ons Sofie

Na de reeds 25 jaar dat ik in de Antwerpse Kempen woon blijf ik het nog steeds een vreemde uitdrukking vinden. Hier krijgen familieleden, en dan heb ik het niet alleen over broers of zussen maar ook over nichtjes en neven, prompt het bezittelijk voornaamwoord ‘ons’  voor hun naam geplakt. Ons Kato, ons Lieve, onze Jef,…Een mens bezit je toch niet? Raar volkje hier in de Kempen.

Ik keek er dan ook niet van op toen Eric , die in tegenstelling tot mezelf een echte Kempenaar is, de poetsvrouw  tijdens onze gesprekken ‘ons Sofie’ is beginnen te noemen. Er is duidelijk een toenadering tot stand gekomen tussen die twee.

En nee, mocht je fantasie op hol slaan: Sofie is niet de cliché Poolse blonde Ana die met het welgevormde lichaam, ellenlange benen en het witte schortje het hoofd van alle mannen weet op hol te brengen. Sofie is eerder het stevige type, én Belgische.

Zelfs Doshi wordt wild enthousiast als ze Sofie om 7,50u de oprit hoort oprijden. Dan kan ze niet snel genoeg bij de achterdeur zijn om haar met enkele geweldige luchtsprongen te begroeten. Die twee kunnen het goed met elkaar vinden.  Met hevig kwispelende krulstaart begeleidt Doshi Sofie naar de kelderdeur waar de werkschoenen uit de tas worden gehaald. Vervolgens verdwijnt Doshi’s kop volledig in Sofie’s tas.  En Sofie vindt het allemaal oké…Meer nog: ze laadt haar tas volledig uit zodat Doshi alles kan besnuffelen. Om er vervolgens alles er weer in te stoppen….

Nu blijkt dat mijn twijfels om een poetsvrouw in dienst te nemen ongegrond waren, meer nog, ik zou ze moeilijk kunnen missen. Het zijn maar 4 uurtjes per week, maar toch is ze een hele hulp.  Ze werkt steeds door, is betrouwbaar, heeft nog niets gebroken, toont zin voor initiatief,…niets dan goeds over ons Sofie!

Zalig toch om op deze manier ’s morgens naar je werk te vertrekken en de dingen waar je een hekel aan hebt met een gerust hart door iemand anders te laten opknappen?

Dus Sofie, mocht je dit toevallig lezen, jouw hulp wordt gewaardeerd!

ze komt

Eerst was ik radicaal tegen. Maar onder druk van Eric ben ik bezweken. Verleden week hebben we de knoop doorgehakt: we nemen er ééntje in huis.

Niet dat Eric ontevreden is over mijn prestaties maar mijn kwaliteiten liggen duidelijk op een ander gebied. En ik ben niet te beroerd om dat toe te geven.

We kregen vanmorgen het nieuws dat S. binnenkort zal komen kennismaken. Buiten naam en leeftijd weten we nog helemaal niets van haar. Met mijn niet te stoppen verbeelding heb ik me een beeld van haar gevormd: jong, slank, blonde haren, lange benen en een wit voorbindschortje. Nogal cliché, ik weet het.

Ach ja, maakt helemaal niet uit hoe S. eruit ziet. Ik zal ze met open armen ontvangen. En als we tevreden zijn over haar geleverde prestaties zal ze hier in de watten gelegd worden, daar kan ze zeker van zijn. Ze zal me hopelijk wat werk uit handen nemen en, wie weet, misschien zullen onze ervaringen met S. nog enkele leuke blogberichten opleveren.

Zo, en nu ga ik nog eens met, zoals Eric mijn poetstechniek noemt, met een Franse slag door het huis vliegen zodat S. onze poetsvrouw in een proper huis zal kunnen starten.

uje viert haar tweede WordPress verjaardag

In mijn notificaties stond enige weken geleden het volgende te lezen:

Van harte gefeliciteerd!

You registered on WordPress.com 2 years ago!

Bedankt dat ujevoor ons heeft gekozen. Ga zo door met bloggen!

‘Al twee jaar?’ dacht ik bij het lezen van de mededeling. ‘En wat heb ik in die 2 jaar allemaal meegemaakt?’

Even door de archieven gesnord, wat gelezen en herinneringen kwamen boven:

Ik constateerde dat ik niet de perfecte huisvrouw ben

Vielen er 3 zwaargewonden onder mijn kerstboom

Kreeg ik de ziekte van Lyme

Nam  ik ontslag

Kreeg een ernstig vitamine D tekort

Genoot ik van mijn niet-voorgeprogrammeerde tijd

Ontdekte ik mijn droomhuis

Twijfelde ik tussen Colruyt en Albert Heijn en koos uiteindelijk voor de laatste.

