Familie, vrienden, vakantie, met z’en allen rond een grote tafel, een filosofisch gesprek over gelukkig zijn, vrijheid, kunst, muziek (ja, er werd ook gezongen)…. de ingrediënten van een mooie herinnering aan de voorbije week.
Het gevoel van overstroomd te worden door geluk… dankbaarheid voor de vriendschap en het respect voor ieders mening, de openheid….. fierheid over mijn kinderen en mijn partner…..het gevoel te mogen zijn wie ik ben….
Blij dat ik hier deel van mocht uitmaken.
Het kan niet anders, dat heet “gelukkig zijn”.
Dank je wel Ingrid en Dirk ❤️
Vriendschap is elkaar zien zoals we zijn: erg verschillend maar samen past het perfect!
Met meer dan de helft van het camper hoogseizoen volzet, is de nieuwe trend al zichtbaar: Frankrijk, Italië en Spanje lijken anno 2022 afgedaan te hebben als camperbestemming.
De Belg heeft het Hoge Noorden ontdekt. Met Zweden als absolute topper. En dat zal niet zijn om ter plaatse de befaamde Surströmming te gaan proeven…. Nee, Zweden is meer dan Surströmming, ABBA, Volvo en Ikea.
Zweden is ook het vriendelijke groene land van de duizend meren en de prachtige natuur. Water, bergen, bossen, groen…..de natuur is er overal. En het is eveneens de thuis van de indrukwekkende schorskauwende zoogdieren die de meeste Belgen enkel kennen van de gelijknamige winterbars.
Voor wie dacht dat Zweden per definitie koud is: in het zuiden zijn de zomers stabieler dan in onze contreien, tellen meer zonuren en belangrijk, minder neerslag. Naast de prachtige natuurgebieden zijn er ook ontzettend mooie steden te ontdekken.
Wat maakt Zweden ideaal om met de camper te ontdekken? Je kan er overal gaan en staan waar je wil, het gevoel van vrijheid dat je ervaart is enorm. Hier geldt immers het allemansrecht en je mag er dus wildkamperen. Met het nodige respect uiteraard. Afstanden tussen de toeristische bezienswaardigheden worden moeiteloos afgelegd op goed berijdbare wegen waar je eindeloos geniet van de natuur om je heen.
Vanwaar die plotse belangstelling voor Zweden vraag ik me af? Zit het coronavirus er voor iets tussen? Onze vrijheid is lang ingeperkt, te lang voor velen. De nood aan vrijheid, rust en ruimte is groot. En dat vind je niet op de drukke mediterrane vakantiebestemmingen. Dat in combinatie met de flexibiliteit van het reizen met een camper maakt Scandinavië momenteel extra aantrekkelijk als camperbestemming.
Die bewuste passionele winteravond in het jaar 1964 moet het misgegaan zijn. In mijn gedachten zie ik een bedscene waarin mijn ouders de hoofdrol spelen. Mijn vader is, zoals ik hem ken, de handige harry. De typische man die nooit een gebruiksaanwijzing leest of een montageschema bekijkt. Rechttoe rechtaan, we beginnen er gewoon aan moet hij gedacht hebben.
Nu zijn de gevolgen niet te overzien: de bedrading in mijn hersenen is erg onprofessioneel uitgevoerd. Dit resulteert in het enorme warhoofd dat ik ben. Ik heb het moeilijk om mijn gedachten te ordenen, bijgevolg verdwijnen er regelmatig belangrijke gedachten in die chaotische bovenkamer van mij. Ik realiseer me dat het na 56 jaar ruim te laat is om de hulp van ‘Help, mijn vader is een klusser’ in te roepen.
Het gegeven bereikte vorige week een hoogtepunt toen we met de camper thuiskwamen van een 3 daags Ardennen weekend. De camper werd voor de deur geparkeerd om de vuile was, het restant voeding en drank uit te laden. Met onze armen vol goederen duwden we het tuinhek open.
Bij het zien van de achterdeur keken we elkaar verbaasd aan…..deze stond wagenwijd open. Na een eerste snelle controle bleek er niets verdwenen, zelfs mijn laptop lag nog op de tafel bij de achterdeur.
Blijkbaar moet ik zo enthousiast geweest zijn om op vakantie te vertrekken dat ik bij vertrek de achterdeur had laten openstaan.
Deemoedig kon ik niet anders dan schuld bekennen. Ik besefte ten volle dat ik mijn beide pollekes mocht kussen dat alles onaangeroerd gebleven was.
