badkamerromantiek

Op het ogenblik dat de loodgieter de deur achter zich dichttrok onttrok hij ongewild ook een stuk romantiek uit ons leven.

Zoals steeds besef je wat je mist wanneer het er niet meer is.

Ik hield er niet van om een bad te nemen maar wanneer ik moe was en mijn lichaam niet meer opgewarmd kreeg was een heet bad het enige middel om nadien rustig in slaap te vallen. Jij verraste mij telkens met een glaasje wijn op de badrand, zalig vond ik dat.

Jij en ik, samen tanden poetsend zittend op de badrand. Toen besefte ik het niet maar dat onbenullige moment van verbondenheid zou voor altijd in mijn geheugen bewaard blijven.

Het ‘Blind Date’ spelletje dat we speelden achter het douchegordijn. Jij schoof, in vol ornaat, het douchegordijn met een ruk opzij en riep: “Neem je hem of neem je hem niet?” Ik antwoordde steevast: “Ik neem hem!” En dan…..ja dan…..gebeurde er niets….we lachten, meer niet, steeds even enthousiast alsof we het grapje voor de eerste keer hoorden.

En met z’en tweeën in bad, hoe plezant was dat? Comfortabel was wat anders want ik moest altijd aan ‘den top’ zitten. Maar rondvliegend schuim was er in overvloed…

Stuk voor stuk herinneringen aan momenten van verbondenheid, van plezier en zorgen voor elkaar, momenten om te koesteren. En allemaal gelinkt aan dat oude ligbad.

Maar toen het ligbad begon te lekken, er vochtvlekken op de muren verschenen, het douchegordijn begon te plakken, het kraanwerk zijn glans verloren was en de waterstraaltjes van de douchekop alle richtingen uit sproeiden was het hoog tijd om ons badhuis te updaten. Het ligbad werd vervangen door een inloopdouche.

Mooi en comfortabel dat wel, maar het is even wennen. Weg badkamerromantiek. Ons douchemoment is herleidt tot een zuiver functioneel gebeuren.

Wij hopen snel nieuwe romantische badkamermomenten te kunnen verwelkomen…..

mijn keuken

Toen we 15 jaar geleden ons huisje kochten stond deze keuken er al. En nu is ze het onderwerp van discussie.

Het is een doodeenvoudig, goedkoop Ikea exemplaar. En ik hou ervan. De combinatie van metaal en hout, de losse elementen op pootjes, het eenvoudige design…. helemaal mij. Wat niet wil zeggen dat ik blind ben voor de nadelen: weinig opbergruimte, de indeling is verre van functioneel en het meubel is niet meer van deze tijd.

Maar….dit is voor mij geen reden om ze te vervangen. Precies daar wringt het schoentje. Mijn partner wil ze vervangen door zo’n modern, wandvullend exemplaar dat veel meer bergruimte biedt en functioneler is.

Over mijn lijk!

En daar heb ik enkele belangrijke redenen voor:

• De keuken staat in een smalle lange ruimte. Een wandvullend exemplaar zou veel te bombastisch overkomen. Losse elementen vind ik daar veel beter passen.
• Een nieuwe keuken kost handenvol geld. Met het geld dat we uitsparen zou ik liever een mooie reis maken.
• Gaat het eten dat in de nieuwe keuken gekookt wordt beter smaken? Nee, ik dacht het niet.
• Meer bergruimte betekent ook meer plaats om rommel bij te houden. En mijn partner zal dit zonder enige twijfel beamen: ik ben een onverbeterlijke rommelmie!
• Mijn mening zou doorslaggevend moeten zijn want ik ben diegene die het meest achter de kookpotten staat, de keuken is mijn terrein.

Handen af van mijn terrein!

Wat mijn geliefde partner echter nog niet beseft is dat ik het ultieme chantagemiddel ter beschikking heb….. de liefde van de man gaat door de maag, niet?

de huisvrouw in mij

Een drukke job, een tot in de puntjes georganiseerd huishouden, elke dag een warme maaltijd à la Pascale Naessens,  een strijkstapel die nooit hoger reikt dan 50 cm, zakdoeken die nooit ongestreken in de schuif liggen, t-shirts op perfect gemillimeterde stapels in de kleerkast,…

Volgens mij hebben deze perfect georganiseerde vrouwen een geheime truc of een toverstok die ik nog niet ontdekt heb.

