job

de platte mus

Met een eerste keurende blik richting het nieuwe bakkerijmeisje zag ik het al: dit was weerom een platte mus. Vergeef me het vooroordeel maar mijn eerste indruk laat mij zelden in de steek. Uiteraard zou ze de mogelijkheid krijgen om me het tegendeel te bewijzen. Eigenlijk hoopte ik dat ook want we hadden dringend nood aan een nieuwe medewerker op de broodafdeling van de supermarkt. Enthousiast ging ik van start met de opleiding van het meisje. De eerste dag probeer ik het altijd wat luchtig te houden en de nieuwelingen niet te overdonderen met teveel verschillende taken.

“Dat fitnessabonnement kan je alvast stopzetten” zei ik terwijl ik demonstratief een bruine bakkerskrat met 5 kg brood van een torenhoge stapel nam. Het frêle studentje keek me vragend aan. ‘Wel ja, om op de bakkerijafdeling te werken moet je niet enkel goed kunnen nadenken, je moet ook fysiek in orde zijn. Bakplaten in en uit de oven schuiven, dikwijls boven schouderhoogte werken, in de diepvries werken, volle kratten met producten stapelen, de ganse dag op je benen, veel draaien en keren op een kleine oppervlakte,….dat alles maakt dat het fysiek best een zware job is’ vervolgde ik. ‘Maar als je het wat tijd geeft dan went de fysieke inspanning. Meer nog, je zal er zelfs voordeel uit halen: je gewrichten zullen soepel blijven en gaan sporten zal niet meer nodig zijn. Dus weg met dat fitnessabonnement!’ Ze moest erom lachen. De spanning die een eerste werkdag met zich meebrengt ebte weg en maakte plaats voor een gemoedelijke sfeer.

Maar het lachen is haar gauw vergaan. De rest van de dag heeft het kind echt haar best gedaan maar het mocht niet baten, ze stond aanhoudend te zuchten en te puffen.

De dag nadien is de nieuwe medewerkster niet meer komen opdagen…..via het interimbureau kregen we te horen dat ze de job niet meer zag zitten……pffff, de zoveelste platte mus….

update

De voorbije zes maanden is er heel wat gebeurd. Op werkgebied zat ik reeds langer met een ongemakkelijk gevoel: voor een baas werken voelde niet goed meer, ik geraakte gefrustreerd. Misschien omdat ik me zelf teveel ondernemer voel, ik heb de touwtjes graag zelf in handen. In het besef dat ik niet wil vastroesten in zekerheden die me niet voor 100% liggen besloot ik het erop te wagen:

Ik nam ontslag als werknemer, startte als zelfstandige, kocht een camper, plaatste hem in de verhuur op een eigen website alsook op Goboony . En mijn eigen camperverhuurbedrijfje (Camper Verhuur Kempen) was geboren! Klinkt als een fluitje van een cent als je het zo leest maar er ging heel wat denkwerk aan vooraf. Markt verkennen, financiële haalbaarheid bekijken, overleg met de boekhouder…..

Om mij binnen de grote camperverhuurmarkt te onderscheiden heb ik mij gefocust op een bepaalde doelgroep, met name de vijftigplussers en tweeverdieners die graag in luxe reizen. In de verhuur is de keuze aan basic ingerichte campers al ruim genoeg.

Ik verhuur ruime luxueus volledig uitgeruste campers met aparte douche, standaard opgemaakte bedden bij vertrek, fles cava in de koelkast, eventueel een ontbijt, spelletjes, dvd’s, boodschappenservice….service op maat zeg maar. Die extra service samen met mijn bereidheid om voldoende tijd uittrekken om nieuwe camperaars op weg te zetten en de bereikbaarheid voor eventuele problemen onderweg onderscheiden mij van andere verhuurders.

Automatisch zit je dan in een hogere huurprijsklasse. Het is sowieso een misverstand dat een campervakantie een goedkope vakantie zou zijn. Hiermee wil ik niet gezegd hebben dat ik jonge gezinnen en/of mensen die het financieel minder breed hebben uitsluit, absoluut niet. Iedereen welkom!