Men neme 1 tweedehands bestelbus, sloop de vloer en de wanden, plaats 2 zijramen en 2 dakramen, isoleer de wanden en het dak, voorzie elektriciteitsleidingen, waterleidingen, gasleidingen, waterafvoer, verwarming, plaats zonnepanelen op het dak, hang een zonneluifel, plaats de binnenindeling en de kastjes, tafel en zitbank, werk de wanden af met kurk, bekleed het dak, plaats touch led verlichting, plaats optrekgordijnen aan elk raam, voorzie stopcontacten en usb aansluitingen, plaats een inbraakalarm en CO alarm, voorzie een douchebak lavabo en toilet, onder de bestelbus hang je proper- en vuilwaterreservoir, richt de keuken in: fornuis, spoelbak, koelkast en voorraadkast, het bed voorzie je van een lattenbodem en 2 matrassen, onder het bed is ruimte voorzien voor een mini- moto, de huishoudbatterij, gasfles, tuinstoelen,…..
Zorg dat er steeds een basisvoorraad voeding, linnen en kleding aanwezig is in de camper en na het vullen van de watertank ben je vertrekkensklaar voor een lastminute uitstapje, volledig zelfvoorzienend!
“Wisten jullie al dat wij een jacuzzi hebben”? vroeg de buurvrouw tijdens één van onze avondlijke voortuinpraatjes. Alsof ze haar aankoop wilde minimaliseren voegde ze er onmiddellijk aan toe: “het is maar zo’n opblaasbaar exemplaar hoor”.
“En of we dat weten…” ontsnapte bijna uit mijn mond. Gelukkig besefte ik op het laatste moment dat een goede relatie met de buren veel waard is en verving ik deze woorden door een enthousiast “goed voor jullie!” Diep in mij had ik de stille hoop dat ze deze subtiele hint zou doorzien.
Natuurlijk weet ik dat ze een jacuzzi hebben. Meer nog, ik kan precies zeggen wanneer hij in gebruik werd genomen. Vijf dagen en drie uur moet dat ondertussen zijn. Vijf avonden van ergernis. Dat luchtbelproducerende waterreservoir waar zij zo ongelooflijk van genieten maakt namelijk een hels lawaai. En bij gezellig bubbelen hoort natuurlijk muziek. Dat maakt de ergernis alleen maar erger: de volumeknop wordt flink omhoog gedraaid om het geluid van de jacuzzi te overstemmen. Weg rust op ons terras. En laat dat nu het enige zijn waar ik naar verlang als ik thuis ben. Oké, ik geef toe, een biertje hoort er ook bij.
Het duurde niet lang voor in mijn gedachten de plannen tot sabotage van dat onding vorm begonnen te krijgen.
“Ik heb in de kelder nog breinaalden liggen” suggereerde ik mijn partner. Hij vond dat ik overreageerde en dat ik het moest loslaten. Hoe hard ik ook probeerde ik kon die ergernis niet naast mij neerleggen.
De bewuste breinaald lag al een paar dagen klaar op het kastje bij de achterdeur, wachtend op het gepaste moment, toen er op een avond werd aangeklopt.
“Wie we daar hebben, de buurman, kom binnen” gebaarde mijn partner. De buurman stak zijn hoofd met de nodige coronavoorzichtigheid tussen de opengeschoven schuifpui.
“Wij hebben een probleem” zei hij zichtbaar teleurgesteld “onze jacuzzi is lek”. Ik kon het net onderdrukken maar diep in mijn binnenste juichte ik, balde een vuist en trok die triomfantelijk omlaag als teken van overwinning. Mijn partner wierp een gespannen, vragende blik in mijn richting.
Via de draadloze verbinding die we soms hebben las ik zijn gedachten. Het was alsof hij dacht dat ik… hoe kwam hij erbij?
Mijn gelaatsuitdrukking moet een toonbeeld van onschuld geweest zijn want ik merkte dat hij mij geloofde. Bijgevolg ebte de spanning die voordien van zijn gelaat af te lezen was, weg.
Mijn partner die niet alleen fietsenmaker is maar ook veel te goed voor deze wereld deed wat van hem verwacht werd: hij ging naar de kast, trok een lade open en nam er een geschikte herstelset uit.
“Dit zou moeten werken” zei hij en overhandigde deze aan onze buurman. Ik besefte dat dit moment bepalend was voor mijn innerlijke rust van de komende maanden. Smekend probeerde ik nog “nee, niet doen, doe dat alsjeblief niet…” via de draadloze verbinding naar mijn partner door te seinen. Maar het baatte niet, de verbinding bleek plots verbroken.
Even dacht ik om de plakset “per ongeluk” uit de buurman zijn handen te duwen zodat deze onvindbaar onder de kast zou belanden. Ik realiseerde me dat dit slechts uitstel zou betekenen en liet het voor wat het was.
Waar ik voor vreesde werd waarheid: de jacuzzi werd hersteld en onze buren bubbelen er sindsdien weer vrolijk op los.
