Duifje
Mag ik jullie voorstellen aan Duifje? Ze ziet er echt zielig uit, niet?
Enkele weken geleden vond ik Duifje zwaargewond langs de kant van de weg, beide vleugels weid uitgespreid over de grond. Mijn verstand zei “Dat ziet er niet goed uit Els, het beestje heeft geen schijn van kans. Bespaar jezelf een hoop verdriet en loop door”. Wat ik in eerste instantie ook deed.
Maar dan was er dat stemmetje in mijn hoofd, waarschijnlijk getriggerd door mijn extra portie aangeboren gevoeligheid, dat me op mijn passen deed terugkeren. Ik boog me over het hulpeloze wezentje, bang om haar pijn te doen omklemde ik zacht haar vleugels. Draaiend in mijn handen probeerde ik me een beeld te vormen van haar toestand. Wat was ze mager, ik voelde duidelijk haar borstbeen. Ocharme, hoe lang lag ze daar al in de verschroeiende hitte? Ze had een hoofdwonde, aan één van de vleugels waren de slagpennen verdwenen, haar staartveren waren bijna allemaal weg en haar rechtse pootje was er erg aan toe. Hoe ze er inwendig aan toe was was me niet duidelijk.
Waarschijnlijk een kamikaze duif…. Ik stopte ze veilig in mijn sweater en ritste die dicht. Ze berustte in haar lot.
Eens thuisgekomen liet ik Duifje drinken, zette ik ze in onze lege glasbak (ja, soms is die leeg 😉) en werd ze voorzien van water en graantjes die na de dood van Kippetje waren blijven staan . De bak werd afgedekt. Rust was nu het belangrijkste. De eerste twee dagen gebeurde er tot onze grote wanhoop niets, ze lag daar maar, echt triest om zien.
Maar toen we haar op de derde ochtend graantjes hoorden pikken kon onze blijdschap niet op. In ons hoofd stegen haar kansen om dit te overleven meteen naar 100%. Sindsdien gaan we meermaals per dag een praatje met haar maken om ze wat te laten wennen aan onze stem en om haar moed in te spreken natuurlijk 😉. En het heeft effect: ze is minder bang en het herstel verloopt prima.
Nu zijn we drie weken verder. Duifje zit in een kleine afgebakende ruimte in onze tuin. Af en toe gaat ze even op een stok zitten maar haar pootje is nog lang niet sterk genoeg om er permanent op te steunen. En haar pluimen moeten nog groeien.
Ze heeft nog een lange weg te gaan. Maar we geloven dat ze het gaat halen. En dan volgt er na de niet erg flatterende foto van hierboven, gegarandeerd een na-foto waar ze op beide pootjes zal staan pronken in een prachtig nieuw verenkleed.
Stiekem hoop ik dat wanneer ze gerevalideerd zal zijn, ze hier samen met haar collega- houtduiven zal blijven rondhangen.
15/8 Trieste update: Na 1 maand verzorging is Duifje vannacht meegenomen door een marter die hier al enkele dagen rondhing. Het enige wat er van haar nog rest is een spoor van pluimen in onze tuin. En ze was net zo goed op weg naar een volledig herstel. Het heeft niet mogen zijn.
maak stil, voel…. en weet
De schim van de dood dwaalt tussen mijn dierbaren en zwaait onverbiddelijk met zijn zeis. Hij beschadigde de levensdraad van een naaste. Wetende dat hij zal blijven inhakken op de reeds uitgerafelde levensdraad tot deze finaal zal knakken maakt mij triest. Voor mij ligt toekomst. Voor mij ligt leven, geluk, gezondheid….
Dit is iets wat mij diep raakt en me op de knieën dwingt. Het laat me beseffen dat ik, als mens, niet almachtig ben. Er zijn grotere krachten waar ik niet tegenop kan.
Men zegt dat je niet mag toelaten dat de dingen waar je geen vat op hebt je verbitteren. Je moet jezelf daarover zetten…..en je moet blijven proberen om zacht en meelevend te blijven…..Maar het raakt me diep in mijn hart. Mijn hart dat zich met boosheid en verdriet vult.
