vrienden

geluk

Familie, vrienden, vakantie, met z’en allen rond een grote tafel, een filosofisch gesprek over gelukkig zijn, vrijheid, kunst, muziek (ja, er werd ook gezongen)…. de ingrediënten van een mooie herinnering aan de voorbije week.

Het gevoel van overstroomd te worden door geluk… dankbaarheid voor de vriendschap en het respect voor ieders mening, de openheid….. fierheid over mijn kinderen en mijn partner…..het gevoel te mogen zijn wie ik ben….

Blij dat ik hier deel van mocht uitmaken.

Het kan niet anders, dat heet “gelukkig zijn”.

Dank je wel Ingrid en Dirk ❤️
Vriendschap is elkaar zien zoals we zijn: erg verschillend maar samen past het perfect!

Zalig zij

Zalig zij de dagen van het nietsdoen,
de zon die mijn steeds koude lijf verwarmt,
de wandelschoenen die me naar de mooiste plekken brengen,
de dagen zonder het moet-gevoel,
het gedachtenloze lege hoofd waar eindelijk ruimte vrijkomt voor andere dingen,
de stressloze omgeving waar leven zo eenvoudig lijkt,
tot het besef te komen dat samen-zijn met partner en vrienden belangrijk is in het leven
de lange tafel die steeds rijkelijk gevuld is,
de afstand die ontstaat tot het dagelijks leven waardoor je dit met een nuchtere blik kan overschouwen,
de gezellige avonden samen, de gesprekken met veel lachen en af en toe een traan
de tijd die de letters, dansend in mijn hoofd, nu wel krijgen om samen te smelten tot woorden, tot zinnen, tot tekst
Amen

Ingrid en Dirk, Carine en Stef, Eric, Émilie dank jullie wel voor het fijne gezelschap die deze korte vakantie maakte tot eentje om in te kaderen.

B&B Casa las Olivas, Alora Spanje

toppunt van meligheid

Na de vorige, hoe zal ik het zeggen…. nogal melige blogposten is het tijd voor het absolute toppunt van meligheid. Doe ermee wat je wil, voor mijn part print je deze blogpost uit en veeg je er je gat mee af….

Volgende mensen maakten dat 2018 er eentje was om in te kaderen:

Mijn oneindige dank en handenvol liefde gaan uit naar mijn partner die dagelijks geconfronteerd wordt met mijn eigenaardigheden, de kronkel in mijn verwarde geest en mijn niet te onderschatten chaotische gedachtengang en ‘ons’ desondanks nog steeds de moeite waard vindt.

Mijn ouders die ik bijna dagelijks spreek en die al 53 jaar verwoede pogingen doen om hun dochter te doorgronden. Niet opgeven zou ik zeggen 😉 Bedankt voor jullie geduld, de (IJsboerke) dozen met soep, de verse kruiden sla en tomaten uit jullie tuin, de opvang van Doshi en zoveel meer…..

Aan de kinderen: Emilie, Michiel en Charlotte, bedankt dat jullie er zijn. Jullie maken mij fier, fier op de warme lieve persoonlijkheden tot wie jullie zijn uitgegroeid en fier op de manier waarop jullie in het leven staan.

Voor onze vrienden Ingrid, Dirk, Carine en Stef, van wie we weten dat hun deur steeds voor ons openstaat voor eender wat, verdriet of blijdschap…dank je wel voor dit fijn gevoel!

De collega’s van het PG o-team waar ik het nauwst mee samenwerk: Cindy, Iris, Lars, Danielle, Frank…..bedankt om regelmatig tegen jullie te mogen zagen. Want de laatste tijd ken ik er wat van….. Ook mijn ex- collega’s van het AH o-team: fijn dat jullie het contact met mij behouden en mij regelmatig updaten.

Bedankt aan alle leidinggevenden binnen PG: het was fijn samenwerken!