Wat zijn de dingen die daartoe bijdragen? Het feit dat Frankrijk me blijft verrassen is een belangrijk gegeven, ik hou van verrassingen! In Frankrijk krijg je deze zomaar in de schoot geworpen. Dan heb ik het over de verrassend mooie plekjes die je niet in een reisgids vindt. Toeristische plaatsen trachten wij zoveel mogelijk te vermijden wat ons geen doorsnee toeristen maakt. Nee, het zijn die andere verborgen, pakkend eenvoudige plekjes die ons aanspreken.
Wanneer Eric en ik op één van die plekjes met bewonderende blik de natuur proberen in ons op te nemen zeggen we wel eens tegen elkaar: ‘Als dit België zou zijn zou je hier toegang moeten betalen, was het drummen aan de ingang, er zou zeker een terras voorzien zijn en een standje met souvenirs. Het geheel zou ook super beveiligd zijn bij water, afgronden en ga zo maar door… maar in Frankrijk….niets, gewoon puur natuur. En belangrijk: geen drukte, je bent er meestal alleen.
Omdat wij geen enkel bijzonder plekje wil missen is een goede voorbereiding van onze jaarlijkse camper reis door Frankrijk noodzakelijk.
Gedurende het ganse jaar verzamel ik allerhande info over plaatsen, bezienswaardigheden en dagtochten die onze interesse hebben. Enkele weken voor vertrek breng ik al deze bijzonderheden over op een oude landkaart. Hierop baseren we het reisschema van de camperreis. De informatie over de plaatsen wordt afgedrukt en bundel ik tot een eigen reisgids.
Laat Ciara buiten maar over het land razen, ik ben onze vakantie aan het voorbereiden, wijntje erbij en mijn gedachten laat ik lekker afdwalen naar la Douce France….
Het is de hoogste tijd om mezelf weer bovenaan mijn to do lijstje te zetten.
Ik kijk er zo erg naar uit om veertien dagen met de camper rond te trekken door het prachtige Frankrijk, het land dat ik in mijn hart heb gesloten.
Zoals steeds hebben we geen vaste planning, enkel het begin- en het eindpunt staan vast. Tussen deze punten laten we ons verrassen door de schoonheid der natuur, eeuwenoude verstilde dorpen, boeiende ontmoetingen, versgebakken baguettes, een sterk ochtendkoffietje op het dorpsplein en kijken we reikhalzend uit naar wat er om de volgende hoek schuilt. Samen-leven, samen-genieten en samen-doen, op ons ritme, rustig aan….
Badlaken en boek stevig onder de arm geklemd baande ik mij een weg tussen de tepeltjesgewijs geordende lichamen., lichamen zoals God ze geschapen had.
Buiten een eenvoudig bord dat midden op het strand neergeplant stond was er niets dat erop wees dat hier een bijzonder soort badgasten hun favoriete hobby aan het beoefenen was.
Het lavazand brandde onder mijn voeten toen ik op mijn tippen in snelle pas over het strand liep. In mijn gebloemde jurk voelde ik me bekeken…. dus eigende ik me snel het eerste vrije plekje op het zwarte strand toe. Aan de kant weliswaar want zo zelfzeker voelde ik me niet.
Met een breed uitzwaaiend armgebaar ontvouwde ik mijn kleurig badlaken, maakte de knoop van mijn wikkeljurk los en liet hem van mijn naakte lichaam glijden om mij vervolgens in een recordtempo op het badlaken neer te ploffen. Snel mijn benen voor mijn bovenlichaam opgetrokken en een boek ter hand genomen als extra afscherming tegen gluurders. Dit gaf me de gelegenheid om mijn omgeving te observeren.
Werkelijk alle variaties van het menselijk ras waren vertegenwoordigd: van jong tot oud, man en vrouw, blank en minder blank, kaalgeschoren, netjes getrimd maar ook hele eksternesten (dames, over je bikinilijn hoef je jezelf dus geen zorgen te maken want die is er simpelweg niet), groot en klein, mager en zwaarlijvig en alle onderling denkbare combinaties.
Al gauw kon ik de naakte zonneaanbidders indelen in categorieën. Je had de overtuigde naturisten, volledig gebruind en zonder enige gène hun lichaam tentoonstellend. Velen onder hen met armen en benen wijd gespreid om optimaal van de zon te kunnen genieten. Niet altijd even aangenaam om te bekijken, dacht ik bij mezelf. Anderzijds had je de occasionele wit-bruin gevlekte naturist. En voor mezelf creëerde ik een derde categorie: de witte zonneklopper die helemaal niet houdt van braden in de zon maar zich openstelt voor een nieuwe ervaring.
Wat me aangenaam verraste was dat er niemand maar dan ook niemand naar mij gluurde. Geen man die stiekem over zijn krant keek, niemand die zijn zonnebril op zijn neus had laten zakken om vanuit een ooghoek naar mij te staren…dat bleken gelukkig fabeltjes.
