Laat me met rust man!

Zucht…..hij is even de deur uit. Ik zie hem doodgraag maar soms zou ik hem op een kanon willen zetten en naar de maan schieten.

Mijn hoofd staat op barsten, ik ben verkouden, voel me ellendig en dan kan ik de vrolijke uitspattingen van mijn adhd man best missen. ’s Morgens staat hij al te dansen terwijl hij een kopje koffie zet. Ken je die bijzondere dansstijl van de zanger van Boney M nog? Wel Eric is er eentje van dezelfde soort, zelfde bouw, gelijksoortige bewegingen, een Duracell konijn dus. En dat is niet alles, zijn stem weerklinkt door het ganse huis wanneer hij uit volle borst “You’re My Heart, You’re My Soul” van Modern Talking meekweelt. Hij is vermoeiend, druk, van de hak op de tak,…

In normale omstandigheden d.w.z. als ik niet ziek ben heb ik weinig moeite met zijn druk gedoe en bewegingsdrang. Het is zelfs één van zijn eigenschappen waar ik in den beginne voor gevallen ben. Wat ik toen onderschat had was dat ik het af en toe moeilijk zou hebben om ons totaal verschillend karakter in de praktijk bij elkaar te laten passen. Na een drukke werkdag met een overdosis prikkels heb ik behoefte aan rust en hou ik me liefst in stilte bezig. Eric heeft na zijn werkdag nog energie te over. Zijn standaard vraag wanneer ik moe thuiskom is steevast: “En hoe ziet onze avond eruit, wat gaan we doen?” Ik gruwel van die vraag. Zwijg toch man! Ga weg! Stop met zingen! Laat me even met rust, ik zat de ganse dag in drukke winkels en in het drukke verkeer. Ik wil geen drukte, ik wil nu even alleen in mijn bubbel zitten! Back off!

De tijd die we samen vrij zijn een gezamelijke invulling geven blijkt moeilijker dan ik bij aanvang van onze relatie had gedacht. Hij wil vanalles en nog wat doen, ik wil rust. Dat is één van de redenen waarom we vier à vijf maal per jaar een korte vakantie nemen. Dan zijn we er volledig voor elkaar, geen AH klanten en -collega’s, geen Fietsen Eric klanten, alleen wij en de natuur. Je kan stellen dat de natuur ons bindmiddel is. De dagen tussen die korte vakanties is het geven en nemen. Eerlijk aangeven wat je wilt. Af en toe wat water bij de wijn doen. Eric kijkt al lang niet meer raar op als ik hem vraag “Moet je niet gaan fietsen?” of “Is het oké als ik niet meega?” Aan de andere kant doe ik ook toegevingen: een motorrit, samen naar de doe-het-zelf zaak, de hort op om een nieuwe fietscollectie uit te kiezen,….. kwestie van de kerk in het midden te houden.

Aan ons pensioen durf ik niet goed te denken. Iedere dag van ’s morgens tot ’s avonds samen…..gaat dat wel goedkomen?

Ik denk er sterk aan om als het zover is een prikkelarme woman cave in te richten. Met een slot op de deur uiteraard!

ik zie je graag

Vier betekenisvolle woorden die je niet snel uit mijn mond te horen zal krijgen. Ik spring er heel spaarzaam mee om, zelfs naar mijn dierbaarsten toe.

Waarom dan? Houden van gaat over een diep gevoel, over je goed voelen bij elkaar, over gelijkgestemde zielen, over elkaar beschermen, over aanvaarding en er zijn voor elkaar. Het is niet de eerste knal die je voelt als je een potentiële partner ontmoet. Het komt pas als je een volledig beeld hebt over de persoon en dat als dusdanig aanvaard, inclusief de bijhorende minpuntjes. Het gaat zeker niet over uiterlijkheden. Belangrijk: houden van knalt niet, het kabbelt.

