ik dacht….

ik dacht

vandaag maak ik er werk van

maar

toen riep de zon me naar buiten

staarde ik naar de bloeiende magnoliaboom van de buren

vond het contrast tussen de rozige bloemen en de felblauwe lucht zo babymooi

aanhoorde ik het wonderlijke, gezingzegde lied van een spreeuw

die op de nok van het dak zat

toen kwam het besef

dat ik de afgelopen week hard genoeg gewerkt had

dus

plaatste ik een tuinstoel op een zonnig plekje

ging zitten

en genoot van de zonnestralen die mijn stramme spieren opwarmden

en deed niets

enkel zijn

bovenal besefte ik

dat dit goed genoeg was

Els, 4/2023

over de regenboog

Met haar vleugeltippen over de grond slepend kwam Kippetje vanmorgen onze keuken binnengestapt.

Ik realiseerde me dat dit niet Kippetje was zoals ik kende. Ze leek zo lusteloos, pikte geen broodkruimels van de vloer en wilde niet drinken. Haar levenskracht leek volledig verdwenen uit haar inmiddels tenger geworden lichaam. Ik liet ze rustig begaan. De gedachte dat dit wel eens haar laatste uren konden zijn overviel me. De voorbije dagen was ze immers nog zo actief.

Ze leek op zoek naar een rustig plekje en vond dat onder een stoel. Ze bleef daar apathisch voor zich uit staren, vleugeltippen nog steeds op de grond hangend. Een tijdje later ging ze liggen en sloot haar ogen. Net toen de hemel blauw kleurde en de merel bij de buren in de hoogste top van de Magnolia zijn mooiste lied zong is ze stilletjes van ons heengegaan. In mijn gedachten vloog ze hoger dan ooit tevoren, tot boven de regenboog.

En het deed me wel wat. De laatste weken hebben we gezien hoe ze haar tweede jeugd beleefde, hoe ze na het overlijden van haar gevleugelde zusters genoot van het leven, hoe haar avontuurlijke geest de bovenhand nam. Wij genoten van haar te zien genieten. We hadden haar in ons hart gesloten.

Ze zeggen dat iedereen bij de geboorte een bijzondere opdracht meekrijgt. Zou dat ook zo zijn bij kippen, vraag ik me af? Ze heeft ons in ieder geval aan het denken gezet en ons laten beseffen dat het nooit te laat is om te genieten.

Om de gedachte aan Kippetje levend te houden en haar te eren ben ik zo vrij geweest om enkele pluimen bij haar weg te nemen. De pluimen ga ik verwerken in een dromenvanger. Die zal met ons meereizen in de camper. Op die manier hoop ik de avontuurlijke geest van Kippetje met ons mee te nemen. Omdat ik weet dat ze dat geweldig zou vinden.

Spetter spetter spat, samen in bad

Die bewuste zomeravond was ik, zittend op mijn terras, getuige van een heuse date. Plaats van afspraak was het oude met water gevulde dienblad op het dak van het kippenhok. Een stelletje houtduiven moet gedacht hebben: “Spetter spetter spat, wat is er fijner dan een date in bad?”

Meneer duif nam het initiatief, trippelde naar het dienblad, ging eerst wat aarzelend op de rand zitten en wipte dan met beide poten in het midden van het water. Al snel gevolgd door, in zijn ogen, die knappe toet van een duivin. Ik begreep haar volkomen want meneer duif had immers een mooi territorium, met een steeds met zaadjes gevulde voederplank, een privébad en veel groen. Bovendien verdedigde hij zijn plekje constant tegen opdringerige soortgenoten. Wie zou er niet vallen voor zo’n stoere, mooi gevederde kerel?

Het ging er verrassend wild aan toe op die eerste date, van enige verlegenheid was geen sprake. Lekker dicht tegen elkaar aan, vleugeltje wrijf, het water spatte in het rond. Eens het wilde gespetter achter de rug en alle stof van het verenkleed gespoeld vond meneer duif dat ze klaar waren voor de volgende stap.

Het koppeltje verplaatste zich op één van de houten tuinschermen. Eerst nog even de pluimen gladstrijken.

Dan kwam het moment waarop zij al haar charmes in de strijd gooide. Ze liet haar vleugels wat hangen en trilde ermee, net zoals je wel eens bij jonge vogeltjes ziet die om eten bedelen. Ze ging wat dichter naast hem zitten boog haar kop afwisselend omlaag en omhoog. En het lukte! Hij propte zijn snavel in haar snavel, kolkte een paar keer wat voeding rechtstreeks in haar keel.