De spanning vloeide langzaam weg uit mijn lichaam. Ik duwde mijn voeten voorwaarts in het warme zwarte lavazand, legde mijn boek terzijde en liet mezelf in een comfortabele rugligging zakken. Een frisse oceaanbries (blies door mijn haren dacht ik te schrijven maar voor lezers met veel verbeelding laat ik dat achterwege) koelde mijn opgewarmde lichaam….heerlijk! Het voelde een beetje als naakt zwemmen, ook zo’n fijn gevoel. Mijn ogen werden zwaar en ik doezelde even weg.
Toen ik mijn ogen opende lag er naast me een man die ik nog niet opgemerkt had. Ik voelde zijn ogen, hij zocht oogcontact. Ik keek hem vragend aan waarop hij reageerde:
“Zaten wij niet op hetzelfde vliegtuig?”
“Belgische?”
Ik knikte bevestigend.
“Jij bent Nederlander zeker?”
Hij knikte eveneens.
“Dat dacht ik al…”
Vervolgens draaide ik mijn hoofd in de andere richting en dacht: zwijg toch man, dit is het verkeerde moment, echt het verkeerde moment….
Toen we vannacht in het vakantiehuis “Casa Caminante” toekwamen had het schaars verlichte Andalousische dorpje El Chorro weinig van zijn omgeving prijsgegeven.
Vanochtend, bij het openen van de gordijnen, was onze verbazing des te groter….we werden getrakteerd op een bijzonder uitzicht: bergen, zon, water….en belangrijk, stilte.
zicht vanuit het vakantiehuis
Dit deed onze harten sneller slaan, daarom waren we hier. We konden niet wachten om onze wandelschoenen aan te trekken en alles te ontdekken. Maar eerst ontbijten op het gezellige terras. Het vakantiehuisje is een aanrader, ideaal voor 2 koppels of een gezin. Het is aangenaam gezellig en voorzien van alle luxe!
Tijdens het ontbijt kreeg het plan voor een eerste verkennende wandeling
vorm. De Caminito del Rey
is natuurlijk een must. Je kan vlakbij op de bus stappen die je naar het
beginpunt van de wandeling brengt (wel vooraf reserveren).
Vermits we de Caminito del Rey 2 jaar voordien al stapten viel onze keuze op
de “Escalera
Arabe” met een uitbreiding van de wandeling door het natuurgebied
van El Chorro.
Voor vertrek nog snel de vlakbij gelegen mini supermarket binnengelopen. De Spaanse winkelmadam hees zichzelf met moeite uit haar luie zetel naast de winkeldeur. Blijkbaar hadden we haar gestoord bij het volgen van haar dagelijkse portie soap. Sorry madam, graag een stokbrood, een stuk kaas en wat Serranoham voor onderweg.
Rugzak inpakken en we waren klaar om ons onder te dompelen in de natuur van El Chorro. We startten de wandeling in oostelijke richting. De ochtendzon brandde op ons gezicht. en de fleece die ik bij aanvang van de wandeling nog aan had verdween al snel in de rugzak. Na 200m, dichtbij een rotswand passeerden we de piepkleine bijna sprookjesachtige grotwoningen die voornamelijk verhuurd worden aan klimmers die in deze omgeving ruimschoots aan hun trekken komen.
Het wandelpad was prima begaanbaar en bleef zacht stijgen.
Tegen de rotswand konden we al een glimp van de Arabische Trappen opvangen. Het pad daar naartoe bezorgde ons enkele prachtige vergezichten die ons al een voorsmaakje gaven van wat ons te wachten stond.
de top
300 treden hoger werden we getrakteerd op een weids uitzicht over de omgeving. Hoog tijd om een schaduwrijk plaatsje te zoeken want de klim in combinatie met de brandende zon had ervoor gezorgd dat we zweetten als een paard. Van die pauze maakten we ook dankbaar gebruik om onze energievoorraad wat aan te vullen. Het stokbrood, de plaatselijke geitenkaas en serranoham smaakten verrukkelijk.
De verrekijker werd bovengehaald om te gieren die om de bergtoppen cirkelden van naderbij te observeren. We praatten, eerder fluisterden om de dieren niet op te schrikken, en observeerden vooral. Dit is ontspanning…..dit is vakantie…dit is genieten!
Een uur later moesten we verder, de schaduwen werden langer, en we weten dat de duisternis je hier plots kan overvallen. Dus liepen we stevig doorstappend de naaldboombossen in richting vakantiehuis.
Terwijl ik een koele fles cava uit de koelkast haalde ontpopte mijn stappartner zich tot een ware badmeester.
Met een frisse duik en een glaasje cava werd deze eerste ontspannende vakantiedag afgesloten.
kribbels uit mijn leven 