voor wat hoort wat

Jullie zijn zo vroeg van stok? Onrustige nacht gehad? Last van een schuldgevoel?

Hebben jullie het hier eigenlijk nog naar jullie zin? Tevreden over de huisvesting? Genoeg stro in jullie bed? Is het eten gevarieerd genoeg? Genoeg legkorrel in de mengeling? Vinden jullie het fijn om af en toe eens los te lopen in de tuin? Genoeg losse grond voor jullie dagelijks stofbadje? Dagelijks vers drinkwater is toch oké? Vinden jullie het fijn dat we regelmatig een praatje met jullie maken? En dat het deksel van het compostvat af en toe open mag om jullie te verrassen met heerlijke vette regenwormen?

Ja?

Dan heb ik een eitje met jullie te pellen:

Leg me eens uit waarom jullie van die belachelijk kleine eitjes leggen. Ik had begot een loep nodig om ze te vinden!

Ik heb ze naast de meetlat gehouden en raad eens? 2cm, amper 2cm…Is dat de norm tegenwoordig? Aan de grootte van de eitjes te zien dacht ik eerst dat jullie appartement gekraakt was door de familie Merel. Maar de kleur van de eieren heeft jullie verraden. Het zijn wel degelijk jullie voortbrengsels. Zitten jullie in een identiteitscrisis? Denken jullie dat jullie kwartels zijn?

Al eens aan de gevolgen voor ons gedacht? Jullie creaties passen niet eens in een eierdopje. En een soldaatje soppen in een zachtgekookt eitje, daar moeten we helemaal niet denken. Het soldaatje past niet in het ei. Hoe kunnen we nu een panvullende omelet maken? Dat wordt minstens een maand eitjes sparen. Idem om een cake te bakken.

Ik wil het voor eens en voor altijd duidelijk stellen: “voor wat hoort wat! ” En daar blijf ik bij, is dat begrepen?

Weet ook dat deze foto’s op Facebook gepubliceerd zijn en dat iedereen jullie nu uitlacht!

geen roos zonder doornen

Indien we getrouwd zouden zijn zou je het een bron van echtelijke twist  kunnen noemen. Vermits Eric en ik niet getrouwd zijn hou ik het op ‘een kleine onenigheid’.

Het onderwerp van onze onenigheid is de klimroos in onze tuin.

Destijds had ik deze klimroos, Rosa ‘New Dawn’, zorgvuldig uitgekozen omdat het een sterke en overvloedig bloeiende lichtgeurende klimroos was. Ik kocht er meteen de Clematis ‘The President’ bij omdat ze, verweven met de roos, een prachtige combinatie zou vormen.

Wat ik hoopte werd werkelijkheid. Zowel de roos als de clematis zijn aanraders en vormen een prima combinatie.

Tot hiertoe waren ze elk jaar rond deze tijd  de trots van mijnen hof!

Tot nu.

Van de Clematis kan ik helaas enkel nog maar een in memoriam foto plaatsen. De plant werd door Eric inmiddels, per ongeluk?, gereduceerd tot een miserabel stengeltje van 20 cm.

En de roos?

Ik vrees dat ook haar einde nabij is.

‘Ik ga ze tot net boven de grond afknippen’dreigde Eric deze week nog. En hij meende het.

Zijn argument om over te gaan tot deze drastische ingreep slaat nergens op. De doornen zouden hem hinderen bij het snoeien van de klimophaag. En ook: ‘ik vind de kleur niet mooi, een roos hoort rood te zijn’. En ‘het is een warrige boel, niet netjes’.

Wat voor belachelijke argumenten zijn dit? Die slaan toch nergens op?

Okee, de roos heeft nu wel eens een snoeibeurt nodig maar het is en zal een rooskleurige prikkende klimroos blijven.

Wees maar zeker dat ik mij met mijn ganse lijf ten leden tussen de roos en de snoeischaar zal werpen om de roos te beschermen!

Ik had nochtans stilletjes gehoopt…. De rozenboog is toch een ideale plaats voor een huwelijksaanzoek?

