beschilderde muur van de Basisschool in de Schoolstraat te Beerse
photochallenge 2014
photochallenge 52 weeks 37/52
In de schaduw van onze kerk staat een marmeren zuil vol namen van overleden inwoners die begraven lagen op het oude, nu geruimde, kerkhof van Beerse. Ook de namen van oud- strijders vind je er terug in een aparte kader.
photochallenge 52 weeks 28/52
NATUURHERSTEL, HOE VER MOET/MAG/KAN JE GAAN?
Dat er in de Antwerpse Kempen enkele zeer mooie natuurpareltjes te vinden zijn, dat heb ik de laatste jaren met mijn eigen ogen mogen ontdekken. Zo een verrassend en veelzijdig mooi gebied en zo dicht bij huis. Ik kan er niet genoeg van krijgen…elke wandeling ontdek ik wel een nieuw, mooi plekje.
ven in natuurgebied Blakheide Beerse
Blakheide Beerse
Wat me telkens opvalt is dat er de laatste tijd in die mooie natuur zoveel gewerkt wordt. Elke zondag komen we mensen van Natuurpunt tegen die in hun vrije uurtjes de natuur aan het ‘onderhouden’ of ‘herstellen’ zijn. Herstel van heidegebied, herstel van vengebied, herstel van broekbos,…
Dan stel ik mij de vraag wat is hier nog natuurlijk aan, en hoever moet je daarin gaan? Want eerlijk gezegd ik begrijp het niet. Het klimaat veranderd, diersoorten sterven uit, nieuwe worden ontdekt, er is toch altijd een evolutie in de natuur geweest?
Waar ik het mee eens ben is het feit dat we het in sommige gebieden de natuur grondig verprutst hebben. Ontbossing, zandwinning, kleiwinning, industrialisatie, introduceren van exotische planten dier- en en boomsoorten…. Door menselijk toedoen is het natuurlijk evenwicht op vele plaatsen volledig uit balans geraakt. Is dit nog wel te corrigeren? Zo ja, hoe?
Men wil dus terug naar een vroegere situatie , het evenwicht terug herstellen. In hoeverre is dat dan nog natuurlijk als de nieuwe situatie met zulke grote en kunstmatige middelen verkregen wordt? En kan zo’n in oorspronkelijke staat hersteld gebied zichzelf blijven handhaven in de veranderde tijden? En welke is de oorspronkelijke staat van het gebied? Ik neem aan dat zo’n gebied door de jaren voortdurend onderhevig is aan veranderingen. Naar welke staat wil men dan terug? Wil men terug naar 50 jaar geleden of 100 jaar geleden? Wie bepaalt dat? Heeft de mens eigenlijk wel het recht om in te grijpen?
Kunnen we niet beter de natuur zijn werk laten doen? Of is het evenwicht zover zoek dat de natuur zichzelf niet meer kan herstellen? Moeten we een handje helpen? Of net niet?
Niets dan vragen . En ik kan nergens antwoorden vinden, niet op de site van Natuurpunt (waar je trouwens interessante dingen op kan terugvinden), nergens…is er iemand onder jullie die er meer over weet?
Ik weet het niet. Ik zou denken dat we datgene wat we verprutst hebben terug moeten herstellen. Maar of dit realistisch is en of het haalbaar is, daar heb ik vragen bij. En wat doen we met de nieuwe natuurbiotopen die door menselijk toedoen ontstaan zijn. Bijvoorbeeld de oude kleiputten die nu een paradijs voor watervogels zijn…moeten we die ook terug dichtgooien?
Wat is jullie idee hierover?
tuincommunicatie in Beerse photochallenge 52 weeks 24 /52
photochallenge 22/52 wie vult onze zadenbibliotheek?
Het zaad is op in Beerse…. Ik vrees het ergste want wat men zaait zal men oogsten, en dat zal bijgevolg gene vette zijn in Beerse…geen oogstfeesten dit jaar.
