingeschakeld worden in het dichtsbijzijnde reeds geopende filiaal. Daar kom ik in actie. Mijn taak richt zich vooral op het vertrouwd maken van de Albert Heijn procedures en de regels en verplichtingen inzake voedselveiligheid. Het runnen van de afdeling zeg maar. Een goed draaiende verkoopafdeling is veel waard in een supermarkt. Het is meer dan brood bakken en je toog vullen. Het grootste werk is onzichtbaar voor onze klanten: werk aan de computer, in de diepvries, in het magazijn, plannen,…..letterlijk genoeg opleidingswerk aan de winkel dus.

Meestal sta ik gewoon mee op de werkvloer omdat je iets best kan aanleren door zelf het correcte voorbeeld te stellen, met de nodige uitleg uiteraard. Ik doe dit niet alleen. De vaste mensen van de afdeling die al geroutineerden zijn in het werk nemen eveneens een deel van de opleiding op zich. Geregeld pluk ik mensen van de werkvloer om iets te verduidelijken aan de pc. Het is de bedoeling dat iedereen de basis onder de knie heeft bij de opening van het nieuwe filiaal.  

Ongeveer 1 week voor opening ben ik aanwezig bij de oplevering van de nieuwe winkel. Dan ga ik, samen met een collega van AH, van start met het inrichten van de deli/kaas- en de broodafdeling. Steeds spannend, het werken naar de openingsdeadline.

Afdeling bij oplevering, hier en daar zijn nog werkmannen aan het werk. 

Afdeling een kleine week later, net voor opening van het nieuwe filiaal:

Het tweede gedeelte van mijn werk is de begeleiding van de verkoopafdelingen van het nieuw geopende filiaal. Zijn alle medewerkers voldoende mee? Hoe staat het met de omzet, het voorraadverloop, de vernietigingen, de organisatie, de teamgeest, wat zijn verbeterpunten? Verdere problemen? Waar kan ik bijsturen?

Of dit mijn droomjob is? Voor 85% wel. De negatieve punten zijn dingen waar ik niet voor kies maar die onlosmakelijk verbonden zijn met de job. Vrij verre verplaatsingen en de Belgische files maken dat ik vele uren in de auto doorbreng. Er zijn ook stressvolle periodes, zoals momenteel het geval is: 2 openingen in 2 weken tijd dit in combinatie met de eindejaarsdrukte die van start gaat. Ik merk dat ik niet zo snel meer recupereer dan vroeger. Bovendien kan ik me mateloos ergeren aan de  veranderende mentaliteit van de jeugd. 

Maar ik kan zeker besluiten door te zeggen dat ik van mijn job hou.

62+5

Ik weeg 62 + 5kg.

Die 5 kg vermeld ik graag apart.

Anderen noemen het waarschijnlijk overgewicht, ik noem het knuffelvet of nog mooier, mijn 5 kg extra erotische gebruiksoppervlakte. Op die manier lijkt het bovendien nog nuttig ook.

Tijdens het laatste arbeidsgeneeskundig onderzoek werd ik met de neus op de feiten gedrukt. Mijn knuffelvet blijkt zich het afgelopen jaar weer vermenigvuldigd te hebben. De dokter maakte er een opmerking over: “toch oppassen dat die trend niet blijft doorzetten, Els….”  Weliswaar onmiddellijk gevolgd door de relativerende woorden: ” maar je gewicht is nog volkomen normaal hoor”.

Met een BMI van 24 kan je moeilijk van overgewicht spreken maar ik wil toch graag afscheid nemen van die 5 kg extra.

Waarom vraag jij je nu waarschijnlijk af….wel die extra kilo’s lijken rond mijn buik te hangen. Als dit op hetzelfde elan blijft doorgaan ga ik mijn oude dag ingaan als een bomma-type. En dat is iets wat ik absoluut wil vermijden.Tijd om die spiraal te doorbreken, was mijn besluit.

Sinds kort maken gezond eten en bewegen deel uit van mijn dagelijks leven. Na 1 maand gezon(der) eten is er 2,8 kg af. Niet spectaculair hoor ik je zeggen maar het is niet mijn bedoeling om streng te zijn voor mezelf, nee, er wordt regelmatig gezondigd. Ik kan er toch zo van genieten, lekker eten en drinken….

Deze week merkte ik deze poster op in de kantine van één van onze AH filialen:

Deze uitdaging komt als geroepen!

de moderne man op jacht

Zondagochtend, 8u….

Vooral op zondagochtend valt het op…voor het openen van de winkeldeuren staan ze bij bosjes aan te schuiven…..mannen gewapend met een boodschappenlijstje.

Voorlopig staan ze er nog rustig bij maar zo gauw de deuren geopend worden lijkt het oerinstinct in de mannelijke medemens naar boven te komen: tunnelzichtmodus wordt ingeschakeld en als echte jagers stromen ze de winkel in op zoek naar hun prooi. Ze hebben slechts aandacht voor één ding: dat lijstje in hun handen. Hun doel: dat lijstje  doelgericht, efficiënt en zo snel mogelijk afwerken.

“Efficiënt, doelgericht en snel” vertaalt de moderne man door het lijstje strikt van boven naar onder af te handelen. En daar wordt onder geen beding van afgeweken. Met als gevolg dat je ze van hot naar haar ziet lopen, ze doorkruisen voortdurend de ganse supermarkt.

Al gauw duikt het eerste probleem op. Waar vindt hij de boter?  Een toevallig passerende winkelmedewerkster komt als geroepen.

“Juffrouw, juffrouw, waar vind ik de boter?”