Maar hij kan de pot op!

Als Eric dit leest en mij durft te vragen onder de rozenboog weet hij welk antwoord dat hij mag verwachten….

teleurgestelde jongeheren

Een herblog van 2013, omdat het me nog steeds doet glimlachen.

Nee, het mag gerust gezegd, mannen hebben het niet gemakkelijk!

Wat is er tegenwoordig nog naturel aan een vrouw en wat is nep? Je hebt al een kennersoog nodig om het verschil te zien.

Niet elke man is vertrouwd met de trucjes die de moderne vrouw gebruikt om haar lichaam te ‘shapen’. Tenzij de man in kwestie naar Trinny & Susanna kijkt natuurlijk…

Maar stel: je hebt als man je oog laten vallen op die ene vrouw met dat welgevormde, goddelijke lichaam dat je meteen helemaal in hogere sferen brengt.

Na een langdurige, verleidings- en veroveringstocht naar het hart van die vrouw (want wij, vrouwen, willen wel het gevoel hebben om veroverd te worden 🙂 ) beland je eindelijk met de vrouw van je dromen op de slaapkamer (of voor de avontuurlijke types kan het natuurlijk ook ergens anders zijn).

Jouw armen verstrengelen zich rond haar lichaam, handen glijden door haar haren, lippen vinden elkaar, versnellende hartslag en ademhaling , lichamen die als magneten naar elkaar toe worden getrokken, de passie laait hoog op… Om het kort te maken: je bent er allebei klaar voor…. De kleding die ze draagt vormt nog de enige barrière tussen jou en het paradijs.

Maar dan begint het werk pas!

Draagt die vrouw toch geen shapewear zeker….Vetherverdelers noem ik ze, omdat ze ongewenst lichaamsvet op magische wijze naar de lichaamszones duwt waar mannen het wél graag hebben: borsten en billen dus.

In je dromen had je het nogtans al verschillende keren gedaan: met één vingerknip de kanten bh losgemaakt om vervolgens, al dan niet met een sexy, licht grommend geluid, en gebruik makend van je tanden, het minuscule slipje naar beneden te trekken. Maar wat een tegenvaller, die shapewear! ‘

‘Hoe pak ik dat in godsnaam aan’ staat op je gezicht te lezen…. ‘trekken of oprollen, naar beneden of over het hoofd, zit er trouwens ergens een sluiting’ ???

Hoe dan ook het blijft een onelegante, totaal niet romantische karwei die heel wat tijd in beslag neemt en samen met de tijd ebt ook je goesting weg.

Heb je als dappere, volhoudende man die eerste hindernis toch overwonnen volgt er een tweede zware teleurstelling. Na het uittrekken van de shapewear blijkt dat de vrouw met het goddelijke lichaam helemaal geen goddelijk lichaam heeft. Borsten en billen zijn als het ware een verdieping lager gezakt en plop, er komt een buikje en een flink stel lovehandles te voorschijn….nu is de teleurstelling volledig!

Besluit: ik ben er zeker van dat de stijging van shapewearverkoop hand in hand gaat met de vermeerdering van het aantal teleurgestelde jongeheren.

Doel

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

foto’s: Els, 1/2016

Voor diegenen die Doel (B) niet kennen: Wikipedia/Doel

trouwen

Voor de vrienden die denken dat ze al met hun voeten onder tafel zitten: nee, ik ga niet trouwen.

Ik wil wel iets vertellen van wat me zo’n 25 jaar geleden is overkomen en waar ik helemaal ondersteboven van was.

Ik was 24 jaar, verliefd, meer nog, verloofd.

Ik had een afspraak bij de onderpastoor om het kerkelijk huwelijk te regelen. Ik ging alleen, mijn echtgenoot to be had geen tijd om me te vergezellen (?)

De onderpastoor zat achter een gigantisch groot eikenhouten bureau en ik zat, toch wel behoorlijk zenuwachtig, tegenover hem.

Eerst werd er wat over onbenullige dingen gepraat. Maar dan kwam de kat op de koord.