De maaltijd werd vrij direct gevolgd door een ongeremd liefdesspel. Een snelle wip…..en nog één…..en nog één…

Luid klapperend met zijn wieken vloog het mannetje weg, gevolgd door een ogenschijnlijk al even voldane duivin.

Inmiddels was mijn partner ongemerkt achter mij het terras opgewandeld, kuste me in de hals en vroeg: “Als we nu eens samen gingen douchen? Dan kunnen we daarna misschien iets gaan eten in het dorp?“

Wetende wat er daarna zou volgen glimlachte ik…..

viooltje

Gisteren leek het nog alsof ik het gewicht van de ganse wereld op mijn schouders droeg maar vandaag……….vandaag is anders!

Op weg naar mijn brievenbus kwam ik, priemend tussen de grijze straatstenen, dit kleine wondertje tegen, amper een paar centimeter groot maar krachtig genoeg op mijn sombere wereld meteen op te fleuren. Daar wilde ik absoluut een foto van maken.

foto Els 2/2022 beerse

Voor een foto van dit majestueuze viooltje ging ik maar al te graag door de knieën. Meer nog, ik steunde met mijn voorarmen op de klinkers om de foto te maken. Hup, met mijn achterste de lucht in dus. Heb je beeld? Even scherpstellen….klik…..het viooltje was vereeuwigd.

Toen ik rechtkwam en de laatste meters naar de brievenbus vervolgde zag ik aan de overkant een man in een auto zitten. Beseffende dat ik me net aan de straatkant in die….eum…..compromitterende houding bevond was ik even van mijn melk. Ik zag dat hij me gadesloeg en wist even niet hoe te reageren….

Ik had twee mogelijkheden: de man negeren of reageren. Ik koos ervoor om mijn moed bijeen te rapen, hem aan te kijken en te glimlachen. Hij stak zijn hand op. Ik meende zelfs een glimlach op zijn aangezicht te ontwaren. Of was dat wishful thinking? Ik besloot dat laatste idee vast te houden.

De rest van de dag liep ik op wolkjes.

onrust

De onwezenlijke toestand waarin de wereld de laatste twee jaar verkeert maakt me onrustig vanbinnen. Het lukt me amper om mijn gedachten te focussen. Ik voel me overweldigd door nieuwsberichten die niet veel goeds zeggen. Ze maken mijn toekomstvisie erg negatief. In mijn behoefte om orde, planning en betekenis aan alles wat om me heen gebeurt te geven geraak ik gefrustreerd. Het lukt me niet, de chaos blijft, de frustraties stapelen zich op.

Ik besef ten volle dat ik de wereld niet kan redden, dat ik geen wereldvrede kan bewerkstelligen, dat ik de klimaatsverandering en het onrespectvol omgaan met de natuur niet kan veranderen. Maar toch krijg ik de chaos in mijn gedachten niet tot bedaren.

Ik kan enkel kiezen voor liefde, respect en me meer afsluiten van de wereldgebeurtenissen. Terugplooien op mijn naaste omgeving, diegenen die me dierbaar zijn en mezelf.

Laat ik dat maar proberen want ondanks alle chaos in de wereld heb ik een leven te leven.

niet vergeten groenten

Het is inmiddels 25 jaar geleden maar ik kan het me nog perfect voor de geest halen: de manier waarop mijn toen 2 jarig zoontje, stevig ingeduffeld in een rood winterjasje met muts en sjaal aan mijn vaders zijde door de tuin stapte. Het natte gras deed zijn blauwe laarsjes glimmen.

De groentetuin was mijn moeders trots. Je vond er de alledaagse gekende groenten maar ook de groenten die we tegenwoordig onder “vergeten groenten” catalogeren. Aardpeer, koolrabi, rammenas, rode bietjes, snijbiet, rabarber…..we hadden het allemaal. Kind zijnde besefte ik niet welke rijkdom er toen op mijn bord lag.

Ik kan me de smaak van verse groenten uit de tuin nog levendig herinneren. Zo anders, veel smaakvoller dan de groenten die je tegenwoordig in de supermarkt koopt. Ze krijgen geen tijd meer om te groeien vermoed ik. Hoe zou het dan gesteld zijn met de voedingswaarde, vraag ik me af…..