Anderzijds is het gegeven ook een verrijking in mijn leven. De laatste jaren nam ik mijn gezondheid als vanzelfsprekend, er waren andere waarden die ongemerkt de bovenhand hadden genomen die nu lege dozen blijken te zijn.
Het voelt alsof het tijd is voor een grote opruimactie in mijn hoofd. De resetknop lijkt ingedrukt. Gezondheid prijkt, na jarenlange dwaling, weer bovenaan als hoogste waarde in mijn leven. Maar het besef dat dit hoogste goed ogenblikkelijk kan kantelen doet mij nadenken. Als ik nog iets wil doen in mijn leven moet ik het nu doen. Er komt een tijd dat het niet meer zal kunnen en dat moment kan erg onverwacht komen.
Ik heb het gevoel op een kruispunt in mijn leven te staan. Welke weg ik kies is mijn beslissing. Laat ik dit positieve effect wegdeemsteren, wat jammer zou zijn, of laat ik toe dat dit mijn leven verandert? Met andere woorden: kies ik voor “veilig” of ga ik door op een nieuw pad en kies ik voor “verandering”?
Bovenstaande tekst schreef ik enkele weken geleden. Inmiddels heb ik een belangrijke beslissing genomen. Ik heb mijn oude leven losgelaten en het pad vrijgemaakt voor een nieuwe toekomst:
Ik ben gestopt met werken als werknemer om me vanaf nu volledig op mijn zaak in de camperverhuur te concentreren. En het voelt helemaal juist, net zoals je een nieuw liedje op de radio hoort en weet “dit is het!”
Het positieve effect heeft niet op zich laten wachten, er viel een grote last van mijn schouders en er kwam ruimte vrij in mijn hoofd. Ruimte die ik zelf kan invullen, wat een luxe….
Het voelt ongelofelijk licht, ik fladder weer door het leven.
Nee, ik wil het niet weten
onderuitgehaald
We zouden een dagje gaan shoppen, mijn dochter en ik. Naar gewoonte was ik te vroeg op de plaats van afspraak. In de hoop dat mijn dochter me zou opmerken parkeerde ik mijn auto vlakbij de ingang van de openbare parking.
In afwachting observeerde ik de bewegingen op de parking. Auto’s reden af en aan…..
Mijn aandacht werd getrokken door een opvallende bloedrode, blinkende sportwagen die met piepende banden de parking kwam opgereden. “Hmm…vlotte rijstijl” was mijn eerste gedacht. Een bijna volledig vrije parking maar de rode bolide parkeerde zich prompt naast mij. Op de gehandicaptenparking nota bene???! ‘Dat zal wel één of andere verwende rijkeluiszoon zijn’ dacht ik.
Vanbinnen voelde ik boosheid opborrelen. Dat doe je toch niet, je neemt niet de plaats in van mensen met een beperking, mensen die waarschijnlijk minder mobiel zijn. Het gevoel dat deze mensen onrecht werd aangedaan deed mij naar de deurgreep van het portier grijpen. Het idee om hem eens goed mijn gedacht te zeggen kwam in mij op. Nog het juiste moment afwachten….
De bestuurder bleef nog even in zijn auto zitten, nam zijn smartphone in de hand en tokkelde er wat op. Dan opende het portier. Nu had ik een beter beeld van de jongeman. Slank, verzorgd, sportief type…. Zo typisch, ik had niet anders verwacht. Hij schoof de bestuurderszetel wat naar voor.
En dan deed hij iets waardoor een diep gevoel van schaamte mij overviel: hij nam een rolstoel vanachter zijn autozetel.
Hoe is het mogelijk? Hoe zijn mijn gedachten zo geconditioneerd geraakt? Ik, Els met de open geest die van zichzelf dacht dat ze de medemens onbevooroordeeld benaderde? Blijkbaar is in mijn denkwereld elke gehandicapte oud en rijden ze allemaal met een hoge bakkerscamionette voorzien van een blauwe sticker op de achterruit. Ik voelde me even onderuitgehaald.
Inmiddels had de jongeman zich vlotjes geïnstalleerd in zijn rolstoel, gaf een stevige duw aan de wielen en even kruiste onze blikken. Ik begroette zijn glimlach met een vriendelijk knikje.