Tegenwoordig moet je als vrouw een echte huishoudmanager zijn om dat allemaal voor elkaar te krijgen. Time management is niet langer voorbehouden voor de zakenwereld maar heeft ook zijn weg naar de gewone werkende vrouw gevonden. Er bestaan zelfs hulpmiddelen voor, lijstjes, agenda’s, boeken,…ja, je kan zelfs een heuse huishoudcoach inhuren….

Maar mij lukt het gewoon niet. Ik kan maar geen routine en structuur in mijn huishoudelijke taken krijgen. Of is mijn tekort aan discipline de oorzaak?

Anderzijds, wil ik het wel?

Eigenlijk vind ik het allemaal flauwekul, het hoeft toch niet perfect te zijn? De gulden middenweg is best oké voor mij.

Mijn prioriteiten liggen waarschijnlijk op een ander niveau. De zeldzame dagen die Eric en ik samen vrij hebben spendeer ik graag samen. Een dagwandeling in de natuur, een motorrit, een etentje, gezellig thuis met een flesje wijn,…Dat zijn de dingen die belangrijk zijn voor mij.

En nee, ik ben zeker niet jaloers op het leven van die ‘andere’ vrouwen.

Want wie zal er op het einde van de rit genoten hebben?

Ik, zeer zeker!

Senseo

Met een blik van ongeloof keek ik gisteren naar het journaal.

‘Onze elektrische apparaten gaan sneller stuk dan vroeger.’ beweerde Martine Tanghe.

Vervolgens keek ik richting keuken waar mijn Senseo apparaat van de eerste generatie reeds meer dan 10 jaar zijn vaste plek inneemt op het aanrecht. Het zwarte koffieproducerende apparaat was het eerste elektrisch toestel dat Eric en ik samen kochten. We betaalden het €59. In onze ogen leek het toen veel geld want zo breed hadden we het niet. Omdat we allebei koffieliefhebbers zijn waagden we ons toch aan die belangrijke uitgave. En zie, tot op vandaag voorziet de Senseo ons iedere ochtend van een kop lekkere sterke koffie.  Achteraf gezien bleek het voor zo’n kleine €6/jaar een lonende investering. Een kleine investering voor een groot genot, zullen we maar zeggen.

Maar een mens wil af en toe wel eens wat anders. Want wees eerlijk, een kopje Senseo is toch niet hetzelfde dan een echte espresso.

Telkens ik één of andere grote elektroketen bezoek voel ik die lichte dwang om langs die splinternieuwe, kleurrijke, blinkende, o zo aanlokkelijk uitziende espressomachines te lopen. En dan kijk ik mijn ogen uit. Soms is er de mogelijkheid om te proeven waar ik dankbaar gebruik van maak. De zoveelste uitleg van de verkoper neem ik er graag bovenop. Ondertussen ken ik de machines al beter dan hijzelf. Zoveel mogelijkheden, man man,…je hoeft zelfs niet te kiezen tussen goede kwaliteit of een mooi design, je kan het gewoon ‘all in one’ kopen. Maar…. er hangt wel een behoorlijk prijskaartje aan vast.

En bovendien, waarom zou ik het doen? Mijn Senseo doet het toch nog? Zonde om hem weg te doen. Verspilling, nee, daar doen wij niet aan mee.

Misschien kan ik er één van de kinderen plezier mee doen. Alhoewel, de jeugd van tegenwoordig is niet zo blij meer met die tweedehands spullen.

Of ik kan hopen dat het apparaat eerstdaags zijn geest laat. Of een stap verder gaan en het lot  een handje helpen. Passieve euthanasie, zeg maar. Het stopzetten van alle levensverlengende behandelingen. Door hem niet meer te ontkalken bijvoorbeeld. En dan maar hopen dat hij niet lang moet lijden voor hij in de Senseohemel van zijn welverdiende rust kan genieten.

hij staat er

Hij staat er, onze kerstboom….