En de verhuur loopt als een trein! De eerste camper heeft in het voorbije jaar zowat gans Europa doorkruist, van het hoge noorden tot zuidelijk Italië. Inmiddels kocht ik een tweede camper aan (Chausson 777 GA Nordic Edition) die afhankelijk van de levering ergens in maart in de verhuur gezet zal worden.

Het grote voordeel van reizen in een camper is de enorme vrijheid en flexibiliteit waar je van geniet. En dat is veel waard in coronatijden. Huurders die mij tijdens hun vakantie een fotootje met opgestoken duimen en lachende gezichten sturen….het doet me wat!

Omdat camperverhuur hoofdzakelijk een zomeraangelegenheid is combineer ik dit met mijn vroegere werk in de retail maar dan als freelancer zodat ik meester ben over mijn eigen werkplanning. Ik werk buiten de camperverhuur voor verschillende opdrachtgevers. De combinatie van beide verloopt tot hiertoe naar wens.

Als alles volgens plan gaat hoop ik in de toekomst de camperverhuur verder uit te bouwen. Mijn freelance werk in de retail zal ik gaandeweg afbouwen om mij over een paar jaar volledig op de camperverhuur te kunnen concentreren.

overrompeld

Wat een week was dit????

Zoveel gebeurtenissen samengepropt in enkele dagen, een ware rollercoaster van gevoelens en ideeën.

Eerst de goed nieuws mededelingen: ik word dit jaar twee keer oma! Eén keer bij de zoon en schoondochter en één keer bij de plusdochter en haar partner. Ik voel warempel gevoelens ontwaken waarvan ik dacht dat ik ze nooit meer zou voelen, is de koele Els echt aan het smelten? Ja hoor! Ik smelt van trots, blijdschap en liefde voor het ongeboren leven!

Op dinsdag heb ik vroegtijdig mijn werkshift moeten afbreken, ik voelde me ziek. Maar dan echt ziek hè. Ik ben geen watje en geef niet snel toe aan een ziek gevoel maar in deze tijden ben ik uiterst voorzichtig. Ik voelde mijn toestand uur na uur verslechteren. Huisarts gebeld, onmiddellijk aangeschoven bij het COVID-19 testcentrum en met zo’n wisser aan mijn hersenen laten kietelen (zo voelde het althans). Volgende dag uitslag: positief. Dit was het begin van mijn 10 daagse isolatie. De eerste dagen waren absoluut geen lachertje. Vandaag (dag 6)voel ik een evolutie in de goede richting. Hopelijk lukt het me om volgende week weer aan de slag te gaan.

En wat doe je als je ganse dagen thuis zit? Afstand nemen van je job en denken…. over die job. Over hoe ik mijn lichaam en geest stilaan kapot maak, over slaapproblemen, over gestresst door het leven gaan, over bang zijn om in het slaap te vallen achter het stuur, over het gevoel van mezelf niet meer te kunnen motiveren om ’s morgens blij gezind van huis te vertrekken, over het gevoel dat er meer in mij zit waar geen gebruik wordt van gemaakt, over het gevoel dat mijn leergierigheid niet bevredigd wordt.

En dan wordt er gepraat met mijn partner: “Blij dat je het eindelijk inziet, ik heb het je toch al langer gezegd, je bent jezelf aan het uitputten en dat eist zijn tol.” Oké, zover waren we, we erkenden allebei het probleem. Maar wat is de oplossing?

Thuis blijven en mee in de fietsenzaak stappen? Dat zou betekenen dat ik fulltime zou moeten samenwerken met mijn partner….nee, doe ik niet. Met zo’n spring-in-‘t-veld zou ik geen minuut innerlijke rust kennen.

En toen was er een idee dat de aanzet gaf tot de geboorte van mijn kindje . Zakelijk kindje welteverstaan. Een extra activiteit onder de bestaande fietsenzaak. Een activiteit die ik volledig zelf zal kunnen leiden. Ik lijk mijn enthousiasme terug gevonden te hebben. Later geef ik hier meer details over.