‘Ga jij nog naar de kerk, Els?’

Ik antwoordde kort en eerlijk: ‘Nee, dat is al lang geleden….’

‘Dan zou ik toch graag hebben dat je de avond voor je trouw  eens zou komen biechten’

Dat had ik nu niet verwacht. Het was vooral de toon waarop hij dat zei die mij niet aanstond. Het klonk als een dreiging, als je niet komt biechten ga ik je niet trouwen…

Braaf meisje dat ik toen nog was stapte ik de avond voor mijn trouw op het afgesproken uur onze parochiekerk binnen en nam plaats naast de biechtstoel. Ik zat alleen in de kille kerk.

Voetstappen galmde door de immense ruimte.

Ik keek achterom. Zoals verwacht was het de onderpastoor die mijn richting uit kwam.

‘Blij dat je gekomen bent’ zei hij en hij maakte een uitnodigend gebaar naar de biechtstoel.

Ik duwde de rood velours gordijn opzij, ging door mijn benen tot mijn knieën steun vonden op het harde houten bankje

Het schuifje werd achter het traliewerk werd geopend.

Hij brabbelde de gebruikelijke vragen, ik antwoordde, niks bijzonders.

Ik dacht nog: ‘hier ga ik vlug vanaf komen, ik ben zo weer thuis’.

Maar dan….

‘En heb je al voorhuwelijkse betrekkingen gehad?’

Het bleef stil, mijn gedachtenmolen begon te werken.

Vroeg hij echt of ik al seks gehad had????

Wat dacht hij dan? Mijn lief en ik kenden elkaar al 5 jaar, ik liep niet met een kuisheidsgordel hè!

En bovendien heeft hij het recht niet om daar iets over te vragen!

Hij herhaalde de vraag….weer stilte…

Ik antwoordde: ‘ Ik vind niet dat ik hierop moet antwoorden’.

‘Maar als ik het niet weet, kan ik het ook niet vergeven’ repliceerde hij op een dwingende toon.

Mijn bloed begon te koken, hij had het recht niet! En hoe kan samen slapen nu fout zijn als je elkaar graag ziet?

Maar ik moest ’s anderendaags wel getrouwd geraken. Stel je voor dat het hele gebeuren niet door kon gaan door mijn fout….dus wat moest ik doen?

‘Als het zo is, dan zal God dat wel weten en dat is genoeg voor mij. In dat geval zal Hij het mij wel vergeven’ verzon ik zomaar ter plaatse om ervan af te zijn.

Het bleef nog even stil.

Dacht hij echt dat ik me zou bedenken en hem alles in geuren en kleuren ging vertellen? Hij zou er misschien nog van genieten…de geniepigaard.

Hij mompelde nog wat en sprak mijn boetedoening uit.

Uit het aantal Onze Vaders en Weesgegroeten kon ik afleiden dat voorhuwelijkse betrekkingen als een zééééér grote zonde werd aanzien.

Desalniettemin ben ik de volgende dag als een jonge vrouw, vrij van zonden, in het huwelijk getreden.

xxxxx

Inmiddels leef ik alweer 10 jaar in zonde. Als de onderpastoor het zou weten, hij draaide zich om in zijn graf.

 

 

bril gezocht

Ondertussen zijn we bijna 1 jaar verder en nog steeds is er geen einde gekomen aan de zoektocht naar een passende bril.

Ik ben nochtans geen moeilijk mens. Ik ben tevreden met een eenvoudig alledaags exemplaar…Maar daar wringt het schoentje.

Het is de vormgeving van de bril die me de nodige kopzorgen bezorgd. Hij moet toch goed zitten? En passend zijn? En er wat leuk uitzien?

Vermits ik niet voor één gat te vangen ben startte ik mijn zoektocht in de gespecialiseerde zaken. Allen bieden ze een ruim aanbod aan, met leuke designs, mooie kleuren….net wat ik zocht. Het leven is al serieus genoeg.