Voor wie het principe van de “Zadenbibliotheek” nog niet kent:
Het concept is eenvoudig: klanten ‘lenen’ gratis zaden en brengen aan het einde van het seizoen nieuwe zaden terug. Voor alle duidelijkheid, het gaat hier om groenten-, bloemen- en kruidenzaad. De rest gelieve zich te onthouden 🙂
Het systeem is volledig gebaseerd op vertrouwen, er is geen controle, geen termijnen en geen boetes. Niet elke klant brengt zaden terug maar tuiniers die dat wel doen schenken doorgaans een veelvoud van wat ze geleend hebben.
Hoe werkt het praktisch?
De klant maakt een account aan op mijntuin.org en scant de QR codes op de zadenzakjes die hij ontleent. Dit doet hij op de tablet die gemonteerd staat op de display van de zadenbib. Klanten kunnen ook met hun eigen smartphone zaden lenen. Thuis de QR-code scannen of de plant opzoeken geeft toegang tot teeltinformatie. Ieder lid kan eigen kennis en ervaring toevoegen. Er wordt ook getoond in welke bib welke zaden beschikbaar zijn en door wie deze geschonken werden. De klant kan doorklikken op deze persoon om te kijken wat deze nog zoal in de aanbieding heeft. Optioneel kan er gedeeld worden op FB en Twitter. Vrienden en volgers kunnen zo reageren door het geven van nuttige tips. Op het forum kunnen bovendien vragen gesteld worden.
Maar in Beerse zit men blijkbaar op zwart zaad, men krijgt de zadenbibliotheek maar niet opgestart. Het display staat er al maanden leeg bij, de randapparatuur zoals de laptop staat er nog niet…en natuurlijk het allerbelangrijkste, het zaad ontbreekt ook nog…
Al bij al, ik hoop dat dit project in goede aarde zal vallen want zulke mooie, ecologische projecten zijn eerder dun gezaaid.
Photochallenge 52 weeks 16/52
Deze foto’s maakte ik, telkens op dezelfde plaats, over een periode van 5 weken. Je ziet de natuur ontluiken…
Op naar de zomer!
photochallenge 52 weeks/ 13/52 uitgeput
Deze week voor mij een speciale photochallenge. De reden hiervoor is zeker niet dat Beerse niets bijzonders meer te bieden heeft, verre van. Maar wel omdat ik niet van mijn erf geraakt ben.
Dit weekend waren er de jaarlijkse opendeurdagen in onze winkel. Mijn weekend in het kort:
Zaterdagvoormiddag nog even wat uren opgevangen van een zieke collega. Gaan werken van 6 tot 12u. Dat het spoedig beter mag gaan met jou, Simone! ’s Middags in vliegende vaart, op mijn fietske, naar huis toe. Douchen, frisse kleren aan, en dan overschakelen van werkgever. Van Albert Heijn naar mezelf 🙂 Van kaas, vleeswaren en borrelhapjes naar fietsen verkopen. Even de knop in mijn hoofd omdraaien.
Het weer zag er heel wat beter uit dan met de opendeur van vorig jaar. Kijk zelf maar:
2013
2014
Het was zo’n 20°C warmer dit jaar! Uiteraard hebben we dit jaar meer bezoekers gehad, en de sfeer was een stuk gezelliger. Er werden meer proefritjes gemaakt. Zoals we verwacht hadden waren het vooral de elektrische fietsen die het goed deden.
De cava ging vlot van de hand met dit dorstig weer, gelukkig had ik genoeg voorzien.
Zo werd ik op zondagochtend om 10u reeds betrapt met een glaasje. Kwestie om wat los te komen, dacht ik, dan praat ik wat vlotter 😉
op jullie gezondheid!
Het ganse weekend was er een gezellige drukte. Zelf hadden we weinig tijd om een hap te eten. Chips en cava, ja, dat wel. Gelukkig kwamen mijn ouders een warme maaltijd ‘op grootmoeders wijze’ afleveren. Alleen even opwarmen. Bedankt mams en paps.
