huisdieren

over de regenboog

Met haar vleugeltippen over de grond slepend kwam Kippetje vanmorgen onze keuken binnengestapt.

Ik realiseerde me dat dit niet Kippetje was zoals ik kende. Ze leek zo lusteloos, pikte geen broodkruimels van de vloer en wilde niet drinken. Haar levenskracht leek volledig verdwenen uit haar inmiddels tenger geworden lichaam. Ik liet ze rustig begaan. De gedachte dat dit wel eens haar laatste uren konden zijn overviel me. De voorbije dagen was ze immers nog zo actief.

Ze leek op zoek naar een rustig plekje en vond dat onder een stoel. Ze bleef daar apathisch voor zich uit staren, vleugeltippen nog steeds op de grond hangend. Een tijdje later ging ze liggen en sloot haar ogen. Net toen de hemel blauw kleurde en de merel bij de buren in de hoogste top van de Magnolia zijn mooiste lied zong is ze stilletjes van ons heengegaan. In mijn gedachten vloog ze hoger dan ooit tevoren, tot boven de regenboog.

En het deed me wel wat. De laatste weken hebben we gezien hoe ze haar tweede jeugd beleefde, hoe ze na het overlijden van haar gevleugelde zusters genoot van het leven, hoe haar avontuurlijke geest de bovenhand nam. Wij genoten van haar te zien genieten. We hadden haar in ons hart gesloten.

Ze zeggen dat iedereen bij de geboorte een bijzondere opdracht meekrijgt. Zou dat ook zo zijn bij kippen, vraag ik me af? Ze heeft ons in ieder geval aan het denken gezet en ons laten beseffen dat het nooit te laat is om te genieten.

Om de gedachte aan Kippetje levend te houden en haar te eren ben ik zo vrij geweest om enkele pluimen bij haar weg te nemen. De pluimen ga ik verwerken in een dromenvanger. Die zal met ons meereizen in de camper. Op die manier hoop ik de avontuurlijke geest van Kippetje met ons mee te nemen. Omdat ik weet dat ze dat geweldig zou vinden.

Spetter spetter spat, samen in bad

Die bewuste zomeravond was ik, zittend op mijn terras, getuige van een heuse date. Plaats van afspraak was het oude met water gevulde dienblad op het dak van het kippenhok. Een stelletje houtduiven moet gedacht hebben: “Spetter spetter spat, wat is er fijner dan een date in bad?”

Meneer duif nam het initiatief, trippelde naar het dienblad, ging eerst wat aarzelend op de rand zitten en wipte dan met beide poten in het midden van het water. Al snel gevolgd door, in zijn ogen, die knappe toet van een duivin. Ik begreep haar volkomen want meneer duif had immers een mooi territorium, met een steeds met zaadjes gevulde voederplank, een privébad en veel groen. Bovendien verdedigde hij zijn plekje constant tegen opdringerige soortgenoten. Wie zou er niet vallen voor zo’n stoere, mooi gevederde kerel?

Het ging er verrassend wild aan toe op die eerste date, van enige verlegenheid was geen sprake. Lekker dicht tegen elkaar aan, vleugeltje wrijf, het water spatte in het rond. Eens het wilde gespetter achter de rug en alle stof van het verenkleed gespoeld vond meneer duif dat ze klaar waren voor de volgende stap.

Het koppeltje verplaatste zich op één van de houten tuinschermen. Eerst nog even de pluimen gladstrijken.

Dan kwam het moment waarop zij al haar charmes in de strijd gooide. Ze liet haar vleugels wat hangen en trilde ermee, net zoals je wel eens bij jonge vogeltjes ziet die om eten bedelen. Ze ging wat dichter naast hem zitten boog haar kop afwisselend omlaag en omhoog. En het lukte! Hij propte zijn snavel in haar snavel, kolkte een paar keer wat voeding rechtstreeks in haar keel.

De maaltijd werd vrij direct gevolgd door een ongeremd liefdesspel. Een snelle wip…..en nog één…..en nog één…

Luid klapperend met zijn wieken vloog het mannetje weg, gevolgd door een ogenschijnlijk al even voldane duivin.

Inmiddels was mijn partner ongemerkt achter mij het terras opgewandeld, kuste me in de hals en vroeg: “Als we nu eens samen gingen douchen? Dan kunnen we daarna misschien iets gaan eten in het dorp?“

Wetende wat er daarna zou volgen glimlachte ik…..

verdomde stikeez

Omdat baasje en bazinnetje af en toe wat privacy willen zonder een paar hondenogen die op hen gericht zijn, slaapt Doshi beneden. Alleen als ze echt bang is, bij donder of vuurwerkknallen, mag ze mee naar boven. En dat ging goed….tot nu….