Maar de vreugde sloeg al gauw om in teleurstelling. Een doorsnee bril bleek niet te passen. Nee, ik heb geen extra brede neus of mijn ogen staan niet alien-gewijs ver uit elkaar. Met mijn anatomie is (bijna) alles oké. Maar de maten klopten gewoon niet.

Ik zag er geen gat meer in…niet één exemplaar voldeed aan mijn eisen.

Ten lange laatste toch maar eens naar de site van Sfinx, het merk van mijn vorige bril surfen, die paste immers perfect.

Ik sprong een gat in de lucht want ik vond het ideale, perfect zittend exemplaar.

Wat? €280? Voor een doodgewone bril?
Bovendien was hij enkel in een witte uitvoering verkrijgbaar. Dit terwijl mijn voorkeur eerder uitging naar een grappige versie, eentje met vissen of prikkeldraad of bloemen ofzo….

Het is nu niet dat ik geen nagel hebben om aan mijn gat te krabben maar €280 vind ik toch wel overdreven om op te zitten….

zie ook “Hij is niet meer”

Senseo

Met een blik van ongeloof keek ik gisteren naar het journaal.

‘Onze elektrische apparaten gaan sneller stuk dan vroeger.’ beweerde Martine Tanghe.

Vervolgens keek ik richting keuken waar mijn Senseo apparaat van de eerste generatie reeds meer dan 10 jaar zijn vaste plek inneemt op het aanrecht. Het zwarte koffieproducerende apparaat was het eerste elektrisch toestel dat Eric en ik samen kochten. We betaalden het €59. In onze ogen leek het toen veel geld want zo breed hadden we het niet. Omdat we allebei koffieliefhebbers zijn waagden we ons toch aan die belangrijke uitgave. En zie, tot op vandaag voorziet de Senseo ons iedere ochtend van een kop lekkere sterke koffie.  Achteraf gezien bleek het voor zo’n kleine €6/jaar een lonende investering. Een kleine investering voor een groot genot, zullen we maar zeggen.

Maar een mens wil af en toe wel eens wat anders. Want wees eerlijk, een kopje Senseo is toch niet hetzelfde dan een echte espresso.

Telkens ik één of andere grote elektroketen bezoek voel ik die lichte dwang om langs die splinternieuwe, kleurrijke, blinkende, o zo aanlokkelijk uitziende espressomachines te lopen. En dan kijk ik mijn ogen uit. Soms is er de mogelijkheid om te proeven waar ik dankbaar gebruik van maak. De zoveelste uitleg van de verkoper neem ik er graag bovenop. Ondertussen ken ik de machines al beter dan hijzelf. Zoveel mogelijkheden, man man,…je hoeft zelfs niet te kiezen tussen goede kwaliteit of een mooi design, je kan het gewoon ‘all in one’ kopen. Maar…. er hangt wel een behoorlijk prijskaartje aan vast.

En bovendien, waarom zou ik het doen? Mijn Senseo doet het toch nog? Zonde om hem weg te doen. Verspilling, nee, daar doen wij niet aan mee.

Misschien kan ik er één van de kinderen plezier mee doen. Alhoewel, de jeugd van tegenwoordig is niet zo blij meer met die tweedehands spullen.

Of ik kan hopen dat het apparaat eerstdaags zijn geest laat. Of een stap verder gaan en het lot  een handje helpen. Passieve euthanasie, zeg maar. Het stopzetten van alle levensverlengende behandelingen. Door hem niet meer te ontkalken bijvoorbeeld. En dan maar hopen dat hij niet lang moet lijden voor hij in de Senseohemel van zijn welverdiende rust kan genieten.

Hij is niet meer….

10 jaar geleden kwam jij in ons leven. Je was vriend aan huis. Je kende onze kinderen, onze familie, buren, vrienden,…

We hielden contact op regelmatige basis. Vanaf het prille begin was je onze steun en toeverlaat, als we iets kwijt wilden wisten we waar naartoe. Naar jou, want jij zag het leven steeds door een roze bil.

Maar nu ben je bezweken onder de last die je, willen of niet, jarenlang hebt moeten dragen. De krak die je na de feestdagen te verwerken kreeg was de druppel die de emmer deed overlopen.