Zondagavond werd nog gezellig, samen met de buren, die de resterende flessen zijn komen leegmaken.
De voorbije nacht, voor de zoveelste keer op rij, slecht geslapen. Deze was de oorzaak wel duidelijk: cava, chips en Duvel… auw mijn maag. Vanmorgen om 5u weer bed uit om te gaan werken. Nog gauw een stripje Dafalgan in mijn tas gestopt voor ik de deur uitging. Het werd een vermoeiende werkdag, maar met de hulp van Dafalgan sleepte ik me de dag door.
Nu zit ik in de zon, op mijn terras, voeten in de lucht. Uitgeput maar opgelucht dat dat vermoeiend weekend voorbij is. Oef! Mijn ogen wegen zwaar. Af en toe val ik even weg. Dan schrik ik weer wakker. Komaan Els, nog even volhouden! Om 21u kan je je bedje weer in.
photochallenge 52 weeks 12/52
Zondagmiddag, even een tussenstop bij de self carwash.
En zo gaat dat dan met een moderne vrouw: die blijft in de auto zitten en manlief staat de auto te poetsen. Niks zo sexy als een werkende man, nietwaar dames? Het fototoestel was ook mee voor het geval dat ik iets bijzonders zou tegenkomen, want ik had nog steeds geen foto voor deze week. De sexy man moet je er maar bijdenken, hij wou niet in beeld met zijn inmiddels wet t-shirt 🙂
Plots merkte ik op de achtergrond dat grappige beeld op. Hoe kon ik dat vergeten? Vermits het thema ‘kunst’ reeds eerder deze week werd aangesneden ga ik er even op door met dit ‘girafkonijn’.
Naast Venetië heeft Beerse ook zijn biënnale. 🙂 In de gemeentelijke parken kan je ’s zomers verschillende moderne kunstwerken komen bewonderen. Er is zelfs een speciale wandelroute uitgestippeld en een begeleidende brochure is verkrijgbaar bij de toeristische dienst.
Wie over de Antwerpse weg in Beerse rijdt heeft het zeker al zien staan, uitkijkend over de sportvelden, vlak aan het zwembad en onze drukbelopen Finse looppiste. Op de achtergrond zie je één van de twee staande wippen van de handboogclub. Ja, ja, in Beerse wordt er druk gesport!
In 2005, dacht ik, maakte dit konijn deel uit van die tentoonstelling. De gemeente besliste om één beeld aan te kopen. De keuze lieten ze over aan de kinderen van de lagere scholen. En natuurlijk werd met grote meerderheid van stemmen voor aankoop van het girafkonijn gekozen. Hoe kon het ook anders..
Het beeld is van de hand van de Nederlandse André Boone. Ik heb er even gaan aan voelen, het is van metaal. En het bijt niet. Om jullie een indruk te geven van de grootte: het is ongeveer 180 cm hoog zonder sokkel.
photochallenge 52 weeks 11/52
Zondagochtendwandeling in het bos.
Een schouwspel van zon en schaduw.
De bruine kleuren domineren het beeld, nog voor even.
Weldra zal de verdorde onderlaag plaats maken voor een nieuwe kantlaag van frisgroene varens.
photochallenge 52 weeks 10/52
Deze namiddag weinig fut om het huis te verlaten. Daarom deze foto, op ongeveer 70m van mijn deur. Het beeld in de spiegel is mijn (éénrichting)straatje in Beerse. Waar wijzelf en al onze topburen wonen! 😉
Terug thuisgekomen zag ik dat het wel een klein beetje een selfie is geworden, mijn handen staan erop (een handie dus) ! Ik had het kunnen weten.
Maar die 70m terug lopen in de brandende, allesverschroeiende hitte om een handenloze foto te maken, dat zag ik echt niet zitten. Nachtbraker, vergeef het me? Ik heb me de rest van mijn vrije dag op mijn terras geïnstalleerd. Lekker glaasje erbij genomen, een boek, en genieten dat dat was!
kribbels uit mijn leven 