De peutertaal van mijn zoontje was bijzonder lachwekkend, hij praatte erg schokkerig, tussen elke lettergreep nam hij een pauze. Toen dachten we dat het nooit meer goed zou komen met zijn taal, dat een logopedie abonnement zo goed als zeker zou volgen. Gelukkig is alles vanzelf goedgekomen.

“O-paaa, zijn e nog wo-te-tjes?” vroeg hij sterk articulerend.

Opa glimlachte, nam hem bij de hand en samen stapten ze naar het wortelbed. “Welke wil je hebben?” vroeg mijn vader. Zijn vingertje wees richting een kleine wortel die een stukje boven de aarde uitstak. Mijn vader trok voorzichtig de wortel uit de aarde en wreef hem schoon tussen zijn handen. “Nu nog even afspoelen bij oma in de keuken en dan mag je hem opeten.” Met de wortel stevig geklemd in zijn handje stapte hij fier naar binnen en gaf hem aan zijn oma die de wortel onder stromend water afspoelde.

Even later zat hij, zijn korte beentjes bengelend op een grote mensen stoel te genieten van een smaakvolle verse wortel.

Was hij binnen onze familie de laatste generatie om te genieten van een wortel vers uit de tuin? Het zou mij verwonderen indien er alsnog een even groot tuintalent als mijn moeder zou opstaan.

hier ben ik weer

“Wij missen jouw blogstukjes Els” zei ze. “Wanneer schreef je voor het laatst? Vier maanden, misschien wel zes maanden geleden? Zo jammer!”

En gelijk had ze, het was ruim zes maanden geleden dat ik de laatste woorden op mijn Kribbels plaatste. Ik had voor mezelf ongewild een langdurige blogpauze ingelast. Het begon met één maand die algauw twee maanden werd en zonder dat ik er erg in had uitgelopen was tot zes maanden. En ik voelde geen gemis….

Was mijn drukke leven van de laatste maanden de oorzaak? Eigen zaak op poten zetten, huishouden, kleinkinderen, de enorme eindejaarsdrukte in de AH winkels (mijn werkplek), de hele corona heisa. Of was het altijd bezig zijn een excuus om weg te lopen van alles wat gevoeld zou moeten worden? Weglopen omdat de gevoelens te overweldigend waren? Gevoelens die het gevolg zijn van grote veranderingen op persoonlijk vlak? Het zijn deze veranderingen die me zorgen baren. Het voelt alsof er onverwacht een slagboom over mijn pad is gekomen waardoor ik de doelen die ik al jaren voor ogen had nooit zal bereiken. Dat besef doet pijn en vraagt tijd om te aanvaarden. (met mijn gezondheid en mijn relatie is alles oké)

Feit is dat ik mezelf gedurende mijn afwezigheid hier verwaarloost heb, niet genoeg aan mezelf gedacht, aan mijn eigen dromen, mijn passies, mijn gezondheid. Mijn innerlijke rust is ver te zoeken en waar is mijn connectie met de natuur gebleven? De natuur waar ik kan aarden, mijn energiebron….

Hoog tijd om een nieuw levenspad uit te stippelen, nieuwe aangepaste doelen te stellen, nieuwe mogelijkheden te ontdekken….opnieuw te voelen.

Op social media botste ik op volgende quote: “Ik schrijf omdat ik niet weet wat ik denk totdat ik lees wat ik wil zeggen.” “Dat is de exacte verwoording van de reden waarom ik blog” dacht ik. “Misschien moet ik er een nieuw begin aan maken?” Reset….Restart….Refocus…en mijn blog kan mij daarbij helpen.

Dus, na wat omzwervingen ben ik weer op mijn vertrouwde plekje, op mijn Kribbels.

Feest, feest, feest 🎉🎉🎉

op zoek naar groen

Toen we 15 jaar geleden onze huidige woning in Beerse kochten waren we er vast van overtuigd: ‘hier willen we oud worden.’

Maar zoals het steeds gaat in het leven worden die uitspraken, afhankelijk van de omstandigheden voortdurend bijgesteld.

Ons huis heeft nog steeds alles om er gelukkig oud te worden: open structuur, badkamer beneden, mogelijkheid om beneden een kleine slaapkamer in te richten, rustig gelegen en toch dicht bij het centrum.