Een paar jaar hebben we heel bewust geïnvesteerd in een namaak exemplaar. Een investering kan je het zeker noemen want een mooi exemplaar kost behoorlijk wat. Pas na een jaar of 3 begint de investering te lonen. Waarom ik zweer bij een nep exemplaar? Het idee dat ik enkele bomenlevens gered heb geeft me een goed gevoel. Bomen kunnen er nooit genoeg zijn op onze planeet, denk ik dan.

Maar een nepboom heeft één groot nadeel, hij is te perfect. En dat is saai, oersaai. Een perfecte gelijkbenige driehoek. Geen mooie en minder mooie kant, geen uitstekende takken. Hoe je hem ook draait of keert hij staat steeds met zijn mooie kant naar jou gericht. Ook steeds de juiste hoogte, in ons geval net passend tussen vloer en plafond. Bij het versieren hoef je geen rekening te houden met ver uit elkaar staande takken en andere imperfecties.

Wat de versiering betreft trek ik me niets aan van trends en kleurthema’s. Ik geniet er wel van om de trends te bekijken in de tuincentra maar ik doe volledig mijn eigen ding. Bijgevolg is onze kerstboomversiering een bond allegaartje van slingers, kerstballen en -kegels. Er hangen kerstballen in die reeds 3 generaties zijn doorgegeven en die me bijgevolg zeer dierbaar zijn. Af en toe koop ik er enkele bij en ieder jaar sneuvelen er wel een paar. Zo blijft het aantal kerstballen constant, rond de 250 stuks.

 

De kerststal staat onder de boom. Hier post ik geen foto van want het jonge gezin is nog niet hersteld van de gewelddadige aanslag die vorig jaar op hun gepleegd is.

En dan hebben we nog onze kerstmannen. In de kerstperiode is kitch wel toegelaten en daar doen wij vrolijk aan mee. En als we voor kitch gaan dan gaan we er ook volledig voor. Het begon met 1 kerstman, daarna volgde er ieder jaar een nieuw exemplaar. Het zijn geen gewone kerstmannen met een rood-wit pak aan. Nee, het zijn woudkerstmannen. Voor zo’n nieuwe kerstman in ons winkelkarretje beland moet hij wel aan 1 belangrijke eis voldoen. Hij moet er lief uitzien. Hij moet gewoon een lief snoetje hebben, pas dan is hij welkom in onze verzameling. En deftig aangekleed zijn…

mijn buurvrouw is een….

Eergisterenavond speelde er zich bij valavond op het dak van onze buren een eigenaardig tafereel af. Kijk even mee:

Ja, inderdaad, je ziet het goed! Er liep een kat liep over de nok van het dak!

Hoe komt die op het dak? Dat kan toch niet…. vlug, vlug haal een fototoestel, anders gaat niemand ons geloven…

Fotootje gemaakt. Op het eerste zicht lijkt het Siepie wel, het katje van Jip en Janneke.

Toch even inzoomen….

Ik heb het altijd al gedacht….en nu, na al die jaren, wordt mijn vermoeden bevestigd…’t Zal toch niet waar zijn zeker? En dat in onze straat? Dat kan toch niet!

Jullie zien het toch ook? Die oranje ogen…echte duivelsogen…vol kwaad…

 

Ik trok mijn stoute schoenen aan en besloot op zoek te gaan naar meer bewijzen. Ik wilde zekerheid en zou blijven zoeken tot ik de bewijzen zwart op wit had.

De buurvrouw was niet thuis. Dit was mijn kans. Ik greep nog vlug mijn fototoestel en sloop, op mijn tippen, ongezien rond het huis …en weet je wat? Ik vond wat ik zocht…de ultieme bewijzen voor wat ik al langer dacht maar tot dan nog nooit luidop had durven uitspreken.

Een bezem tegen de muur.

Potten om geheimzinnige kruidenmengsels in te bereiden. Vandaar die aromatische geuren die zo dikwijls bij ons overwaaien…

Kruiden in de tuin

Een anti-wrattenplant in haar tuin (Stinkende Gouwe).

En een heel belangrijk bewijs, een knalrode appel in de appelboom?? Sneeuwwitje? Was dat het werk van mijn buurvrouw? Wie zal haar volgende slachtoffer zijn?

Wil je nog meer bewijzen?