Het feit dat dit gevoel zo veelbetekenend is voor mij schrikt me af om de bewuste woorden uit te spreken.

Ik ben eerder het type dat achter je doorloopt en mijn hand over je rug zal laten glijden, je gezicht in mijn handen zal nemen en je een kus op je neus zal geven, naar je zal lachen en “gij zotteke” zal zeggen, je hand zal nemen als je langs mij wandelt en er een knijpje in zal geven, eens extra lekker voor jou zal koken, onder de lakens je hand zal zoeken om hand in hand in slaap te vallen.

Dat is mijn manier om “ik zie je graag” te zeggen.

frustraties

Heb jij dat ook wel eens? Zin om je middenvinger in de lucht te steken en luid een gemeende “fuck you all” te roepen? De drang om zomaar te verdwijnen, in rook op te gaan, weg…. foetsie…. zonder iemand ook maar enige uitleg verschuldigd te zijn?

Een nette, welopgevoede dame als ik doet dat niet, geen denken aan!

Maar ik verdwijn wel…. 5 minuten….. naar het toilet.

Wat er achter die gesloten toiletdeur gebeurt hou ik voor mezelf. Het is een eigen ritueel tot lozen en doorspoelen van ergernissen.

Het is een feit dat wanneer ik de toiletruimte verlaat ik een ware metamorfose heb ondergaan. De vrouw die als een briesende stier het toilet binnenging komt totaal zen weer buiten. Pas dan ben ik klaar om de oorzaak van het probleem aan te pakken.

Maar er zijn zo van die weken dat de ene frustratie zich na de andere opstapelt. Dat ik er geen begin aan zie en dat zelfs die 5 minuten afzondering niet helpt. En dan wil het emmertje van deze gevoelige ziel wel eens overlopen. Met de nodige frustratietraantjes tot gevolg.

Dat is zo’n moment dat ik de boel de boel wil laten en meteen mijn koffer zou willen pakken om naar een afgelegen blokhut in IJsland af te reizen. Om er temidden van de stilte en de natuur na te denken over de zin van mijn leven.

Misschien vind ik daar wel de nodige moed waar het me nu aan ontbreekt om mijn leven een totaal nieuwe wending te geven.

Enige bedenking: hoezeer ik er ook naar verlang, een leven zonder frustratie, bestaat dat wel? Nee, toch?

Dus ik denk dat je me in de toekomst nog regelmatig 5 minuten van het toneel zal zien verdwijnen. Nu weet je waarom.

Als je niet geconfronteerd wil worden met mijn opgestoken middenvinger en een luide “fuck you all” of erger nog met mijn verdwijning naar IJsland, gun me dan alsjeblieft die voor mij zo kostbare 5 minuten.

‘t Is voor mijn eigen goed.

eerlijk over mezelf

Onverschilligheid, er valt wat over te zeggen…vooral op persoonlijk vlak:

Het cliché zegt dat vrouwen empatische, zorgzame en emotionele wezens zijn, zichzelf steeds wegcijferend en steeds met een luisterend oor.
Als ik er over nadenk kom ik tot de conclusie dat ik geen cliché vrouw ben.
Ik vertoon meer onverschillig gedrag dan de gemiddelde vrouw.
Dit terwijl ik vanbinnen wel empatisch ben. Een beetje tegenstrijdig, niet?

Teveel empathie kan bij mij tot emotionele overbelasting leiden. Ik geraak overstuur door een overdosis aan drama en emoties. In die emotionele chaos verlies ik overzicht over het geheel en ik ga eronderdoor. Dan duik ik mijn denkbeeldige put in.

Tijdens mijn jeugdjaren ging ik dikwijls mijn depri-putje in maar door de jaren heb ik bij mezelf een filter ingebouwd. Van mensen uit mijn directe omgeving hoor ik wel eens dat ik een soort muur heb waar ze niet over komen.
En dat is zo, ik laat niemand toe binnen de muur die ik opgebouwd heb rond mijn innerlijke rust. Want die laat ik niet graag verstoren. Niet door anderen, niet door gebeurtenissen in mijn dagelijks leven.

wist je dat…

na “wist je dat…. deel 1 , deel 2 en deel 3″ volgt hier deel 4

 

ik helemaal in mijn ééntje wil sterven?