Dat gebeurde dus allemaal tijdens de voorbije week. Wat zeg ik, het gebeurde binnen een tijdsbestek van 5 dagen: verwachtingen en beslissingen die een invloed zullen hebben op mijn verdere leven.

Eén ding staat vast: dit jaar staan er nog spannende dingen te gebeuren, ik kijk vol verwachting vooruit!

Corona 8

Vanmorgen 8u, de winkeldeur van AH Wemmel wordt geopend. Met de verplichte winkelkar aan de hand stromen de eerste klanten binnen. Onder hen een oud vrouwtje dat zich richting broodafdeling begeeft.

Ik begroet haar met een knikje en een glimlach.

“Wat een brede glimlach zo vroeg in de ochtend” zegt ze.

“Ja mevrouw, als ik jou was zou ik oppassen want mijn glimlach is besmettelijk.”

Het oude vrouwtje moet er hartelijk om lachen.

“Zie je wel?” zeg ik.

“Gelijk heb je” zegt ze en voegt er meteen aan toe “dank je wel voor jouw lach”.

❤️

1 Million

“Als hij me zou vragen voor een proefrit zou ik geen nee zeggen” dacht ik terwijl ik mijn hand langzaam over het glimmende zwarte koetswerk liet glijden.

Sportieve lijn en toch klassiek, precies zoals ik het graag zie. Ik maakte een rondje om de wagen en wierp een blik op het mooi afgewerkte lederen interieur. Op de passagierszetel lag nonchalant de gekende 1 Million parfumflacon van Paco Rabanne in de vorm van een goudstaaf.

Er gingen enkele dagen voorbij en plots was hij er weer. Ik wist het zeker want zijn parfum hing in de lucht. Het welriekende spoor leidde mij richting kantoor. En ja, door het raampje zag ik hem achter de pc zitten.

Ik klopte aarzelend aan, opende de deur op een kier en stak al snuivend mijn hoofd binnen.

“Hmmmm, 1 Million?” vroeg ik.
Het bleef stil, het leek even te duren voor hij doorhad wat ik bedoelde. Vervolgens keek hij me verwonderd aan.
“Els, hoe weet jij dat?”
“Het is één van mijn lievelingsgeuren, ik herken hem overal.”
“Enne……ik las ergens dat de keuze van je parfum iets zou zeggen over je persoonlijkheid….” vervolgde ik.
“O ja? Wat zou dat in mijn geval dan betekenen?”
“1 Million? Het zal niets met geld te maken hebben, vermoed ik” zei ik op een ironisch toontje.
“Wat dan wel?” vroeg hij.
Als je slijmt doe het dan meteen goed dacht ik bij mezelf en zei:
“Misschien ben jij er ééntje uit een miljoen?”
Er werd gelachen.

“De mijne is Angel” vervolgde ik snel.
Hij keek me aan met ogen waarin ik ongeloof kon aflezen.

zzzzzz…….

Ik heb het even gehad met autorijden. Autorijden is nooit mijn hobby geweest, het is een noodzakelijk kwaad dat bij mijn job hoort. En dat voor minimum 2 uur/dag. Twee uren zonder inhoud, twee verloren uren. Uren die ik liever anders zou benutten.

Mijn traject naar het werk is grofweg in te delen in 2 delen: E34 Turnhout- Antwerpen en E19 Antwerpen- Brussel om me vervolgens naar AH Zaventem, Wemmel of Ternat te begeven.

Twee lange stukken snelweg. Twee lange, saaie stukken waar je gauw je concentratie verliest. Om vervolgens plots, rijdend op de pechstrook, wakker te worden van het geluid van de autobanden die over de geribbelde boordlijnen rollen. En ik kan je verzekeren, dat is even schrikken. Zeker als je weet dat ik mijn broer op deze manier verloren heb. Nooit gedacht dat mij dit zou overkomen.