Het  wordt nog enger als je weet dat onze straatnaam ‘Kattespoelstraat’ het volgende betekent: “plek waar katten dansen op de grafheuvels, heksensabbat”. Bij archeologische opgravingen zijn op de bouwgronden achter onze huizen overblijfselen gevonden van oude grafheuvels. Griezelig toch?

Nu vallen alle puzzelstukjes op hun plaats.

Ik kan het nog altijd niet geloven, mijn buurvrouw is een h…. Ik durf het niet neer te schrijven, zwarte magie, je weet wel..

Ik hoop enkel dat het geen succubus is….het was me al langer opgevallen dat de mannen in onze straat de laatste tijd zo uitgeput zijn…

(Volgens Wikipedia: Soms verschijnt de heks in de vorm van een mooie vrouw. Zo is een succubus een heks van wie geloofd wordt dat zij geslachtsgemeenschap heeft met slapende mannen, waarna ze haar slachtoffer  volledig uitgeput achterlaat. Nadien hebben de bewuste mannen last van nachtmerries).

 

mijn ideale leven

Voor wie het nog niet doorhad: we zitten volop in de komkommertijd!

Het nieuwsbericht brengt ons dezer dagen niets nieuws. Besparingen die er onvermijdelijk gaan komen, wereldwijde onrust en oorlogsdreiging, De regeringsvorming die nog steeds niet rond is, het oprukkende ebola-virus,…En dan heb je nog de faits divers die plots aan grootheidswaanzin gaan lijden en verheven worden tot nieuws van wereldbelang. Zoals de koninklijke familie die op vakantie gaat, koningin Fabiola die plots oud en versleten blijkt te zijn (maar haar haar zit nog steeds goed), ruzie over het eigendomsrecht van een aap-selfie,….

Ook in blogland heerst er blogstilte, iedereen is met vakantie of is in eigen tuin van de zon aan het genieten. Bijgevolg blijft de bureaustoel voor het computerscherm leeg.

Ik verwacht dat die stilte weldra gaat doorbroken worden met een overaanbod van vakantieverhalen. Laat ze maar komen, die verhalen. Liefst met mooie foto’s erbij, hè mensen! Zo geniet ik, als voorlopige thuisblijver, ook een beetje mee. En later in het jaar is het mijn beurt, dan kan ik jullie laten watertanden met zonovergoten foto’s van Barcelona en van een andere, nog te bepalen, vakantiebestemming.

Ondertussen geniet ik nog van de planpret, opzoekpret, en zit mijn hart vol verlangpret naar mijn vakanties die eraan komen. Zo gebeurt het wel eens dat mijn gedachten afdwalen naar verre, mooie oorden die ik graag eens zou opzoeken. Of waar ik, in mijn perfect gedroomde leven, misschien zelfs zou willen wonen.

Mijn perfect, gedroomde leven…hoe zou dat eruit zien?

Het zou zeker aan een aantal basisvoorwaarden moeten voldoen:

• Ik zou dicht bij de natuur willen leven. Een huisje met genoeg ademruimte eromheen. Eric mag natuurlijk mee. De rest van mijn naaste familie ook, al vrees ik dat mijn perfect, gedroomde leven niet aansluit bij hun wensen. Dan ben ik maar het buitenbeentje, de zonderling  in de familie, niet erg. Elke familie heeft wel zo’n zonderling die niet netjes in het rijtje past.

• Ik zou zoveel mogelijk een zelfvoorzienend leven willen leiden. Zoveel mogelijk onafhankelijk van anderen wat betreft energie, voeding, water, inkomen…. Daar heb je natuurlijk de nodige fysieke ruimte voor nodig. Dus ik vrees dat ik naar het buitenland zal moeten trekken om mijn perfecte leven waar te kunnen maken. En dan gaan mijn gedachten naar Frankrijk. Niet te ver weg, vriendelijke bevolking, mooie natuur, genoeg ruimte,….En als ik dan toch voor een streek moet kiezen dan worden het zonder twijfel de Pyreneeën. Daar verloor ik tijdens eerdere vakanties mijn hart. Het moet daar nog ergens liggen, op een berghelling, naast die rots waar we ons knapperig stokbrood met schapenkaas verorberden. Niet te warm in de zomer en sneeuw in de winter. Ik ben ervan overtuigd dat diegenen die een zelfvoorzienend leven leiden er in de toekomst wel gaan bij varen. Velen denken dat dit in deze welvarende tijden een utopie is, maar ik denk net het tegenovergestelde.