Sterven als een olifant, alleen ergens onder een boom, dat is wat ik wil.

De aanwezigheid van familie rond mijn sterfbed zou het afscheid alleen maar moeilijker maken. Nee, sterven wil ik absoluut alleen doen.

mijn hemdsblouses vooraan dichtgenaaid zijn?

Vrouwen die , net als ik, bovenaan wat meer dan gemiddeld toebedeeld zijn kennen het probleem zeker. De ruimte tussen de knopen van je blouse gaat bij elke beweging gegarandeerd open staan. Of erger nog, de knopen springen gewoon los.

En dat geeft inkijk in het paradijs. Dat wil ik absoluut wil vermijden. Dus naai ik mijn blouses dicht ter hoogte van de borststreek. Probleem opgelost.

ik enorm van eten hou en dat ik moeite heb om maat te houden.

Als het mij smaakt kan ik blijven doorgaan, ik wil gewoon blijven genieten.

Achteraf zijn een schuldgevoel en maaglast dikwijls het gevolg.

ik een schrijfwedstrijd won?

En ik bijgevolg bij de gelukkige winnaars hoorde die een 1 jaar geldige hotelkortingskaart in ontvangst mocht nemen. Daar gaan we dankbaar gebruik van maken.

De opdracht van de wedstrijd die Albert Heijn voor zijn personeel uitschreef had volgende opdracht:

Schrijf een tekst met als onderwerp “Romantiek op de werkvloer”.

Ik postte een waargebeurd verhaal dat ik oppikte uit mijn blog. Het stukje vind je hier. Zoals jullie kunnen lezen heeft het een open einde. Op vraag van vele nieuwsgierige collega’s komt er binnenkort een vervolg. Misschien wel in het genre “Fifty Shades of Grey”? Wie weet? Jullie kunnen het binnenkort hier lezen….

ik heel ongeduldig kan zijn en te veel ineens wil?

Eens ik goed op dreef ben wil ik doorgaan tot het einde en het is niet uitzonderlijk dat ik afgeremd moet worden om mezelf te beschermen.

ik van koffie hou?

Liefst de pure smaak, zwart dus.

En liefst veel, heel veel….

ik van chocolade hou?

Met Pasen in het vooruitzicht had ik voor de kinderen pakketjes met chocolade eieren gemaakt. Maar gisteren kreeg ik zo’n trek in chocolade dat ik één pakketje volledig opat.

Met schuldgevoel en maaglast tot gevolg.

we dit jaar op motorvakantie gaan?

We rijden richting Italië. Wat rondtoeren in de Dolomieten. Bochtjes rijden en genieten maar. Hotelletje hier, wandeling daar, geen te strak geplande reis, we laten ruimte voor ingevingen van het moment.

De voorbereiding van onze tocht is nog volop aan de gang.

ik er niet van hou dat mijn voeten aangeraakt worden?

Een voetmassage is dus niet aan mij besteed.

Voetfetishisten gelieve zich eveneens te onthouden.

 

 

moeder

Ik ben geen moedermoeder, geen knuffelmoeder, geen moederkloek die haar kinderen steeds dicht bij zich wil hebben. Ik wil niet constant weten waar de kinderen zijn, wat ze doen, ik wil ze niet controleren, ik heb totaal geen bezitterig gevoel over mijn kinderen.

Andere moeders zijn er kapot van wanneer hun kroost het nest verlaat maar ik had er weinig moeite mee toen de kinderen op zichzelf gingen wonen. Dat is een logisch gevolg van het zelfstandig worden, en zo is het goed, denk ik dan. Het feit dat ze volledig op eigen benen staan in deze moeilijke tijden geeft me voldoening en fierheid.

