zwarte Lola

Ik had twee keer moeten nadenken voor ik de donkerbruine haarkleuring in mijn winkelwagentje legde. Nu is het te laat.

Naar mijn gevoel zie ik eruit als een oudere vrouw die er alles wil aan doen om jong over te komen, geforceerd dus. Het resultaat van de haarkleuring is wat donker. Wat zeg ik? Zwart, gitzwart…..

De reacties van de collega’s zijn erg uiteenlopend: de jonge collega’s zijn overwegend enthousiast, “keimooi Els”, van twee mannelijke collega’s kreeg ik te horen dat mijn ogen wel mooi uitkomen. En wat de rest denkt kan ik al raden.

Als ik in de spiegel kijk maken mijn gedachten een sprong in het verleden, naar mijn kleutertijd. Toen was dit liedje een hit en galmde het regelmatig door de radio. Het toen nog onschuldige Elske zong luidkeels mee, weliswaar zonder de betekenis van de tekst te kennen.

Mijn bijnaam heb ik alvast te pakken.

mijmering

Af en toe maken mijn gedachten een sprong in de tijd. Geen duik in het verleden, wel een sprong naar de toekomst.

Waar zal ik als mijmerende oude vrouw, gezeten in een schommelstoel aan het raam, aan denken?

Zal ik, wezenloos starend naar buiten, bladeren door het fotoboek mijner gedachten?

Een fotoboek met gezichten van verloren liefdes, dierbaren, mensen die uit mijn leven verdwenen zijn, zeer bewust opgeslagen in een verwoede poging om positieve ervaringen niet verloren te laten gaan?

Zullen ze nog steeds in mijn geheugen zitten, de gezichten die vastgeroest zijn in de tijd, die nooit ouder geworden zijn dan de dag van onze laatste ontmoeting?

Misschien hooguit wat wazig, wat minder gedetailleerd maar ongetwijfeld nog steeds een warm gevoel oproepend. Zal ik nog helder genoeg kunnen denken om ze me voor de geest te halen?

Dan zal er ongetwijfeld een glimlach op mijn diepgerimpeld gezicht verschijnen. Misschien een blinkende traan in mijn ooghoek.

Zacht wiegend in mijn schommelstoel zal ik mijn ogen sluiten en overspoeld worden door een dubbel gevoel. Dankbaarheid om wat ik mocht beleven, verdriet om wat voorbij is en nooit meer terugkomt.

Herinnering

Ik heb het steeds belangrijk gevonden dat mijn kinderen snel zelfredzaam in het leven zouden staan.

Alleen met de fiets naar school rijden, gaan winkelen of met een lijstje in de hand naar de frituur, enz….. Leren koken hoorde daar ook bij.

De kinderen moeten zowat 2,5 en 4 geweest zijn toen ik twee stoelen bij het fornuis schoof zodat ze in de potten konden roeren. Het eerste wat ik ze leerde was vanillepudding maken. Achteraf bekeken was dat vrij hoog gegrepen want de eerste pogingen verliepen, hoe zal ik het zeggen…nogal klonterig. Maar al doende leerden ze snel. Het menu werd al gauw uitgebreid met ander lekkers zoals pannenkoeken, cake, gewonnen brood, spaghettisaus,…..kwestie van ze te blijven motiveren.

Nu zijn de kinderen volwassen en hun interesse voor eten en koken hebben ze nog steeds. Ze koken graag en goed. Ja, ook de zoon draait zijn hand niet om voor het maken van een witte saus of het bakken van een taart. De lasagne van mijn dochter smaakt als de beste.

Met de komende feestdagen in zicht verheug ik me er al op om de kinderen samen rond de tafel te hebben. Om ze te zien genieten van het samenzijn en natuurlijk ook van het eten.

Mijn gedachten dwalen af naar de dag, 25 jaar geleden, dat ik de eerste keer 2 stoelen bij het fornuis schoof. Dat moet het moment geweest zijn waarop ik de aanzet heb gegeven tot hun liefde voor eten.

Foto: Els, Gierle 1993 (Emilie 2,5 jaar)

de koffer

In mijn huis staat een koffer.

Geen gewone koffer. Hij is de ultieme uiting van mijn liefde voor oude spullen.  Ik redde hem enkele jaren geleden op het nippertje van een oneerbiedwaardige dood op het stort.
De bewuste koffer is bijna 50 jaar oud. Hoe ik dat weet? Mijn moeder kocht hem destijds speciaal om naar ‘het moederhuis’ te gaan en daar na vele lange, pijnlijke uren van mij te bevallen.