• Ik zou een sober leven leiden, geen overdreven luxe, zeker niet wat betreft huisvesting. Het materialisme waar ik mij nogal dikwijls aan stoor, waar ik willen of niet, in meegezogen word, wil ik achter me laten. Doe mij maar een oude boerderij, met oude meubelen, gezelligheid alom. Maar wel een rijkelijk gevulde voorraadkast kamer graag! Ook een broodbakoven. Een internetaansluiting en een logeerkamertje dat altijd klaar is om gasten te ontvangen zijn dingen die ik ook zou appreciëren. En natuurlijk een grote tafel om buiten te eten.

• Ik zou mijn best doen om me te integreren. Er zijn Franse gewoonten die ik maar al te graag overneem. Een glaasje tafelwijn bij het eten, wat rustiger aan tijdens de warmste uren van de dag, naar de plaatselijke markt gaan, dagelijks vers brood halen of zelf bakken, het eenvoudige leven,…

• Een klein groententuintje, indien mogelijk. En enkele fruitbomen. Net genoeg om aan onze eigen behoeften te voldoen. Met rotsachtige bodem zal dit misschien wel onmogelijk zijn.

• Dieren krijgen zeker hun plaats in mijn ideale leven. Kippen voor de eieren, schapen en geiten voor de melk, 2 honden,…

• Wat ik zou doen om de kost te verdienen? Ik hou van dieren en ik hou van artisanale producten. Dus ga ik beide combineren en ik start een kleinschalige kaasmakerij. Daarbij denk ik aan schapen- en geitenkaas. Ik denk dat ik het op commercieel gebied wel efficiënter zou aanpakken dan de Fransmannen. Want ik kan me niet van de indruk ontdoen dat ze het op zakelijk vlak er niet altijd het maximum uithalen. Dat merkte ik op tijdens onze vakanties. Misschien zijn ze gewoon sneller tevreden, dat zou ook kunnen. Mezelf kennende zou ik strenge grenzen moeten trekken i.v.m. steeds meer en beter willen. Het zou net mijn bedoeling zijn om daar vanaf te stappen. Maar een mens vervalt nogal gemakkelijk in oude gewoonten.

Het is natuurlijk allemaal ‘ik zou’, want het is niet zo en het zal nooit zo worden. Maar dat neemt niet weg dat ik er plezier in had om jullie even mee te slepen in mijn fantasie. Zeker nu, in de komkommertijd. Dan mag het allemaal wat luchtiger, niet?

Mensen die nu denken ‘Els, gij bent nen dromer!’, wel die geef ik volkomen gelijk.

burensoepavond

 

 

 

 

 

 

 

 

Naar aanleiding van de dag van de buren die er weer zit aan te komen (30 mei) wil ik jullie graag een plezant bureninitiatief uit onze straat voorstellen.

We wonen hier met een groepje su-per-ge-wel-di-ge buren en kunnen het goed met elkaar vinden. Op zomeravonden samen een glas drinken, een barbecue, een pot soep over de omheining doorgeven, voor elkaars huisdieren zorgen, elkaar helpen wanneer nodig,….allemaal heel gemoedelijk! We lopen trouwens gewoon bij elkaar, via de achterdeur, in en uit (Geen nood, als je toch eens niet gestoord wil worden gaat het tuinpoortje gewoon op slot 😉 )

Maar in de winter, wanneer iedereen ’s avonds binnen zat zagen we elkaar niet echt veel. Bovendien hebben de meeste onder ons een zelfstandig beroep en werken bijgevolg lange dagen. Dus ik geef het toe, we misten  elkaar wel een beetje tijdens die stille periode.

3 jaar geleden kwam die ‘winterstilte’ toevallig ter sprake in een gesprek tussen één van de buurvrouwen en mezelf. En we besloten er iets aan te doen want zo kon het niet verder… het zou spijtig zijn dat het burengroep uit elkaar zou groeien. We namen het heft in handen en gingen even aan het brainstormen: we moesten ergens op regelmatige basis samenkomen, niet altijd op dezelfde plaats zodat de last wat verdeeld werd, en we zouden samen iets eten of drinken want wat is er gezelliger dan samen aan tafel zitten?  Dan nog een geschikt vast moment uitkiezen, dat werd vrijdagavond rond 19u. Dit telkens om de twee maanden, niet te weinig, niet te dikwijls.