Sommigen zullen mijn reactie nu wellicht als ‘koel’ omschrijven en mij een raar persoon vinden maar begrijp me niet verkeerd, ik hou echt van mijn kinderen.

En in het geval dat je eraan twijfelt: een koele persoon ben ik zeker niet. De warmte is gewoon niet altijd zichtbaar aan de buitenkant. Volgens mij loopt er iets mis met de communicatie van mijn binnenkant met mijn buitenkant want diep vanbinnen is er wel een warm vuurtje!

Knuffelen bijvoorbeeld zit er niet echt in bij mij. Met lichamelijke nabijheid heb ik wel eens moeite. Ook met mijn kinderen. Het lijkt of ik het nooit geleerd heb, dat ik steeds in een bubbel zit waar slechts een zeer beperkt aantal mensen in toegelaten wordt.

Als kind was dit ook al duidelijk. Zo speelde ik nooit met poppen. Rollenspelletjes zoals ‘vadertje en moedertje’ waren niet aan mij besteed. Toen was ik al een eenzaat en speelde ik liever alleen, of zat ik rustig in een hoekje met een boek.

Misschien lijd ik wel aan S.K.D  Sociale Knuffel Deficiëntie of mis ik gewoon het knuffelgen….

Het zou best kunnen dat, mijn voor de buitenwereld , koele reactie een soort van onbewuste bescherming is om mezelf af te sluiten voor situaties en invloeden die me diep raken. Dat ik hooggevoelig ben speelt hier ongetwijfeld een rol in.

In tegenstelling tot de relatie met mijn kinderen ben ik binnen de relatie met mijn partner best wel lichamelijk. Raar hoor, die tegenstellingen in mijn gedrag. Ik geraak er zelf niet wijs uit..

Maar moet dat wel? Eigenlijk wil er ook niet al te veel bij stilstaan. Ik ben gewoon wie ik ben. Mensen stop je niet in vakjes.

Als er ooit kleinkinderen komen wordt het misschien een nieuwe start. Want kleinkinderen zijn, volgens de verhalen die ik hoor van kersverse opa’s en oma’s, onweerstaanbare knuffelbeertjes.

Misschien word ik toch nog een echte knuffeloma, en haal ik mijn schade dubbel en dik in.

Wat ik voel omschrijft Khalil Gibran perfect in onderstaand gedicht, wat ik o zo mooi vind: 

Je kinderen zijn je kinderen niet. 
Zij zijn de zonen en dochteren van 's levens hunkering naar zichzelf. 
Zij komen door je, maar zijn niet van je, en hoewel zij bij je zijn, 
behoren ze je niet toe.
Jij moogt hun geven van je liefde, maar niet van je gedachten, want zij 
hebben hun eigen gedachten. 
Jij moogt hun lichamen huisvesten, maar niet hun zielen, want hun zielen toeven in het huis van morgen, dat je niet bezoeken kunt, zelfs niet in 
je dromen. 
Je moogt proberen hun gelijk te worden, maar tracht hen niet aan 
je gelijk te maken. 
Want het leven gaat niet terug, noch blijft het dralen bij gisteren. 
Jullie bent de bogen, waarmee je kinderen als levende pijlen worden weggeschoten. 
De boogschutter ziet het doel op de weg van het oneindige en hij buigt jemet zijn kracht, opdat zijn pijlen snel en ver zullen vliegen. 
Laat het gebogen worden door de hand van de boogschutter een vreugde voorje zijn: want zoals hij de vliegende pijl liefheeft, zo mint hij ook de 
boog die standvastig is.
Khalil Gibran

wist je dat…

Deel 1 “van wist je dat” vind je hier

 

mijn autoradio steeds op StuBru afgestemd staat?