De fijne buren die er ten tijde van de aankoop woonden zijn jammer genoeg geëmigreerd maar goed, in ruil kregen we er een leuk vakantieadres in Spanje bij en dat is ook niet niks. Ook het feit dat we 15 jaar ouder zijn en beide een drukke job hebben heeft als gevolg dat we meer tijd nodig hebben om op te laden. In onze huidige woonomgeving lukt ons dat niet voldoende.

Als we in de natuur vertoeven lukt dat wel. Het vrije, open gevoel en de verbinding met de natuur die we dan ervaren laat ons ontspannen.

Vandaar dat we op zoek zijn naar een vakantiehuisje. In het groen, uiteraard. Liefst zonder directe buren. Binnenland of net over de grens, midden in een bos of met een weids uitzicht over de omgeving. Veel luxe vragen we niet, rust vinden we belangrijker. De basis moet in orde zijn, een opfrisbeurt doen we zelf want joepie, mijn man is een klusser!

Weet er iemand iets te koop staan?

gewonigheid

Na een fysiek zware werkweek die bovendien volgepropt was met frustratie ben ik hoognodig toe aan een zondag- rustdag.

De opdracht van vandaag is eenvoudig, ze is gereduceerd tot gewoon ‘zijn’. Er moet niets. Alleen al het idee werkt bevrijdend.

Om in de gepaste sfeer te komen start ik de dag met een boswandeling. Doshi kijkt me vragend aan. Natuurlijk mag ze mee.

Het stevig wandelritme maakt dat ik mijn gedachten kan laten afdwalen. Ik kan bepaalde gedachten loslaten en er komt ruimte vrij voor nieuwe dingen. Zo voel ik de woorden voor dit blogstukje opborrelen en ben ik in staat mijn ergernissen van de voorbije week te minimaliseren. De sfeer van het bos voedt mij met energie. Ik voel mezelf opleven, wonderlijk toch, het effect dat de natuur op mij heeft.

Naast de gebruikelijke ontmoeting met enkele opgeschrikte reeën ontdek ik deze fragiele, bijna doorzichtige schoonheid waarvoor ik graag even door de knieën ga:

foto: Els, 27/10/2019 Vosselaar

Thuisgekomen kabbelt mijn dag op hetzelfde elan verder. Ik nestel mij op de zitbank voor het televisietoestel met een dienblad, een kilo spruiten en een glas Leffe. Ik start met het schoonmaken van de spruitjes, de zin om vandaag wat uitgebreider te koken bekruipt mij. Er is genoeg in huis om een lekkere maaltijd te bereiden. Ik bedenk wel wat, tijd genoeg vandaag.

Voor mij op de salontafel een stapel lakens die net uit de droogkast komen. Ik voel geen enkele verplichting om deze eerst netjes op te vouwen. Mijn blik reikt net hoog genoeg om boven de rommelige stapel de Zevende Dag te volgen. Doshi blijft mij vanuit de relaxzetel met haar typische Japanse blik gadeslaan. Vermoeid van de wandeling sluit ze even later de ogen.

Om Dirk De Wachter te citeren: “Het leven moet niet steeds fantastisch zijn, je moet vooral plezier hebben in gewonigheid.”

Zalig zij

foto: Els, 10/10/2019 El Chorro Spanje

Zalig zij de dagen van het nietsdoen,

de zon die mijn steeds koude lijf verwarmt,

de wandelschoenen die me naar de mooiste plekken brengen,

de dagen zonder het moet-gevoel,

het gedachtenloze lege hoofd waar eindelijk ruimte vrijkomt voor andere dingen,

de stressloze omgeving waar leven zo eenvoudig lijkt,

tot het besef te komen dat samen-zijn met partner en vrienden belangrijk is in het leven

de lange tafel die steeds rijkelijk gevuld is,

de afstand die ontstaat tot het dagelijks leven waardoor je dit met een nuchtere blik kan overschouwen,

de gezellige avonden samen, de gesprekken met veel lachen en af en toe een traan

de tijd die de letters, dansend in mijn hoofd, nu wel krijgen om samen te smelten tot woorden, tot zinnen, tot tekst

Amen


Ingrid en Dirk, Carine en Stef, Eric, Émilie dank jullie wel voor het fijne gezelschap die deze korte vakantie maakte tot eentje om in te kaderen.

B&B Casa las Olivas, Alora Spanje