Het idee dat dit fataal had kunnen aflopen heeft mij de volgende dagen niet losgelaten. Ik werd met mijn neus op de eindigheid en de broosheid van het leven gedrukt en prompt met beide voeten terug op de grond gebracht. Ik ben nog niet klaar om dood te gaan. Ik heb nog zoveel te zien, zoveel te doen….

Even heb ik getwijfeld: is mijn job dit wel waard? Daar moest ik niet lang over nadenken, de voordelen hadden nog steeds het overwicht in de weegschaal. Dan ga ik mijn levensstijl wat moeten aanpassen dacht ik. De volgende dagen paste ik mijn werkplanning aan zodat ik wat langer zou kunnen slapen. Maar tarara…wat had je gedacht? Om 3.30u was ik weer klaarwakker. Ik ben nu eenmaal een ochtendmens, dat valt niet te veranderen. Nu ben ik het volgende aan het testen: dagelijks vòòr 20.30u bed in. Dit werkt beter voor mij. Maar dat is weer niet bevorderlijk voor het samenleven met een partner, weg zijn de gezellige avonduurtjes samen….

Om positief te eindigen: het voorval heeft ervoor gezorgd dat ik nu een stukje bewuster in het leven sta. Hoe lang dit effect gaat duren weet ik niet maar wat ik gehad heb, heb ik gehad….

toppunt van meligheid

Na de vorige, hoe zal ik het zeggen…. nogal melige blogposten is het tijd voor het absolute toppunt van meligheid. Doe ermee wat je wil, voor mijn part print je deze blogpost uit en veeg je er je gat mee af….

Volgende mensen maakten dat 2018 er eentje was om in te kaderen:

Mijn oneindige dank en handenvol liefde gaan uit naar mijn partner die dagelijks geconfronteerd wordt met mijn eigenaardigheden, de kronkel in mijn verwarde geest en mijn niet te onderschatten chaotische gedachtengang en ‘ons’ desondanks nog steeds de moeite waard vindt.

Mijn ouders die ik bijna dagelijks spreek en die al 53 jaar verwoede pogingen doen om hun dochter te doorgronden. Niet opgeven zou ik zeggen 😉 Bedankt voor jullie geduld, de (IJsboerke) dozen met soep, de verse kruiden sla en tomaten uit jullie tuin, de opvang van Doshi en zoveel meer…..

Aan de kinderen: Emilie, Michiel en Charlotte, bedankt dat jullie er zijn. Jullie maken mij fier, fier op de warme lieve persoonlijkheden tot wie jullie zijn uitgegroeid en fier op de manier waarop jullie in het leven staan.

Voor onze vrienden Ingrid, Dirk, Carine en Stef, van wie we weten dat hun deur steeds voor ons openstaat voor eender wat, verdriet of blijdschap…dank je wel voor dit fijn gevoel!

De collega’s van het PG o-team waar ik het nauwst mee samenwerk: Cindy, Iris, Lars, Danielle, Frank…..bedankt om regelmatig tegen jullie te mogen zagen. Want de laatste tijd ken ik er wat van….. Ook mijn ex- collega’s van het AH o-team: fijn dat jullie het contact met mij behouden en mij regelmatig updaten.

Bedankt aan alle leidinggevenden binnen PG: het was fijn samenwerken!

Aan alle medewerkers van de inmiddels 7 PG/AH winkels: dank voor jullie inzet, de gekheid, het ‘we zijn er voor elkaar’ gevoel. Hierbij reken ik ook de medewerkers die het afgelopen jaar het uiterste van mij vroegen, zij zorgden voor de uitdaging die ik nodig heb.

Ook nen dikke merci aan alle collega-bloggers en volgers die tegenwoordig uit de verste uithoeken van de wereld komen, dank voor jullie posts, jullie tijd, likes, reacties….het deed me echt wel wat! Dit is ook geldig voor de stille meelezers, ik weet dat jullie er zijn….

Voor alle mensen die ik toevallig ontmoette, die me een ‘goeiedag’ wenste, onbekenden met wie ik een fijn gesprek had, iedereen met wie ik enige vorm van verbondenheid mocht ervaren: dank je wel!