voornamelijk voor de combinatie van vlotte muziek en verkeersinfo

ik weleens luidop durf meezingen

één uitzondering: om 5u ’s ochtends op de snelweg, als het verkeer nog vlotjes loopt, verkies ik een cd met klassieke muziek waarbij ik de volumeknop serieus durf opendraaien

ik liefst zwarte schoenen draag?

omdat ik ze mooi vind staan onder elke outfit

ze vormen een beter geheel met mijn donkere haren en ik hou gewoon niet van bruin, ook niet in mijn kleding

als uitzondering op die regel staat er 1 paar rode pumps in de schoenenkast

ik veel beter slaap sinds ons bed met het hoofdeinde naar het zuiden gericht staat?

raar vind ik dat, ik geloof niet echt in aardstralen enzo

het voelt gewoon veel beter om in deze richting te slapen

ik een bril draag tijdens het autorijden?

vooral als het regent focussen mijn ogen zich op de autoruit (door de regendruppels denk ik) waardoor ik een minder goed verzicht heb

ik dit jaar helemaal geen zin heb om onze kerstboom op te zetten?

en dat dus ook niet ga doen

één groot voordeel: ik ga hem ook niet moeten opbergen

ik meer en meer online koop?

kleding, schoenen, boodschappen, noem maar op

gemakkelijk, tijdswinst, prijzen vergelijken, aan de deur geleverd, enkel voordelen

dat ik dan geen winkelplezier heb?

inderdaad, ik ben waarschijnlijk een atypische vrouw ik hou niet echt van slenteren door de winkelstraten

winkel in winkel uit, nee bedankt

ik sinds kort vast in Antwerpen werk?

en bijgevolg dagelijks moet filerijden

als je op de verkeersinfo hoort: “E34 Turnhout- Antwerpen filerijden 1u 5min” ik er gegarandeerd sta aan te schuiven

ik het haat om te laat te komen?

om deze reden ben ik me tijdens het filerijden de ganse tijd aan het ergeren

“te laat komen is een keuze” zei een vroegere collega ooit

niet mee eens dus, in België toch niet

’t was trouwens een Nederlander die dat beweerde

een goed gevulde lingerieschuif heb?

de meeste vrouwen hebben een verzameling schoenen of handtassen maar ik hou het bij lingerie

de lingerieschuif is dan ook de grootste investering van mijn ganse garderobe

en ja, die koop ik ook online

ik een zwak heb voor mannen die hun taal correct en creatief gebruiken?

foutloos schrijven, uitspraak, zinsbouw, humor, woordspelingen, gedichten,…

daar val ik voor

mijn schouders mijn lelijkste lichaamsdeel vind?

er zit een gootje in van mijn bh bandjes

daarom zal je mij ook nooit zien in een topje met spaghettibandjes

je mij zelden in badpak of bikini te zien zal krijgen?

heeft niets met mijn schouders te maken

wel met het principe dat ik zelf wil kiezen wie mij (bijna) naakt te zien krijgt

rare vrouw ben ik hè?

als ik aan de computer zit en enkele keren moet doorklikken, ik deze stappen dan voor mezelf luidop onder woorden breng?

dit ondertussen een automatisme geworden is en bijgevolg te laat tot het besef kom dat ik daar niet alleen zit

als oudere werknemer mijn leeftijd het enige bruikbare excuus is dat ik daarvoor kan bedenken en ik daar dan ook dankbaar gebruik van maak

ik geen personenweegschaal in huis heb?

omdat ik mezelf ken:

als de weegschaal er zou staan zou ik een innerlijke dwang voelen om me iedere dag te wegen, wat alleen maar ergernis tot gevolg zou hebben

1x per jaar tijdens het arbeidsgeneeskundige onderzoek is genoeg

mijn gewicht is best oké hoor

 

patchouli

Vastberaden bewoog ik mijn wijsvinger richting entertoets.

Klik,  mijn bestelling was bevestigd.

Eindelijk gevonden en meteen besteld: echte, pure patchouli.