Aan alle medewerkers van de inmiddels 7 PG/AH winkels: dank voor jullie inzet, de gekheid, het ‘we zijn er voor elkaar’ gevoel. Hierbij reken ik ook de medewerkers die het afgelopen jaar het uiterste van mij vroegen, zij zorgden voor de uitdaging die ik nodig heb.

Ook nen dikke merci aan alle collega-bloggers en volgers die tegenwoordig uit de verste uithoeken van de wereld komen, dank voor jullie posts, jullie tijd, likes, reacties….het deed me echt wel wat! Dit is ook geldig voor de stille meelezers, ik weet dat jullie er zijn….

Voor alle mensen die ik toevallig ontmoette, die me een ‘goeiedag’ wenste, onbekenden met wie ik een fijn gesprek had, iedereen met wie ik enige vorm van verbondenheid mocht ervaren: dank je wel!

Fijne eindejaarsdagen en een spetterend 2019 voor jullie en diegenen die jullie dierbaar zijn!

vakantie, tijd voor zelfreflectie….

Vakantie…een ontspannen februariavond met onze vier vrienden in Spanje, een spelletje Uno…..

Ik heb het moeilijk om mijn gedachten erbij te houden. Mijn gedachtenmolen draait weer door.

Door wat afstand te nemen probeer ik mijn dagelijks leven te analyseren. Waar gaat het goed, waar loopt het fout? Zelfreflectie tijdens een spelletje Uno of hoe zin en onzin toch verbonden kunnen zijn.

Ik kijk even over mijn schouder naar wat voorbij is en kom tot het besef dat ik aan het doordraven was.

Ten koste van wat? Mijn relatie? Mijn kinderen? Ja, wellicht wel.

Wat is mijn levensdoel ook alweer? Genieten..zeer zeker! Genieten van wat ik onderneem, genieten van mijn werk, van mooie dingen, mooie momenten en van elkaar. En bewust leven. Deze belangrijke dingen was ik even uit het oog verloren.

De dagelijkse sleur maakt zoveel kapot. En het gebeurt zonder dat je er erg in hebt. Ongezien komt ze je leven binnendringen.

Gelukkig herken ik, zoals nu, de tekenen die erop duiden dat het de verkeerde kant opgaat. Zoniet is er mijn partner die aan de alarmbel trekt. ‘Hey, ik ben er ook nog’ durft hij gelukkig te roepen. Hij kent mij natuurlijk als geen ander en weet wanneer ik over de schreef ga gaan.

Ik besluit dat dit het moment is om te resetten. Aandacht herverdelen. Focus op de belangrijke dingen in het leven en mijn doelen terug scherpstellen.

Een praktisch plan van aanpak is hier volledig op zijn plaats:

Meer met elkaar praten.

Misschien is een heroriëntatie op werkvlak nodig. Ik heb weer het gevoel dat ik kom vast te zitten. Ik wil, ook als persoon, blijven groeien.

Mezelf engageren voor iets, een hobby, een interesse,…en daar de nodige tijd voor vrijmaken.

Rustpunten inlassen, af en toe een weekendje weg, Mijn werkdagen wat korter maken, Dat is een moeilijke voor mij…

Als ik het geheel overzie gaan mijn/onze gedachten meer en meer in de richting van een drastische verandering. Alles achterlaten en opnieuw starten in Frankrijk. Het is een langetermijnproces dat al langer aan het groeien is.

Dat spelletje Uno heb ik uiteraard verloren.

herfstblues

Indien je de mate van vulling van onze glasbak als graadmeter van het aantal vriendenbezoeken mag beschouwen, dan is het de voorbije maanden maar povertjes geweest.

Slechts een paar wijnflessen, enkele flesjes Leffe (die ik bovendien zelf leegdronk) en een fles witte porto vullen de blauwe bak. De Leffe- flesjes horen trouwens, vanwege het statiegeld, niet thuis in de glasbak.

En nee onze vrienden zijn geen geheelonthouders geworden, zeker weten.