Zou hij gevoeld hebben wat ik dacht?
ik dacht….
ik dacht
vandaag maak ik er werk van
maar
toen riep de zon me naar buiten
staarde ik naar de bloeiende magnoliaboom van de buren
vond het contrast tussen de rozige bloemen en de felblauwe lucht zo babymooi
aanhoorde ik het wonderlijke, gezingzegde lied van een spreeuw
die op de nok van het dak zat
toen kwam het besef
dat ik de afgelopen week hard genoeg gewerkt had
dus
plaatste ik een tuinstoel op een zonnig plekje
ging zitten
en genoot van de zonnestralen die mijn stramme spieren opwarmden
en deed niets
enkel zijn
bovenal besefte ik
dat dit goed genoeg was
Els, 4/2023
sterretjes gezien
Help, ik moet morgen op gesprek bij een mogelijke werkgever. 😱
Wat zeg ik hem?
“Mijn kleinkind van anderhalf is tegen mij gebotst (=de waarheid),” klinkt al even ongeloofwaardig als “ik ben tegen de deur gelopen.”
het achtste gebod
Eric tikte mij stevig aan met zijn elleboog en zei fluisterend “Kijk….. kijk daar….’t is ni te geloven!”
Mijn blik priemde zich tussen twee reclameborden tot ik een jongeman met de sweater in het vizier kreeg. Hij zat gehurkt bij een stapel Apple MacBooks. Zijn gezicht was nauwelijks zichtbaar onder de sweaterkap die hij stevig over zijn hoofd had getrokken. Wat gedroeg hij zich vreemd: schichtig om zich heen kijkend, friemelend aan de verpakking van een laptop. Wanneer er iemand langs hem liep richtte hij zich op en keek geïnteresseerd naar enkele producten om daarna weer te hurken bij de stapel laptops. Ik herkende dit gedrag meteen.
Mijn partner en ik stonden enigszins verbouwereerd toe te kijken. Benieuwd of ons vermoeden bevestigd zou worden. De jongeman ging gewoon door met het verwijderen van de metalen draad en het alarmlabel dat kruiselings rond de verpakking van de laptop bevestigd waren. Hij had ons nog steeds niet opgemerkt. Even dacht ik mijn stoute schoenen aan te trekken, erop af te stappen en luid te roepen “Wa zijde gij van plan?” Maar ik heb mij wijselijk ingehouden. Het risico om een pak rammel te krijgen of met een mes bedreigt te worden leek me reëel. En zolang hij niet met het product, zonder te betalen, voorbij de kassa is gelopen heeft hij immers niets gestolen. Er was geen verkoper bij ons in de buurt dus we hadden geen andere keuze dan hem te laten begaan.
En het lukte hem, de beveiliging was eraf. Hij opende zijn jas en schoof de laptop er snel in, stond op en begaf zich met snelle pas richting kassa. Ik liep hem achterna tot aan de kassa en wees de dief aan bij de kassamedewerker. Die keek niet eens raar op. “Dagelijkse kost hier, we bekijken straks de camerabeelden wel” zei hij. De dief was inmiddels de ring van Turnhout overgelopen en verdween uit het zicht.
Bij nazicht bleken er niet één maar drie laptops gestolen te zijn. Drie maal €999!!!
Ik was er helemaal ondersteboven van.
die ochtend, na een zwaar zuipfeestje….
foto: Els 1/2023 Beerse
dankbaar
langzaam, als een herfstblad, viel ik voor jou
je woorden, je zachtheid, de rust die je uitstraalde
twee gelijkgestemde zielen die elkaar vonden
je veroverde een plekje in mijn leven
het lijkt zo juist, zo logisch
wetend dat er ooit een tijd zal komen
dat mijn geest elke herinnering aan jou zal grijpen
en dat beeld als een broos relikwie zal bewaren
mijn stem jouw naam zal roepen
diep vanbinnen beseffend dat enkel de stilte zal antwoorden
mijn ogen zich zullen vullen met tranen
dankbaar om wat was
Els, 09/2022