Het is en blijft een geur die verbonden is met mijn jeugdjaren.

Ik liep school in Leuven en had een grondige hekel aan het volgen van de lessen. Het gevolg kan je al raden. Inderdaad, ik was niet dikwijls aanwezig in de les. Maar ik hing niet, zoals de meeste van mijn medestudenten, rond in de Leuvense cafés. Nee, ik liep liefst op mijn eentje doelloos rond in de stad. Door het stadspark, de winkelstraten, het Begijnhof,…weg van de drukte. Toen ook al, bedenk ik nu…

Leuven telde in die tijd (eind ’70 begin ’80) een aantal Indische winkeltjes. Winkels waar een indringende patchouligeur zich via de steeds openstaande deur in de winkelstraat verspreidde. Het was zo’n typische geur dat ik de weg naar de ingang met gesloten ogen zou gevonden hebben. En hij had zo’n aantrekkingskracht op mij dat ik er gewoon niet kon voorbij lopen, ik werd als het ware naar binnen gezogen. Binnen zat er een man achter een eenvoudige balie. Hij zat te lezen en keek even op als je binnenkwam. Hij knikte even. De winkeltjes waren helemaal volgepropt met oosterse kleding. De sfeer was er gemoedelijk, helemaal niet opdringerig. Dit gecombineerd met de geur, de kleren, de prachtige kleuren, het had een enorme aantrekkingskracht op mij. Buiten een paar Indische geborduurde hemden kocht ik er nooit iets, maar ik kon er ongelofelijk van genieten om er even binnen te lopen.

*wat vind ik het spijtig dat ik mijn Indische hemden een paar jaar geleden toch in de spullenhulpzak stopte, had ik niet mogen doen…*

Wat patchouli betreft: je bent voor of je bent tegen. Een middenweg lijkt er niet te zijn. Ik vind het een hemelse geur. Ik weet niet of de jeugd van tegenwoordig de geur nog kent. Houtachtig, licht zoet, vochtige bossen, oriëntaals rond en een tikkeltje sensueel, ja zo zou ik hem best kunnen beschrijven.

Ik geef toe, het is een diepe warme zware geur waar je gemakkelijk een overdosis van gebruikt. Dat is ook de reden waarom het meestal niet puur gebruikt wordt maar wel als ingrediënt in verschillende parfums. Het geeft hen diepte. Zo is patchouli een belangrijk ingrediënt van mijn favoriete parfum ‘Angel’ van Thierry Mugler.

Nog een paar dagen wachten en dan zal er een bestelwagen van Postnl voor onze deur stoppen….Kan niet wachten…

ik dacht

dat ik er met het ouder worden vanzelf wel zou achter komen.

Waarom leven we? Wat is ons doel? En als ik mijn levensdoel niet ken, welke zin heeft mijn leven dan? Waar moet ik me dan op richten? Hebben we echt maar één leven? Bijgevolg ook maar één kans om het goed te doen? Ai….en het mijne is reeds voor de helft opgebruikt…

En wat als ons aardse leven voorbij is? Onze ziel kan toch niet zomaar verdwijnen? Gaan we echt naar een andere plek? Een andere dimensie misschien? Of worden we opnieuw geboren?

Het zijn van die lastige vragen die regelmatig door mijn hoofd spoken en waar ik maar al te graag een antwoord zou op krijgen. Zal wel met mijn nieuwsgierige aard te maken hebben, vermoed ik.

Maar wat doe ik ermee? Moet ik actief op zoek gaan naar antwoorden? Stap ik naar de bibliotheek? Daar kom ik ongetwijfeld bij de afdeling ‘godsdienst’ terecht. Alleen al mijn afkeer voor alles wat met godsdienst te maken heeft weerhoud me hiervan.

Of ik dan niet geloof? Zelfs daar ben ik niet uit.

Nee, denk ik.