Eens waren er betere tijden. Tijden dat ik onze glasbak niet in één keer aan de straatkant durfde te zetten.

Mijn gedachten dwalen af naar de warme gezellige zomeravonden rond onze terrastafel, de cava die rijkelijk vloeide. En naar enkele vrienden die nu ver weg wonen en anderen die nog dichtbij wonen maar die we laatste tijd wat minder gezien hebben. Samen praten en lachen, dat waren echte genietmomenten waar ik nu met heimwee aan terugdenk.

Ach, misschien heb ik gewoon last van de herfstblues? Kortere dagen, somber weer, koud, nat en grijs….het maakt me wat melancholisch.

Tijd om die symptomen de kop in te drukken. Morgenavond gaan wij er een mooi begin aan maken…..

We gaan van start met het vullen van onze net leeggemaakte glasbak…

the missing link

Deze slideshow vereist JavaScript.

Verleden week kregen we fantastisch nieuws. Onze ex- buren kwamen even terug naar België. Joehoe!

Enige maanden geleden kozen onze toenmalige buren,Ingrid en Dirk ervoor om de Belgische drukte en stress voorgoed achter zich te laten en te emigreren.

Tijdens hun eerste week als kersverse inwoners van Spanje hadden we hen al een bezoekje gebracht. En we zagen dat het goed was…dat ze ginds inderdaad hun plekje gevonden hadden.

Dus…..als je zin hebt in een vakantie, kort of lang, als je houdt van rust, natuur, de zon op je bolleke en graag ontvangen wordt door warme mensen dan is dit het adres!

Casa las Olivas in Alora, Spanje

Bij de aankondiging van het nakende bezoek waren er in België vier hartjes die een geweldige vreugdesprong maakten.

De vrolijke zes zouden voor enkele dagen weer verenigd zijn!

Wat hadden we elkaar gemist.

Je kan wel zeggen dat we een hechte vriendengroep zijn. Zes handen op één buik, of hoe noem je dat dan? We delen niet enkel mooie dingen maar ook grote en kleine zorgen met elkaar. Bijgevolg zijn de momenten die we samen doorbrengen soms behoorlijk emotioneel. Een lach en een traan. Super toch?

Goed, Dirk en Ingrid zouden dus naar België komen.

Even was ik bang dat de fysieke afstand die er tussen ons gekomen was zich ook in onze vriendschap zou laten voelen. Maar nee hoor! Er werd druk geknuffeld, ik heb het als heel intens ervaren. Zij behoren trouwens tot de enige mensen die mij eens goed mogen vastpakken. En met goed bedoel ik echt goed hè, borstjes tegen borstjes en borstjes tegen borstkas 🙂 wat voor mij heel wat betekent want ik ben namelijk niet zo knuffelig aangelegd.

Er werd een eenvoudig ovenschoteltje gekookt, fles(sen) wijn en wat bier in huis gehaald (en wat water en frisdrank voor Bob). En chips voor Stef (grapje Stef 😉 je kent ons wel). Het werd een mooie avond. We hadden elkaar ook zoveel te vertellen.

En de avond nadien een verjaardagsetentje met z’n zessen.

Geniet, geniet…

En dan de pijn van het afscheid.

En de belofte dat we het niet zullen toelaten dat er afstand tussen ons komt.

En dat we contact houden via onze Messenger groep ‘The Missing Link’.

En dat we elkaar over enkele weken irl terugzien in Spanje.

Het aftellen kan beginnen.

aan ons zal het niet gelegen hebben….

Voetbalgek kan je ons niet echt noemen, alhoewel…
De Belgen zijn gestrand in de 1/8 finale van de wereldbeker. Maar aan ons zal het niet gelegen hebben….want wij hebben hevig gesupporterd!

De buren zorgden voor een groot t.v. scherm, wat versiering, een grote tafel met wat lekkers om te eten en te drinken en niet te vergeten aangenaam gezelschap…