Vroeg ik me af of Mr Smith achter die geheimzinnige view zat

Gaf mijn microgolfoven de geest

Ik wandelde 42 km aan één stuk, onder het schijnsel van de volle maan

Wat mannen betreft, ik heb gekeken, gelachen, me in hun plaats gesteld en me geërgerd

Kreeg ik ook dit jaar weer geen uitnodiging van het paleis, wel een andere uitnodiging

Kreeg een longontsteking en bracht Nieuwjaar door in het ziekenhuis

Dan viel ik flauw, met een litteken op mijn kin als gevolg

Reisje naar de Jura

Barcelonareis was mooi, Oostenrijk viel tegen

En heb ik sinds kort een nieuwe job binnen Albert Heijn

burensoepavond

 

 

 

 

 

 

 

 

Naar aanleiding van de dag van de buren die er weer zit aan te komen (30 mei) wil ik jullie graag een plezant bureninitiatief uit onze straat voorstellen.

We wonen hier met een groepje su-per-ge-wel-di-ge buren en kunnen het goed met elkaar vinden. Op zomeravonden samen een glas drinken, een barbecue, een pot soep over de omheining doorgeven, voor elkaars huisdieren zorgen, elkaar helpen wanneer nodig,….allemaal heel gemoedelijk! We lopen trouwens gewoon bij elkaar, via de achterdeur, in en uit (Geen nood, als je toch eens niet gestoord wil worden gaat het tuinpoortje gewoon op slot 😉 )

Maar in de winter, wanneer iedereen ’s avonds binnen zat zagen we elkaar niet echt veel. Bovendien hebben de meeste onder ons een zelfstandig beroep en werken bijgevolg lange dagen. Dus ik geef het toe, we misten  elkaar wel een beetje tijdens die stille periode.

3 jaar geleden kwam die ‘winterstilte’ toevallig ter sprake in een gesprek tussen één van de buurvrouwen en mezelf. En we besloten er iets aan te doen want zo kon het niet verder… het zou spijtig zijn dat het burengroep uit elkaar zou groeien. We namen het heft in handen en gingen even aan het brainstormen: we moesten ergens op regelmatige basis samenkomen, niet altijd op dezelfde plaats zodat de last wat verdeeld werd, en we zouden samen iets eten of drinken want wat is er gezelliger dan samen aan tafel zitten?  Dan nog een geschikt vast moment uitkiezen, dat werd vrijdagavond rond 19u. Dit telkens om de twee maanden, niet te weinig, niet te dikwijls.

Een paar weken nadien werd ons initiatief boven de doopvont gehouden:

de ‘burensoepavond’

Het gaat als volgt:

Om de 2 maanden kookt er iemand van de buren soep en deponeert een uitnodiging in de brievenbus van de andere buren. Er is geen echte volgorde voor het koken van soep, als je er zin in hebt neem je gewoon het initiatief. We houden het bewust op soep met brood en achteraf een biertje , wijn of iets fris om te drinken. Anders groeit het, voor je het weet, uit tot een zeven gangen menu omdat de ene niet wil onderdoen voor de andere. Er is ook niemand verplicht om de soep zelf te koken. Tot hiertoe heeft niemand het gedurft maar je zou ook gewoon zakjes Knorr oplossoep en een waterkoker met heet water op tafel kunnen zetten. 🙂

We houden het dus bewust vrij sober. Alhoewel, er worden, achteraf bekeken, toch wel meer wijnflessen geledigd dan vooraf gedacht, dit verklaart meteen ook mijn volle glasbak . Jullie dachten toch niet dat wij dat allemaal zelf opgedronken hadden? 😉

Dat ons stukje van de straat vooral bewoond wordt door mensen met een zelfstandig beroep vermeldde ik reeds. Ik noem de straat ook wel eens de ‘busjesstraat’ want iedereen heeft er wel een camionette. Zo zijn o.a. volgende beroepen vertegenwoordigd op onze soepavond: verkoop en plaatsen van sectionaal poorten, verkoop en herstelling van fietsen, verkoop en plaatsen van sanitaire installaties en verkoop van oudoorsportartikelen. Een bont allegaartje wat altijd garant staat voor enkele leuke anekdotes. Lekker wat roddelen over de klanten, over gekke situaties die we meemaakten…met een glaasje wijn zit de sfeer er snel in. Maar er wordt ook al eens over serieuze zaken gepraat hoor!

Op één van de avonden werd er trouwens afgesproken dat we over 30 jaar of wanneer de tijd er rijp voor is, samen naar de overkant van de straat zouden verhuizen. Daar staat namelijk een rusthuis waar we dan meteen een volledige gang serviceflats zouden huren 🙂 Dat om de overgang naar onze ‘laatste levensfase’ wat te verzachten en ons soepinitiatief daar ter plaatse verder te zetten….

Intussen bestaat onze burensoepavond al 3 jaar met succes, en daar zijn we blij om!

Hebben jullie ook zoiets in jullie straat of is daar geen denken aan?