Of toch niet in de zin van ‘een geloof belijden’. Je vind mij dus niet terug in de kerk. Tenzij het een bijzonder mooie kerk is en ik enkele foto’s wil nemen 🙂 of behoefte heb aan een momentje van rust. Of afkoeling, want wat kan het ’s zomers heerlijk koel zijn in een kerk.

Waar ik wel in geloof is de kracht van de natuur. Ik bewonder de kracht van de natuur, haar vastberadenheid om onze leefwereld steeds maar weer in evenwicht te willen houden. Dit ondanks de mens als grote verstoorder.

Of misschien heeft het leven geen doel en is het er om gewoon geleefd te worden? En ons voort te planten? In dat geval ben ik met mijn twee kinderen alvast geslaagd.

Of heb ik de vrijheid om mijn levensdoel zelf in te vullen? Gewoon goed zijn voor elkaar is dat een goed levensdoel?

Ik zou mijn onbeantwoorde levensvragen ook gewoon kunnen laten rusten. Maar dat wordt moeilijk, aard van het beestje hè.

Leest er iemand mee die me een boek kan aanraden?

Geen zweverig gedoe hé!

Gewoon een toegankelijk boek gebaseerd op feiten en verklaringen.

Laat het me weten. Ik ben je dankbaar!

 

 

 

the missing link

 

Deze slideshow vereist JavaScript.

Verleden week kregen we fantastisch nieuws. Onze ex- buren kwamen even terug naar België. Joehoe!

Enige maanden geleden kozen onze toenmalige buren,Ingrid en Dirk ervoor om de Belgische drukte en stress voorgoed achter zich te laten en te emigreren.

Tijdens hun eerste week als kersverse inwoners van Spanje hadden we hen al een bezoekje gebracht. En we zagen dat het goed was…dat ze ginds inderdaad hun plekje gevonden hadden.

Dus…..als je zin hebt in een vakantie, kort of lang, als je houdt van rust, natuur, de zon op je bolleke en graag ontvangen wordt door warme mensen dan is dit het adres!

Casa las Olivas in Alora, Spanje

Bij de aankondiging van het nakende bezoek waren er in België vier hartjes die een geweldige vreugdesprong maakten.

De vrolijke zes zouden voor enkele dagen weer verenigd zijn!

Wat hadden we elkaar gemist.

Je kan wel zeggen dat we een hechte vriendengroep zijn. Zes handen op één buik, of hoe noem je dat dan? We delen niet enkel mooie dingen maar ook grote en kleine zorgen met elkaar. Bijgevolg zijn de momenten die we samen doorbrengen soms behoorlijk emotioneel. Een lach en een traan. Super toch?

Goed, Dirk en Ingrid zouden dus naar België komen.

Even was ik bang dat de fysieke afstand die er tussen ons gekomen was zich ook in onze vriendschap zou laten voelen. Maar nee hoor! Er werd druk geknuffeld, ik heb het als heel intens ervaren. Zij behoren trouwens tot de enige mensen die mij eens goed mogen vastpakken. En met goed bedoel ik echt goed hè, borstjes tegen borstjes en borstjes tegen borstkas 🙂 wat voor mij heel wat betekent want ik ben namelijk niet zo knuffelig aangelegd.

Er werd een eenvoudig ovenschoteltje gekookt, fles(sen) wijn en wat bier in huis gehaald (en wat water en frisdrank voor Bob). En chips voor Stef (grapje Stef 😉 je kent ons wel). Het werd een mooie avond. We hadden elkaar ook zoveel te vertellen.

En de avond nadien een verjaardagsetentje met z’n zessen.

Geniet, geniet…

En dan de pijn van het afscheid.

En de belofte dat we het niet zullen toelaten dat er afstand tussen ons komt.

En dat we contact houden via onze Messenger groep ‘The Missing Link’.

En dat we elkaar over enkele weken irl terugzien in Spanje.

Het aftellen kan beginnen.