Fijne eindejaarsdagen en een spetterend 2019 voor jullie en diegenen die jullie dierbaar zijn!

wat ik doe voor de kost

“Els, wat doe jij eigenlijk voor de kost?” is een vraag die ik regelmatig te horen krijg. 

Dat mijn werk iets met Albert Heijn te maken heeft is jullie waarschijnlijk al duidelijk. Een zestal jaar geleden startte ik bij AH België en een paar jaar geleden maakte ik de overstap naar Peeters- Govers, de grootste Belgische familiale franchisenemer van Albert Heijn. Momenteel heeft mijn werkgever 7 AH filialen en is nog steeds groeiend. Voor mijn job pendel ik steeds tussen deze 7 filialen. Je kan mij dus vinden in Gierle, Oud-Turnhout, Berchem, Antwerpen (Offerandestraat), Wemmel, Ternat of Zaventem. Altijd welkom, vraag maar naar Els….

Binnen PG maak ik deel uit van het opleidings- en ondersteuningsteam. Een klein team waarbinnen ieder zijn eigen specialiteit heeft. Ik hou me vooral bezig met de deli/ kaas- en de bakkerij afdeling, de verkoopafdelingen dus.

Dit zijn voor mij de mooiste én de lekkerste afdelingen van de ganse supermarkt. Het zijn boeiende afdelingen, eigenlijk zijn het winkeltjes in de winkel. Goed personeel op deze afdelingen is goud waard. Verkoop, vernietigingen, acties….ze hebben zeer veel zelf in handen. Om hier te werken moet je niet enkel fysiek goed in orde zijn maar ook met je hoofd kunnen werken. Vooruitziend, flexibel- en doelgericht werken, communicatief zijn, teamplayer en stressbestendig zijn, het zijn enkele van de noodzakelijke eigenschappen die een goede verkoopmedewerker moet bezitten. 

Even terug naar mijn taak binnen dit geheel. Mijn werk bestaat uit 2 delen: het opleiden van de nieuwe verkoopcollega’s en de begeleiding/ondersteuning van deze afdelingen na opening.

Wat de opleiding van nieuwe collega’s betreft, deze gaat onmiddellijk na aanwerving van start. Ideaal is dat de nieuwe collega’s tenminste 4 weken voor opening ingeschakeld worden in het dichtsbijzijnde reeds geopende filiaal. Daar kom ik in actie. Mijn taak richt zich vooral op het vertrouwd maken van de Albert Heijn procedures en de regels en verplichtingen inzake voedselveiligheid. Het runnen van de afdeling zeg maar. Een goed draaiende verkoopafdeling is veel waard in een supermarkt. Het is meer dan brood bakken en je toog vullen. Het grootste werk is onzichtbaar voor onze klanten: werk aan de computer, in de diepvries, in het magazijn, plannen,…..letterlijk genoeg opleidingswerk aan de winkel dus.

Meestal sta ik gewoon mee op de werkvloer omdat je iets best kan aanleren door zelf het correcte voorbeeld te stellen, met de nodige uitleg uiteraard. Ik doe dit niet alleen. De vaste mensen van de afdeling die al geroutineerden zijn in het werk nemen eveneens een deel van de opleiding op zich. Geregeld pluk ik mensen van de werkvloer om iets te verduidelijken aan de pc. Het is de bedoeling dat iedereen de basis onder de knie heeft bij de opening van het nieuwe filiaal.  

Ongeveer 1 week voor opening ben ik aanwezig bij de oplevering van de nieuwe winkel. Dan ga ik, samen met een collega van AH, van start met het inrichten van de deli/kaas- en de broodafdeling. Steeds spannend, het werken naar de openingsdeadline.

Afdeling bij oplevering, hier en daar zijn nog werkmannen aan het werk. 

Afdeling een kleine week later, net voor opening van het nieuwe filiaal:

Het tweede gedeelte van mijn werk is de begeleiding van de verkoopafdelingen van het nieuw geopende filiaal. Zijn alle medewerkers voldoende mee? Hoe staat het met de omzet, het voorraadverloop, de vernietigingen, de organisatie, de teamgeest, wat zijn verbeterpunten? Verdere problemen? Waar kan ik bijsturen?

Of dit mijn droomjob is? Voor 85% wel. De negatieve punten zijn dingen waar ik niet voor kies maar die onlosmakelijk verbonden zijn met de job. Vrij verre verplaatsingen en de Belgische files maken dat ik vele uren in de auto doorbreng. Er zijn ook stressvolle periodes, zoals momenteel het geval is: 2 openingen in 2 weken tijd dit in combinatie met de eindejaarsdrukte die van start gaat. Ik merk dat ik niet zo snel meer recupereer dan vroeger. Bovendien kan ik me mateloos ergeren aan de  veranderende mentaliteit van de jeugd. 

Maar ik kan zeker besluiten door te zeggen dat ik van mijn job hou.


Laat me met rust man!

Zucht…..hij is even de deur uit. Ik zie hem doodgraag maar soms zou ik hem op een kanon willen zetten en naar de maan schieten.

Mijn hoofd staat op barsten, ik ben verkouden, voel me ellendig en dan kan ik de vrolijke uitspattingen van mijn adhd man best missen. ’s Morgens staat hij al te dansen terwijl hij een kopje koffie zet. Ken je die bijzondere dansstijl van de zanger van Boney M nog? Wel Eric is er eentje van dezelfde soort, zelfde bouw, gelijksoortige bewegingen, een Duracell konijn dus. En dat is niet alles, zijn stem weerklinkt door het ganse huis wanneer hij uit volle borst “You’re My Heart, You’re My Soul” van Modern Talking meekweelt. Hij is vermoeiend, druk, van de hak op de tak,…

In normale omstandigheden d.w.z. als ik niet ziek ben heb ik weinig moeite met zijn druk gedoe en bewegingsdrang. Het is zelfs één van zijn eigenschappen waar ik in den beginne voor gevallen ben. Wat ik toen onderschat had was dat ik het af en toe moeilijk zou hebben om ons totaal verschillend karakter in de praktijk bij elkaar te laten passen. Na een drukke werkdag met een overdosis prikkels heb ik behoefte aan rust en hou ik me liefst in stilte bezig. Eric heeft na zijn werkdag nog energie te over. Zijn standaard vraag wanneer ik moe thuiskom is steevast: “En hoe ziet onze avond eruit, wat gaan we doen?” Ik gruwel van die vraag. Zwijg toch man! Ga weg! Stop met zingen! Laat me even met rust, ik zat de ganse dag in drukke winkels en in het drukke verkeer. Ik wil geen drukte, ik wil nu even alleen in mijn bubbel zitten! Back off!

De tijd die we samen vrij zijn een gezamelijke invulling geven blijkt moeilijker dan ik bij aanvang van onze relatie had gedacht. Hij wil vanalles en nog wat doen, ik wil rust. Dat is één van de redenen waarom we vier à vijf maal per jaar een korte vakantie nemen. Dan zijn we er volledig voor elkaar, geen AH klanten en -collega’s, geen Fietsen Eric klanten, alleen wij en de natuur. Je kan stellen dat de natuur ons bindmiddel is. De dagen tussen die korte vakanties is het geven en nemen. Eerlijk aangeven wat je wilt. Af en toe wat water bij de wijn doen. Eric kijkt al lang niet meer raar op als ik hem vraag “Moet je niet gaan fietsen?” of “Is het oké als ik niet meega?” Aan de andere kant doe ik ook toegevingen: een motorrit, samen naar de doe-het-zelf zaak, de hort op om een nieuwe fietscollectie uit te kiezen,….. kwestie van de kerk in het midden te houden.

Aan ons pensioen durf ik niet goed te denken. Iedere dag van ’s morgens tot ’s avonds samen…..gaat dat wel goedkomen?

Ik denk er sterk aan om als het zover is een prikkelarme woman cave in te richten. Met een slot op de deur uiteraard!