(foto’s van soepavond bij Dirk en Ingrid)

 

DIM-MID

Dat mijn kwaliteiten als huisvrouw wel eens te wensen overlaten is eens te meer gebleken toen ’s avonds, bij het uitkleden, duidelijk werd dat Eric de ganse dag met een MID had rondgelopen i.p.v. met een DIM.

Ik  had zijn onderbroek blijkbaar binnenstebuiten opgevouwen in de ondergoedschuif gelegd.

(en hij had waarschijnlijk zijn bril nog niet op… 🙂 )

Ik werd weer eens met mijn neus op de feiten gedrukt, soms ben ik zo ongelofelijk nonchalant in mijn huishouding.

(“waar liggen mijn kwaliteiten dan wel?” denk ik nu bij mezelf…)

Maar we lachen wel veel, hééél veel! 🙂 🙂

 

 

microgolfoven

Ik ben dringend toe aan een nieuwe microgolfoven!!!

Ik heb zo’n zo’n combi model, je weet wel, microgolf, warme lucht en grillfunctie in één. Handig zo’n multifunctioneel ding. Al jarenlang heb ik de oven met veel plezier gebruikt. Maar de  hetelucht- en de grillfunctie doen het nu niet meer.

Alles ging goed tot manlief, enkele weken geleden, besloot zijn eigen avondmaal klaar te maken.

“Gemakkelijk en bovendien nog snel klaar ook” zal hij ongetwijfeld gedacht hebben toen hij de grote bokaal spaghettisaus in de microgolfoven plaatste waarna hij deze op volle kracht aanzette. Wat er volgde  kan je al raden.  Aan de gevolgen te zien denk ik dat de ontploffing tot bij de buren te horen moet zijn geweest. Alles zat onder de saus. Tot in de ventilatieopeningen van de oven toe. Mijn goeie, trouwe microgolfoven…helemaal naar de vaantjes!!! En blijkbaar vond hij het nog grappig ook. Al lachend zei hij dat alles opgelost zou zijn met een grondige poetsbeurt…nee….helemaal niet dus.

Toen ik de eerste keer na het drama de heteluchtfunctie wou gebruiken kwam er een onheilspellende, stinkende, zwarte rookpluim uit de oven. Ik heb hem dan ook onmiddellijk uit gezet. Meer kan ik niet doen, vrees ik. Een microgolfoven openmaken lijkt me nogal gevaarlijk. Dus blijf ik er af.

En ik weiger om uit eigen initiatief een nieuwe aan te schaffen! Deze winter voor manlief dus geen gegratineerde ovenschotels, puree,  gebak of meer van dat lekkers. Het zal hem leren….Wedden dat hij na enkele weken poeslief met volgend voorstel komt aanzetten: ‘zouden we niet eens gaan rondkijken voor een nieuwe microgolf? Dan weet ik dat hij het begrepen heeft  😉

Eric, blijf alsjeblief uit mijn keuken!!!!  grrr

de perfecte huisvrouw

Zondagavond, 22u, we zitten gezellig samen in de zetel, Eric en ik.

Een beetje verveeld door een saai tv programma sta ik op en zeg: ‘ik ga de droogkast nog even leegmaken, hé’. Even later kom ik uit de kelder met een volle wasmand witte was en plof terug neer in de zetel, de wasmand naast mij op de grond.

Stuk voor stuk haal ik het linnen uit de mand . ‘Wat ga je nù nog doen?’ vraagt Eric. Intussen leg ik een werk t-shirt van manlief op de zetel naast mij en maak er met mijn hand een strijkende beweging over. ‘Ik ben aan het strijken’ zeg ik, zonder op te kijken, want ik kan me Eric zijn reactie al inbeelden. Waarschijnlijk zal hij lachen en iets zeggen in de aard van ‘ gij zijt toch wel iets zenne, ni te schatten!’. Wat ook zo gebeurt. We kijken elkaar nietszeggend aan en wisselen een glimlach uit. Dat geeft me weer dat vertrouwde, veilige gevoel dat je dat je elkaar écht kent, dat je meestal ook weet hoe de ander zal reageren.

Bedlinnen, winter t-shirts (draag je toch enkel onder een trui) en nachtkleding, alles ondergaat hetzelfde lot: een handstrijkje, zo ben ik het intussen gaan noemen  🙂

Dankzij dit ‘handstrijkje’ komt er voor mij nog wat ‘niet voorgeprogrammeerde tijd’ vrij om naar eigen goeddunken in te vullen. Of  hebben we nog de rest van de avond om samen ‘gezellig’ te doen. Kwestie van je prioriteiten te stellen, nietwaar?

Nog even een nota voor mijn moeder: mams, ge hebt het mij echt wel goed geleerd hoor, maar de perfecte huisvrouw zal ik nooit worden!  Misschien ben ik wel een beetje te eigenwijs. Van wie zou ik dat dan hebben?…