De twee voorbije nachten werden we midden in de nacht wakker van de nagels van Doshi tegen de haldeur. Niet normaal, dachten we, er moest iets mis zijn. Eerst geprobeerd om ze vanuit het bed met onze stem gerust te stellen, hielp niet. Zucht, dan maar bed uit en beneden gaan kijken. Daar was niets abnormaal te zien, behalve een zeer enthousiaste hond die kwispelend tussen mijn benen doorliep om vervolgens haar snelheidsrecord trappenlopen te verbreken. Ach ja, laat het beestje maar, dachten we. Ze nestelde zich langgerekt tussen ons in en sliep als een roosje. Wij daarentegen….op de rand van het matras, armen en benen in vreemde bochten om Doshi heen. Dit scenario herhaalde zich twee nachten op rij.

De derde avond waren we voor het slapengaan nog even aan het bankhangen, glaasje wijn erbij, televisie aan,….je kent dat wel. Plots hoorden we een luide ‘plop’ maar we schonken er geen aandacht aan. Even later een tweede ‘plop’. We keken elkaar aan, onze blikken richten zich naar de keuken. Met tegenzin hees ik me recht en ging op zoek naar de bron van het plopgeluid. Voor de koelkast lagen twee Stikeez op de keukenvloer. Die waren eraf geplopt, vandaar het geluid. Ik nam een Stikeez in mijn hand en wilde die zoals ik de voorbije ochtenden deed, zonder verder na te denken, weer op de koelkast kleven. Toen begon er me iets te dagen. Doshi zal toch niet? Ja natuurlijk, ploppende Stikeez….daar is ze ’s nachts van geschrokken!

Een goede nachtrust is mij veel waard dus verdwenen de Stikeez prompt in een huishouddoosje. En wat had je gedacht? Ja hoor, Doshi sliep weer prima. Wij bijgevolg ook.

Nu ben ik op zoek naar een nieuwe thuis voor mijn Stikeez. Liefst een gezin met een grote koelkast. En kinderen, want kinderen vinden Stikeez keileuk. Een gezin zonder hond, want honden vinden Stikeez niet leuk. En wij ook niet (meer).

Verdomde Stikeez

voor wat hoort wat

Jullie zijn zo vroeg van stok? Onrustige nacht gehad? Last van een schuldgevoel?

Hebben jullie het hier eigenlijk nog naar jullie zin? Tevreden over de huisvesting? Genoeg stro in jullie bed? Is het eten gevarieerd genoeg? Genoeg legkorrel in de mengeling? Vinden jullie het fijn om af en toe eens los te lopen in de tuin? Genoeg losse grond voor jullie dagelijks stofbadje? Dagelijks vers drinkwater is toch oké? Vinden jullie het fijn dat we regelmatig een praatje met jullie maken? En dat het deksel van het compostvat af en toe open mag om jullie te verrassen met heerlijke vette regenwormen?

Ja?

Dan heb ik een eitje met jullie te pellen:

Leg me eens uit waarom jullie van die belachelijk kleine eitjes leggen. Ik had begot een loep nodig om ze te vinden!

Ik heb ze naast de meetlat gehouden en raad eens? 2cm, amper 2cm…Is dat de norm tegenwoordig? Aan de grootte van de eitjes te zien dacht ik eerst dat jullie appartement gekraakt was door de familie Merel. Maar de kleur van de eieren heeft jullie verraden. Het zijn wel degelijk jullie voortbrengsels. Zitten jullie in een identiteitscrisis? Denken jullie dat jullie kwartels zijn?

Al eens aan de gevolgen voor ons gedacht? Jullie creaties passen niet eens in een eierdopje. En een soldaatje soppen in een zachtgekookt eitje, daar moeten we helemaal niet denken. Het soldaatje past niet in het ei. Hoe kunnen we nu een panvullende omelet maken? Dat wordt minstens een maand eitjes sparen. Idem om een cake te bakken.

Ik wil het voor eens en voor altijd duidelijk stellen: “voor wat hoort wat! ” En daar blijf ik bij, is dat begrepen?

Weet ook dat deze foto’s op Facebook gepubliceerd zijn en dat iedereen jullie nu uitlacht!

evaluatie “kippen project”

 

SAMSUNG DIGITAL CAMERA

 

Zoals jullie al eerder konden lezen beslisten we in maart om over te gaan tot aankoop van 3 kippen om

  • ons gft afval te verwerken
  • naast hond, kat en vijvervissen nog wat extra leven in ons tuintje te brengen
  • de lekkere eitjes waren geen doel op zich, wel een geapprecieerd extraatje

Intussen zijn we een drietal maanden verder en wil ik jullie laten weten hoe het met onze kippen is vergaan.

  • Het ras?

Bij aankoop werd ons gezegd dat het om ‘Friese Hoenders’ ging, maar daar hebben wij intussen serieuze twijfels bij….we denken nu dat het eerder om ‘Vliegende Hollanders’ gaat. Vliegen dat die kippen kunnen, man, man,… En ik voeg er bovendien nog iets aan toe: het zijn vliegende, slimme kippen! Want ze kunnen de klok lezen. Dagelijks, rond 5.45u, horen we ze scharrelen in ons voortuintje vlak onder ons slaapkamerraam.  De eerste keren dat we dit hoorden stond Eric licht vloekend op om zijn geliefde huisdieren terug in de kippenren te plaatsen. Maar als je daar dagelijks moet voor opstaan….dan kan je daar lichtjes geïrriteerd van geraken. En dat is dan weer niet zo goed voor de algemene huiselijke sfeer 🙂

Toen kregen we het lumineuze idee om de beelden van de bewakingscamera van onze winkel te bestuderen om zo hun ontsnappingsroute te ontdekken. Waar die camera’s al niet goed voor zijn…. De dames bleken dus gewoon bovenop de 2m hoge omheining te vliegen om zich er vervolgens aan de andere kant te laten afvallen. Intussen zijn de vleugels van de kippen gekortwiekt, en hier en daar de omheining verhoogd, latten geplaatst, spandoeken gehangen, wit-rood lint gehangen….het ziet er niet uit…onze buurman vroeg of we inspiratie opgedaan hadden in Auswitch, enkel de uitkijktoren ontbrak nog, zei hij… 🙂 Gelukkig is deze proefopstelling slechts tijdelijk.

SAMSUNG DIGITAL CAMERA

proefopstelling omheining

Maar de kippen blijven ontsnappen….Sinds kort laten we ze maar doen en weet je wat? Wanneer we om 8u opstaan zitten de dames weer gezellig samen te scharrelen in de kippenren . Aan het grondverzet tussen de planten merken we dat ze ’s morgensvroeg al op uitstap geweest zijn maar daarna weer hun vertrouwde ren opzochten. En dan doen ze alsof er niets gebeurt is….en wij doen of we hen niet doorhebben 🙂

  • de eitjes.

Links eerste eitjes, rechts de laatste eitjes. Duidelijke vooruitgang merkbaar, niet? En lekker dat ze zijn…Intussen groeit onze eiervoorraad dagelijks aan met 2 a 4 eieren. Carine, als je dit leest, kan je me jouw recept voor die lekkere advocaat die je altijd maakt eens bezorgen?

SDC10974

  • De kippen en de andere huisdieren.

Mozes, onze kater, en de kippen zijn intussen beste maatjes geworden. Mozes heeft zich als het ware ontpopt tot een echte kippenhoeder. Hij ligt geregeld, rustig zonnend en naar de kippen kijkend , in de kippenren. Grappig om zien.

  • De kippen en de tuin.

De kippen mogen regelmatig los lopen in een deel van onze kleine tuin. Op het terras komen ze niet want de enige mogelijkheid om daar te komen is via een loopplank het water oversteken en dat durven ze gelukkig niet. Ze blijven dus tussen de buxussen, varens en klimop lopen. Onkruid wieden is voor ons voorgoed verleden tijd, elk groen pijltje verdwijnt in hun bek. En mijn varens ook. Maar ja, als ze zich maar amuseren zullen we maar denken 🙂

SAMSUNG DIGITAL CAMERA

links de gehavende varens

 

Ze zijn gek van de insecten die zich in de klimophaag verschuilen. Ze maken hoge sprongen tegen de haag om net dat ene insectje eruit te pikken. En ze durven al eens boven op de buxussen springen om een spinnetje te vangen om vervolgens door de buxusbol omlaag te zakken.  Hopelijk overleven de bollen het.

  • hun aanwezigheid

Ik vind het altijd plezant om die beestjes bezig te zien, steeds scharrelend, pikkend, en af en toe een stofbad nemend of lui genietend in de zon te liggen. Ze brengen leven in ons tuintje, zoveel is zeker.

  • eindevaluatie

een welverdiende 9/10 voor onze kippen! 🙂