Een paar weken nadien werd ons initiatief boven de doopvont gehouden:

de ‘burensoepavond’

Het gaat als volgt:

Om de 2 maanden kookt er iemand van de buren soep en deponeert een uitnodiging in de brievenbus van de andere buren. Er is geen echte volgorde voor het koken van soep, als je er zin in hebt neem je gewoon het initiatief. We houden het bewust op soep met brood en achteraf een biertje , wijn of iets fris om te drinken. Anders groeit het, voor je het weet, uit tot een zeven gangen menu omdat de ene niet wil onderdoen voor de andere. Er is ook niemand verplicht om de soep zelf te koken. Tot hiertoe heeft niemand het gedurft maar je zou ook gewoon zakjes Knorr oplossoep en een waterkoker met heet water op tafel kunnen zetten. 🙂

We houden het dus bewust vrij sober. Alhoewel, er worden, achteraf bekeken, toch wel meer wijnflessen geledigd dan vooraf gedacht, dit verklaart meteen ook mijn volle glasbak . Jullie dachten toch niet dat wij dat allemaal zelf opgedronken hadden? 😉

Dat ons stukje van de straat vooral bewoond wordt door mensen met een zelfstandig beroep vermeldde ik reeds. Ik noem de straat ook wel eens de ‘busjesstraat’ want iedereen heeft er wel een camionette. Zo zijn o.a. volgende beroepen vertegenwoordigd op onze soepavond: verkoop en plaatsen van sectionaal poorten, verkoop en herstelling van fietsen, verkoop en plaatsen van sanitaire installaties en verkoop van oudoorsportartikelen. Een bont allegaartje wat altijd garant staat voor enkele leuke anekdotes. Lekker wat roddelen over de klanten, over gekke situaties die we meemaakten…met een glaasje wijn zit de sfeer er snel in. Maar er wordt ook al eens over serieuze zaken gepraat hoor!

Op één van de avonden werd er trouwens afgesproken dat we over 30 jaar of wanneer de tijd er rijp voor is, samen naar de overkant van de straat zouden verhuizen. Daar staat namelijk een rusthuis waar we dan meteen een volledige gang serviceflats zouden huren 🙂 Dat om de overgang naar onze ‘laatste levensfase’ wat te verzachten en ons soepinitiatief daar ter plaatse verder te zetten….

Intussen bestaat onze burensoepavond al 3 jaar met succes, en daar zijn we blij om!

Hebben jullie ook zoiets in jullie straat of is daar geen denken aan?

(foto’s van soepavond bij Dirk en Ingrid)

 

Rudolph

 

Diegenen die dachten dat ze al mijn huisdieren al gezien hadden hebben het mis!

Mag ik je voorstellen aan onze Rudolph? Voluit: Rudolph the Brown-Nosed Reindeer.

Meestal zie je zijn broertjes (die met de rode neus) opduiken in de Kerstperiode, maar onze Rudolph hangt het ganse jaar gewoon mooi te wezen tegen onze keukenmuur. Zomaar, omdat we hem schattig vinden, vooral ik dan…. En omdat hij het toppunt van kitsch is in ons huis. En omdat ik blij wordt als ik naar hem kijk. Allemaal redenen om hem het ganse jaar aan de muur te dulden.

Zijn outfit? Ja, die wordt door mezelf met zorg uitgekozen en is duidelijk seizoensgebonden. Kestballen rond Kerst, bloemetjes in de lente en in de zomer krijgt hij van die kleurige Hawaï slingers rond zijn nek en een zonnebril op zijn neus. Inderdaad, hij is helemaal mee met de mode, onze Rudolph!

En hij krijgt regelmatig een speciale verzorging. Een stevige stofzuigbeurt van zijn vachtje…Omdat hij het verdiend, en dan hoor je hem knorren van genot  🙂

 

Beveiligd: aanvaring

De inhoud is beveiligd met een wachtwoord. Vul het wachtwoord hieronder in om hem te kunnen bekijken:

Wachtwoord: