Na een druk seizoen in de camperverhuur was ik toe aan een rustigere periode. En die extra tijd heeft wat teweeg gebracht! Zo kwam ik tot het besef dat het leven dat ik leid slechts een oppervlakkige aaneenschakeling is van slapen, eten en werken. Geen ruimte voor verdieping, weinig voldoening, te weinig stiltemomenten wat ik als een gemis ervaar.
Ik besloot op zoek te gaan naar een zinvolle invulling van die noden.
Me inzetten voor een goed doel leek me wel wat. Wel mits enkele voorwaarden: mijn voorkeur ging uit naar een lokaal goed doel, ik wilde iets betekenen voor anderen én ik moest er voor mezelf voldoening uithalen. Beetje egoïstisch misschien maar het ene compenseert het andere.
Men zegt dat wat voor jou voorbestemd is vanzelf op je pad komt…..
Scrollend op mijn laptop werd mijn aandacht getrokken door een foto van een huisje.
Het waren de gebogen lijnen van het huisje die me intrigeerden. Het leek alsof het huisje haar bewoners omarmde, hoe geborgen moeten de bewoners zich voelen, was mijn eerste idee.
Daar zou ik me thuis kunnen voelen. Benieuwd naar de binnenkant klikte ik door. En wat bleek? Het huisje was verbonden met een goed doel.
Ik begon te lezen: “Robur op Den Eik is een stiltehuisje, een plekje om weer tot jezelf te komen, vooral voor mensen met een burn-out (of ter preventie ervan), en voor kunstenaars/schrijvers die aan hun project willen werken. En in periodes waarin het niet bezet is, kan Robur ruimte geven aan mini-workshops en bijeenkomsten die te maken hebben met rust, natuur, genezing en creativiteit. Als de kern maar(her)verbinding is!” Wauw, wat een mooi doel, dacht ik, en zo actueel….
Mijn nieuwsgierigheid was geprikkeld, snel verder lezen…. Bleek het huisje op fietsafstand van mijn eigen huis te staan zeker? Ik klikte door…. Toen ik de vraag naar vrijwilligers voor een benefietweekend opmerkte kon mijn geluk niet op. Dit leek mij de perfecte kennismaking met het project. Dat kon geen toeval meer zijn!
En ja hoor, een paar dagen later vertrok ik, tentje op de fiets richting Robur op Den Eik, beetje onwennig en totaal niet wetend wat me te wachten stond.
Eerlijk? De eerste dag leek het me een vreemde bende, die vrijwilligers. Ik had al snel door dat er verschillende mensen aanwezig waren die in hun leven één of ander trauma hadden opgelopen alsook mensen die niet meekunnen in de drukte van onze chaotische maatschappij. Dat leek mij vreemd, in mijn werkomgeving is het altijd van de vooruit, altijd presteren zonder aandacht voor jezelf en voor de medemens. Oogkleppen op en doorgaan….en hier was de sfeer ontspannen, geen druk voelbaar…
De openheid op Robur, de echtheid van de mensen en de manier waarop ieders persoonlijkheid aanvaard werd heeft mij aangegrepen. Iedereen was er gewoon zichzelf zonder (voor)oordelen. Er was geen geroddel over anderen, er werd geknuffeld, oprecht geluisterd….
Mijn taak tijdens het weekend werd snel duidelijk, ik zou de ‘voedster’ van Den Eik assisteren bij het bereiden van de maaltijden. Roerend in de soep observeerde ik en hield me op de achtergrond. Hier en daar ving ik flarden van levensverhalen en filosofische uiteenzettingen op…..fijn! Ik genoot in stilte en liet me meedrijven op de flow van het gebeuren.
Wat ik observeerde kwam vrij confronterend over, de sfeer die er hing was volledig anders dan de sfeer die zich de laatste maanden ongemerkt in mijn leven genesteld had. Schromelijk kwam ik tot het besef dat ik ‘de vreemde was’ en dat het mijn leven was dat op het verkeerde spoor zat. Ik kwam tot het besef dat ik hoe dan ook zou ontsporen indien ik op mijn huidig tempo zou verder leven. Het daagde me dat dit misschien het punt was om komaf te maken met mijn huidige levenswijze….
Het verhaal van Marieke, eigenares van Robur op Den Eik intrigeerde me, niets dan bewondering voor het feit dat ze volgens haar eigen overtuiging leeft. Een overtuiging die ik in mijn diepste binnenste met haar deel maar waarvoor ik mezelf te zwak acht om ze standvastig en zo doorgedreven in de praktijk door te zetten.
De laatste ochtend met zijn allen rond de ontbijttafel was ik erg geraakt door de dankbetuigingen die tot mij gericht werden. Ik had het er moeilijk mee, op de één of andere manier was ik vergeten hoe ik op een oprecht gegeven compliment moest reageren. Gewoon aanvaarden door ‘dank u ‘ te zeggen werd me gezegd. De traantjes vloeiden, een oprechte dank je wel doet zo goed.
Besluit: het is waar, wat voor mij voorbestemd was kwam op mijn pad!
Losse, veelal betekenisloze gedachten vullen mijn hoofd. Ze malen en blijven malen, steeds opnieuw herkauw ik mijn gedachten. Ik kan me met moeite focussen op de dagelijkse bezigheden.
De druk in mijn hoofd neemt toe. Een dwingende schrijfdrang maakt zich meester van mij. Een overvloed aan woorden wil langs mijn vingertoppen ontsnappen. Ik ‘moet’ schrijven om de druk wat te verlichten. Maar het lijkt of de woorden de weg van de minste weerstand, namelijk richting papier, niet vinden. Ze vormen geen samenhangende zinnen, het zijn slechts flarden van gedachten. Ik kan de hoofdgedachte niet vinden en blijf staren naar dat lege blad.
Soms lukt het me wel en worden mijn woorden vertaald in logische betekenisvolle zinnen. Die op hun beurt samensmelten tot een tekstje. Dat geeft verlichting en ruimte in mijn hoofd.
Van zodra de woorden op papier staan is de cirkel rond en kan het ganse proces opnieuw van start gaan.
Familie, vrienden, vakantie, met z’en allen rond een grote tafel, een filosofisch gesprek over gelukkig zijn, vrijheid, kunst, muziek (ja, er werd ook gezongen)…. de ingrediënten van een mooie herinnering aan de voorbije week.
Het gevoel van overstroomd te worden door geluk… dankbaarheid voor de vriendschap en het respect voor ieders mening, de openheid….. fierheid over mijn kinderen en mijn partner…..het gevoel te mogen zijn wie ik ben….
Blij dat ik hier deel van mocht uitmaken.
Het kan niet anders, dat heet “gelukkig zijn”.
Dank je wel Ingrid en Dirk ❤️
Vriendschap is elkaar zien zoals we zijn: erg verschillend maar samen past het perfect!
Het begint me steeds meer te dagen: genieten moet je nu en wel zoveel je kan. Je krijgt geen tweede kans, elke dag die voorbij is is er eentje minder te leven.
En laat dat “genieten” hier ten huize nu net het discussiepunt zijn. De laatste weken probeerde ik meermaals onze gezamelijke toekomst ter sprake te brengen door te peilen of onze vooropgezette toekomstdoelen nog levend zijn of ergens in een hoekje liggen te verschrompelen. Gelukkig bleken onze neuzen nog steeds in dezelfde richting te staan wat op zich al positief is.
Waar het echter fout loopt is de timing, deze verloopt totaal verschillend. Mijn partner wil nog enkele jaren (wij zijn nu plus minus 55j) hard werken om vanaf dan zorgeloos samen te genieten van de dingen waar we van houden. Maar ik wil niet wachten met genieten, ik wil het nu al stilaan rustiger aan doen wat het werken betreft. Let op, ik wil niet gezegd hebben dat ik wil stoppen met werken. Meer pauzes inlassen, afstand nemen van de dagelijkse beslommeringen, de natuur in…..dat bedoel ik. Alles behalve in wachtmodus naar dat bepaalde moment te gaan waarop we voor de 100% zullen mogen genieten.
Ik wil het nu! Of klinkt dat egoïstisch?
Maar ergens halverwege kijk je om en krijg je spijt Levend voor morgen raak je nu je toekomst kwijt In de boot genomen door de zilvervloot Sparend voor later ga je straks ook sparend dood
De onwezenlijke toestand waarin de wereld de laatste twee jaar verkeert maakt me onrustig vanbinnen. Het lukt me amper om mijn gedachten te focussen. Ik voel me overweldigd door nieuwsberichten die niet veel goeds zeggen. Ze maken mijn toekomstvisie erg negatief. In mijn behoefte om orde, planning en betekenis aan alles wat om me heen gebeurt te geven geraak ik gefrustreerd. Het lukt me niet, de chaos blijft, de frustraties stapelen zich op.
Ik besef ten volle dat ik de wereld niet kan redden, dat ik geen wereldvrede kan bewerkstelligen, dat ik de klimaatsverandering en het onrespectvol omgaan met de natuur niet kan veranderen. Maar toch krijg ik de chaos in mijn gedachten niet tot bedaren.
Ik kan enkel kiezen voor liefde, respect en me meer afsluiten van de wereldgebeurtenissen. Terugplooien op mijn naaste omgeving, diegenen die me dierbaar zijn en mezelf.
Laat ik dat maar proberen want ondanks alle chaos in de wereld heb ik een leven te leven.
De uitnodiging voor de boosterprik hing reeds enkele weken tegen het prikbord. Ik kon niet tot een definitieve beslissing komen: neem ik hem of neem ik hem niet?
Verleden jaar heb ik Covid doorgemaakt en ik ben er behoorlijk ziek van geweest. Toen enkele weken nadien de uitnodiging voor de eerste prik kwam vond ik het evident dat ik daar zou op ingaan. Ik stelde me geen vragen, het was een vanzelfsprekendheid. Zonder aarzelen, bijna onbewust, heb ik mijn gezondheid in de handen van de wetenschap gelegd. Mijn vertrouwen in de wetenschap was groot want wie zouden we nog wel kunnen vertrouwen als we zelfs de wetenschap niet meer zouden kunnen vertrouwen? Die eerste prik kwam er dus zonder aarzelen. En hij werd gevolgd door de tweede.
Intussen ben ik, gevoed door meningen van anderen, door info die me betrouwbaar lijkt maar ook door wetenschappelijke studies, gaan nadenken.
Ik ben absoluut geen antivaxer of ontkenner van het bestaan van Covid-19. Dat ik geen complotdenker ben durf ik niet meer met zoveel overtuiging te beweren. Er gebeuren zoveel “toevalligheden” die meer en meer in die richting wijzen. Er worden zoveel onwaarheden door onze strot geduwd. Covid lijkt in mijn ogen gebruikt te worden als welgekome katalysator om het ganse proces van ‘verandering’ versneld door te voeren. Ik ben ervan overtuigd dat we een zware tijd met ingrijpende wijzigingen tegemoet gaan.
Dan is er nog iets wat mij bezighoudt: waarom is iedereen zo volgzaam? Heeft de meerderheid altijd de waarheid in pacht? We lijken wel een opgejaagde kudde schapen. Zo weinigen die hun nek durven uitsteken. We hebben leiders nodig!
Intussen ben ik erg kwaad op mezelf want ik ben overstag gegaan en ben mijn boosterprik gaan halen.
Ik, Els, de zwakkeling, waar was ik met mijn gedachten….zo dom van mij om iets in mijn lichaam te laten spuiten waar ik niet 100% achter sta, waar ik eigenlijk bang van ben. En waarom? Omdat president Macron zei dat mensen zonder boosterprik Frankrijk niet meer inkomen? Omdat ik mijn nek niet durf uitsteken? Ik heb me laten vangen door dat kleine stukje beloofde vrijheid. Ik ben in de val getrapt.
Is dat het opzet: mensen belonen met vrijheid die eigenlijk vanzelfsprekend zou moeten zijn? Zo’n verdraaid idee!
Daarvoor heb ik mijn gezondheid, mijn grootste bezit, op het spel gezet.
Eén ding is zeker: een vierde prik komt er niet in bij mij!
“Wij missen jouw blogstukjes Els” zei ze. “Wanneer schreef je voor het laatst? Vier maanden, misschien wel zes maanden geleden? Zo jammer!”
En gelijk had ze, het was ruim zes maanden geleden dat ik de laatste woorden op mijn Kribbels plaatste. Ik had voor mezelf ongewild een langdurige blogpauze ingelast. Het begon met één maand die algauw twee maanden werd en zonder dat ik er erg in had uitgelopen was tot zes maanden. En ik voelde geen gemis….
Was mijn drukke leven van de laatste maanden de oorzaak? Eigen zaak op poten zetten, huishouden, kleinkinderen, de enorme eindejaarsdrukte in de AH winkels (mijn werkplek), de hele corona heisa. Of was het altijd bezig zijn een excuus om weg te lopen van alles wat gevoeld zou moeten worden? Weglopen omdat de gevoelens te overweldigend waren? Gevoelens die het gevolg zijn van grote veranderingen op persoonlijk vlak? Het zijn deze veranderingen die me zorgen baren. Het voelt alsof er onverwacht een slagboom over mijn pad is gekomen waardoor ik de doelen die ik al jaren voor ogen had nooit zal bereiken. Dat besef doet pijn en vraagt tijd om te aanvaarden. (met mijn gezondheid en mijn relatie is alles oké)
Feit is dat ik mezelf gedurende mijn afwezigheid hier verwaarloost heb, niet genoeg aan mezelf gedacht, aan mijn eigen dromen, mijn passies, mijn gezondheid. Mijn innerlijke rust is ver te zoeken en waar is mijn connectie met de natuur gebleven? De natuur waar ik kan aarden, mijn energiebron….
Hoog tijd om een nieuw levenspad uit te stippelen, nieuwe aangepaste doelen te stellen, nieuwe mogelijkheden te ontdekken….opnieuw te voelen.
Op social media botste ik op volgende quote: “Ik schrijf omdat ik niet weet wat ik denk totdat ik lees wat ik wil zeggen.” “Dat is de exacte verwoording van de reden waarom ik blog” dacht ik. “Misschien moet ik er een nieuw begin aan maken?” Reset….Restart….Refocus…en mijn blog kan mij daarbij helpen.
Dus, na wat omzwervingen ben ik weer op mijn vertrouwde plekje, op mijn Kribbels.
Die bewuste passionele winteravond in het jaar 1964 moet het misgegaan zijn. In mijn gedachten zie ik een bedscene waarin mijn ouders de hoofdrol spelen. Mijn vader is, zoals ik hem ken, de handige harry. De typische man die nooit een gebruiksaanwijzing leest of een montageschema bekijkt. Rechttoe rechtaan, we beginnen er gewoon aan moet hij gedacht hebben.
Nu zijn de gevolgen niet te overzien: de bedrading in mijn hersenen is erg onprofessioneel uitgevoerd. Dit resulteert in het enorme warhoofd dat ik ben. Ik heb het moeilijk om mijn gedachten te ordenen, bijgevolg verdwijnen er regelmatig belangrijke gedachten in die chaotische bovenkamer van mij. Ik realiseer me dat het na 56 jaar ruim te laat is om de hulp van ‘Help, mijn vader is een klusser’ in te roepen.
Het gegeven bereikte vorige week een hoogtepunt toen we met de camper thuiskwamen van een 3 daags Ardennen weekend. De camper werd voor de deur geparkeerd om de vuile was, het restant voeding en drank uit te laden. Met onze armen vol goederen duwden we het tuinhek open.
Bij het zien van de achterdeur keken we elkaar verbaasd aan…..deze stond wagenwijd open. Na een eerste snelle controle bleek er niets verdwenen, zelfs mijn laptop lag nog op de tafel bij de achterdeur.
Blijkbaar moet ik zo enthousiast geweest zijn om op vakantie te vertrekken dat ik bij vertrek de achterdeur had laten openstaan.
Deemoedig kon ik niet anders dan schuld bekennen. Ik besefte ten volle dat ik mijn beide pollekes mocht kussen dat alles onaangeroerd gebleven was.
kribbels uit mijn leven 