Het is geen sjiek lederen exemplaar. Hij is eenvoudig, net zoals de toenmalige eigenares. Intussen is hij voor mij een verzamelplaats geworden van voorwerpen die met mijn familie te maken hebben. Spulletjes die ik niet graag kwijt zou geraken, dingen met een ziel. Ik hou ervan om zo’n, dikwijls onbenullige oude dingen, te bewaren. Dit tot ergernis van mijn partner. Uiteindelijk hebben ze geen enkel nut meer, en toch….ze prikkelen mijn fantasie, ze verbinden mij met het verleden, ze verzadigen mijn neiging tot verzamelen. Alleen daarom hou ik ze.

De koffer lijkt van geperst karton. Zowel aan de binnen-als buitenkant is hij bedrukt met een motief. Het sluitwerk alsook het handvat zijn van metaal. Hij heeft verstevigde hoeken. Binnenin kleeft er een door mijn moeder geschreven adresetiket. Het adres waar ik ben opgegroeid.

Ik maak hem regelmatig open, op zoek naar de verhalen die bij de voorwerpen horen en die hij zorgvuldig in zijn binnenste bewaard. Verhalen over mijn voorouders, over hun manier van leven, verhalen die me iets zeggen over hun werk, hun persoonlijkheid.

Ik laat jullie eens meekijken, je ziet o.a. dagboeken, een oude Libelle (let op de tennisgaine 🙂 ), foto’s van mijn ouders, grootouders en overgrootouders, plakboek van mij, spiekbriefjes van mijn broer die een hekel had aan de school, grootmoeders recepten, opstel van mijn moeder (1952), communiefoto van mij…

Testje: weet iemand waartoe de rolletjes in het kleine houten kistje dienen? Ik weet het ondertussen, maar wist niet dat het bestond.

brief aan mijn zestienjarige zelf

20 j, deel uit klasfoto

Hey Els,

 

Eigenlijk verdien je een flinke trap onder je kont! Kom eens uit je kot! Doe iets! Ontdek jezelf, je hebt zoveel talenten, ontdek ze en gebruik ze! Wil je zo graag naar de kunstacademie? Wel doe dat dan, laat je niet beïnvloeden door anderen die zeggen dat er na die studierichting geen werk is. Je zal merken dat het een verrijking is voor je persoonlijkheid, voor jezelf dus. Dat op zich is al de moeite. En als je goed bent vind je ook werk, gegarandeerd. Ontdek waar je hart ligt! En ga ervoor!

Ja, ik weet het, je hebt het niet gemakkelijk met jezelf. Je voelt je anders dan de anderen. Buiten de groep gezet. Weet je hoe dat komt? Je bent hooggevoelig. En daar moet je mee leren leven. Maak positief gebruik van die eigenschap, hooggevoeligheid is niet enkel negatief. Je kan die eigenschap op een positieve manier gebruiken. Mensen zullen naar je toekomen om je iets toe te vertrouwen, omdat ze weten dat jij hen goed aanvoelt, je hebt een luisterend oor. Alles wat je waarneemt met je zintuigen komt bij jou 10x sterker binnen dan bij anderen. Dat zal je nog wel ontdekken. En je ontdekt ook manieren om ermee om te gaan.

Wat jongens betreft, wees niet altijd het muurbloempje, verberg je niet in een donker hoekje, je bent wat aan de magere kant maar dat komt vanzelf goed, je mag best gezien worden. Hou je schouders naar achteren, wees fier, je hebt echt wel een paar mooie boobies ;-), onnodig die te verstoppen onder die slobbertruien, mannen zijn er gek op. Dat ontdek je nog wel. Durf die bikini eens aan te trekken, wees  wat zekerder van jezelf.

Enne, nu we het toch over jongens hebben, blijf niet eeuwig wachten op ‘de Ware Jacob’ om de eerste keer met iemand het bed te delen. Toch even een waarschuwing in dat verband.  Ik weet dat je alles nogal zwart- wit ziet, laat het duidelijk zijn dat ik niet bedoel dat je de matras van Kessel-Lo moet worden hé.

Heb het lef om af en toe eens buiten de lijntjes te lopen, wees geen meeloper, profiteer van je jonge leven, wees je originele eigen zelve,  want voor je het weet ben je 50 en besef je plots dat je al in de helft bent.

Voilà, ik heb mijn zegje gedaan, bij jou zal het waarschijnlijk hard aankomen en zal je weer aan het denken gaan over de zin van jouw leven. Goed zo! Denk maar eens goed na. 

Maak regelmatig de balans van je leven op en je zal ontdekken dat die duidelijk overhelt naar de positieve zijde.. Vergeet nooit dat het leven zoveel moois te bieden heeft en de tijd die je op de aarde bent zo kort is, veel te kort om alles te ontdekken, dus pik de dingen eruit die jij belangrijk vindt.

Iets heel anders, je zit nu volop in de New Wave periode en dit jaar gaat ga je je eerste single kopen, en wel deze:

https://www.youtube.com/watch?v=ZeJkbqjQvnk

 

Geen dikke knuffel want ik weet dat je daar een hekel aan hebt,

Je eigenzelve,

Els