ik zie…en ik denk

lieve lezertjes
Graag wil ik jullie vragen om onderstaande tekst is tot het eind te lezen. Enjoy!
Dank bij voorbaat.

Even vooraf zeggen dat het allerminst mijn bedoeling is om de taalpuritein te gaan uithangen, daar hebben we taalkundigen voor dat besef ik ten volle.

Dagelijks krijg ik te maken met uitdrukkingen, die sinds enige tijd ingeburgerd zijn in onze taal, waar mijn tenen zowaar gaan van krullen. Het is dus een zeer persoonlijke ergernis en waarschijnlijk zie jij, als mijn lezer, het probleem niet. Misschien ligt de oorzaak van de ergernis bij mezelf. Lees ik teveel tussen de regels? Sta ik niet open voor verjonging van de taal? Ben ik een pietje precies? Gewoon een zagemie?

Tegenwoordig wordt in berichten, in reclame, op social media iedereen met “lieve” aangesproken en dan liefst nog gevolgd door een verkleinwoord. “Lieve klantjes, lieve lezertjes, lieve kindjes”…..sommigen gaan nog een stap verder en overdrijven helemaal: “dag super lieve klantjes”….. Ik kan je zeggen, ervan uitgaan dat al jouw klanten lief zijn is echt een utopie!! Er zitten ongetwijfeld ook krengen tussen.

Een mail afsluiten met mvg, is dat niet wat gemakkelijk? Alsof de geadresseerde het niet waard is om “met vriendelijke groeten” voluit te schrijven. Of wil de schrijver er snel vanaf? Met vriendelijke groeten klinkt zoveel vriendelijker. Hetzelfde met hbd. Heb ik enkel recht op drie letters? Op mijn verjaardag wil ik ze graag alle dertien! En trouwens, wat is er mis met “gelukkige verjaardag”?

“Dank bij voorbaat” geeft mij ook de kriebels. Doorgaans wordt deze uitdrukking voorafgegaan door een vraag. Een vraag waar je op dat moment nog geen antwoord op kreeg, misschien ga je er zelfs nooit een antwoord op krijgen. En toch bedank je voor het antwoord. Waarom in godsnaam? Is dit niet een beetje voorbarig? Wil de vragende partij zichzelf de moeite besparen om achteraf een bedankje te sturen? In mijn beleving heeft “dank bij voorbaat” zelfs een dwingende bijklank. Ik begrijp het als “zorg maar dat ik een antwoord krijg want ik heb jou al bedankt”.

En dan zwijg ik nog van het te pas en te onpas gebruik van “ik heb zoiets van…”, het gebruik van “is” in plaats van “eens”, “u” wanneer het “uw” moet zijn, de infiltratie van onze taal door Engelse woorden waar wij prima Nederlandse alternatieven voor hebben bv. “enjoy” in plaats van “geniet ervan”…..”kids” in plaats van “kinderen”….

Ach, waar maak ik me eigenlijk druk om? In dit blogstukje zitten wellicht ook enkele fouten.

mvg, Els

meespeelmomentje

In mijn mailbox:

Mijn antwoord:

Beste mevrouw de schooldirectrice,

Van een verrassing gesproken!

Het feit dat er ergens op deze aardkluit een peuter zou rondlopen waar ik de moeder van ben laat mijn mond openvallen van verbazing. Mijn eierstokken zijn al enkele jaren met pensioen, ze brachten me twee prachtige kinderen die inmiddels volwassen zijn. De kans dat ik moeder ben van een peuter is bijgevolg onbestaand.

Dit schrijvende besef ik ten volle dat ik u met een probleem opzadel: er zal een lege plek zijn tijdens het meespeelmomentje.

Ik denk graag met u mee richting oplossing. Mijn partner en ik werken beiden van huis uit. Niets bijzonders hoor ik u zeggen ware het niet dat hij me begint op de zenuwen te werken met zijn ADHD gedrag. ADHD is niet eenvoudig, dat hoef ik u niet te vertellen. Juffen en meesters hebben er in deze tijden ongetwijfeld bergen ervaring mee. U voelt mij al komen…mijn partner kan de oplossing zijn voor de lege plek: hij kan die innemen. Ik wil nog vermelden dat hij al lang uit de luiers is en mondig genoeg om te zeggen wat hij wil. Hij is ook vertrouwd met het dragen van een mondkapje en het ontsmetten van zijn handen. Over het bewaren van afstand heb ik mijn twijfels, dat hangt van andere factoren af.

Wat denk je? Hebben we een akkoord? Het is een win win situatie: u hebt geen lege plek tijdens het meespeelmomentje en ik krijg wat meer rust in mijn leven.

Mijn dankbaarheid zal groot zijn!