imagine…

ochtendlijk geluksmomentje

Ik word wakker en open langzaam mijn ogen.

Mijn partner ligt met zijn rug naar mij toegekeerd, ik hoor aan zijn ademhaling dat hij nog ergens tussen hemel en aarde zweeft.

Stilletjes kruip ik wat dichter naar hem toe tot onze lijfjes  over de ganse lengte contact maken.

Mijn hand glijdt langzaam over zijn lichaam. Even richt ik mijn hoofd op om zijn gezichtsuitdrukking te controleren….hij glimlacht met gesloten ogen….t’is goed zo…

tuuuuut tuuuuut tuuuuut tuuuuut tuuuuut tuuuuut tuuuuut tuuuuut tuuuuut tuuuuut tuuuuut tuuuuut tuuuuut tuuuuut tuuuuut tuuuuut tuuuuut tuuuuut tuuuuut tuuuuut…….

Ik word overspoeld door een gelukzalig gevoel….mijn ochtendlijk geluksmomentje  🙂

Compostela

 

 

St Jacques de Compostelle (foto gemaakt in Gavarnie Pyreneeën)

De dag nadien bleek St. Jacques onthoofd 😦

 

Het is reeds geruime tijd stil op www.wegnaarcompostela.wordpress.com , mijn tweede blog, maar dat betekent niet dat mijn droom een stille dood gestorven is. De droom om naar Compostela te stappen via een oude pelgrimsroute zit nog steeds in mijn hoofd. Het is mij niet zo zeer om de sportieve uitdaging te doen, wel om de spirituele kant. Want mijn doel is reflecteren, nieuwe doelen stellen, evalueren,…en schrijven.

De droom in praktijk brengen laat gewoon wat op zich wachten. Waarom? Door allerlei oorzaken. Vooral de inpassing van zo’n 3 maanden durende voettocht is in mijn huidige leven niet zo gemakkelijk. Voor sommige hindernissen zie ik een oplossing, voor anderen voorlopig niet.

Eerst en vooral is er de duur van het project. Als ik van huis uit wil vertrekken zal ik er pakweg drie maanden over stappen voor ik in Compostela zal aankomen. In mijn werksituatie is het onmogelijk om zo lang van huis weg te gaan.

Liefst zou ik onder ons tweeën gaan. Maar mijn partner, Eric, ziet de tocht niet echt zo zitten. Hij vindt dat ik het allemaal onderschat, dat ik onderweg mezelf ga tegenkomen. Als ik hem uitleg dat dat nu net de bedoeling is snapt hij er helemaal niets van. Ik wel net mijn grenzen verkennen, ik wil weten waar die liggen.  Mislukt het, dan is dat maar zo. Dan heb ik het tenminste toch geprobeerd.

Bovendien kan hij onze  fietsenzaak zomaar niet sluiten voor een periode van 3 maanden, wat ik wel begrijp. Liefst zou ik natuurlijk samen gaan. En alleen mag ik niet gaan, veel te gevaarlijk als vrouw alleen, zeggen mijn ouders en Eric. Wat niet wegneemt dat ik het alleen niet zou aandurven.

Maar moet ik mijn droom daarom volledig opgeven? Of moet ik hem aanpassen naar iets waar iedereen vrede mee heeft? Want oorlog in huis is het laatste wat ik wil.

Als mogelijke oplossing kan ik de tocht in verschillende delen splitsen en telkens verder stappen vanaf het punt waar ik geëindigd ben. Zo is het eventueel mogelijk de tocht uit te spreiden over verschillende jaren. Daar zou ik, als compromis, wel vrede kunnen mee nemen. Maar ik zal op geestelijk niveau niet hetzelfde effect bereiken.

Ik zou de tocht ook kunnen uitstellen tot we met pensioen zijn. Maar zal ik dan nog voldoende fit zijn om deze fysiek toch zware uitdaging aan te kunnen?

Ik zou ook mijn wil kunnen doordrukken en alleen vertrekken. Maar mijn relatie wil ik er nu ook niet voor op het spel zetten. Die is goed en zo wil ik het houden.

Er is ook de mogelijkheid om in België een trektocht te maken met partner en tent. Spontaan denk ik dan aan een tocht in de Ardennen. De Transardense Route misschien…

Of ik kan een week in de stilte van een klooster of een abdij gaan logeren, lijkt mij ook wel wat, maar het is niet mijn eerste keuze.

Ik weet geen pasklare oplossing. Ik zal moeten overleggen, over wat haalbaar is, hoe we het gaan aanpakken, en dan is een aangepaste droom misschien wel een optie.

Ik wil het Compostela spook (of is het St.Jacques?) uit mijn hoofd bannen en  deze (levens) droom kunnen afvinken in mijn bucket list.

Ideeën van anderen zijn ook welkom!