Toen beseften we dat het niet lang meer zou duren. En uiteindelijk ging je nog volledig onverwacht van ons heen. Helemaal gebroken. Nu is er enkel die koude leegte.

‘Wat doen we nu?’ vroeg Eric me.
‘Dan kopen we toch gewoon een nieuwe w.c. bril’ antwoorde ik.

het sukkeltje

Sinds enkele weken zien we hem regelmatig in onze tuin.
De merel met de bijna kale kop, het sukkeltje.

Grappig zicht, op afstand doet hij me steeds aan een kleine gier denken. Zoals andere tuinvogels  komt ook hij regelmatig een graantje meepikken van het kippeneten.
Volgens mij is het een vrouwtje (bruine bek en bruinige pluimen), een oud vrouwtje dan wel.
Echt vinnig is zij niet meer.

Vanmorgen was ze de fietswerkplaats in gevlogen en zat daar rustig op een fiets. Ze zat ons gewoon aan te kijken. Het leek wel of ze ons iets wilde vragen. Volgens mij is ze niet alleen oud maar ook dement. Gewillig poseerde ze voor onderstaande foto’s. Twijfel weg, het is dus echt een vrouwtje! 🙂

Nadat ze nog een souveniertje had achtergelaten op een fietszadel hebben we haar met voorzichtige hand naar buiten geloodst.

Het zou mij niet verwonderen als ik ze één van deze dagen dood zal terugvinden, want de winter zal ze niet overleven zonder haar hoofddeksel.

photochallenge 52 weeks 20/52

Een drietal weken geleden vond hier naar jaarlijkse gewoonte de alomgekende braderij van Beerse plaats.

Ik weet het, ze zal waarschijnlijk niet kunnen tippen aan de H. Bloedprocessies die her en der in het land plaatsvinden, maar qua gezelligheid kan geen enkel ander buitendorps evenement onze braderij evenaren, wees daar maar zeker van! Het is een organisatie van de plaatselijke Unizo afdeling (vereniging van zelfstandige ondernemers) waar wij ook lid van zijn. Jaarlijks kunnen we rekenen op een zeer groot bezoekersaantal dat genietend flaneert door de winkelstraten van Beerse.

Voor jong en oud worden er diverse attracties voorzien zoals daar zijn: animators, dansgroepen, sportdemo’s, modeshows (ja, zelfs lingerieshows…), productdemonstraties, kinderspelen, eet-en drankgelegenheden, en uiteraard zetten alle winkels hun deuren wagenwijd open of plaatsen een braderijtent in het verkeersvrije centrum.

In de omgeving is de braderij ondertussen uitgegroeid tot een evenement waar echt naar uitgekeken wordt. Een gelegenheid waar jong en oud elkaar ontmoet om samen te winkelen, van de animatie te genieten, een terrasje te doen,… Allemaal heel gezellig!

Tot dit jaar…want wat had je gedacht? Denk eens 3 weken terug in de tijd….ja, alles is in het water gevallen natuurlijk 😦

Gelukkig hebben wij, met onze fietsenwinkel, dit jaar niet deelgenomen. Alsof we wisten dat de vloek der weergoden zou toeslaan.

Stel je voor, dat je als handelaar aan zo’n evenement deelneemt, er zoveel tijd werk en geld instopt dan is zo’n regenweer echt een fiasco voor de ganse organisatie en alle deelnemende handelaars. Van 2014 zijn er dus ook geen foto’s van overvolle straten, goedgezinde mensen, volle terrasjes, schaars gekleed vrouwvolk,…enkel foto’s van lege straten, verzopen mensen in winterjas, regen, paraplu’s, …

Dus wat deed ik voor jullie? Ik nam foto’s van 2012 (toen waren we er zelf bij, ik sta er ook ergens op zoek maar..) en 2014 (volledig in het water gevallen). Het contrast kan niet groter zijn. Oordeel zelf maar links 2014, rechts 2012:

2014                                                                                                                 2012