Wees een beetje meer Kippetje….

Negen jaar geleden kochten we drie kippen, bijzonder mooi gevederde Zaanse hoenders. Het verwerken van ons groenafval zou hun voornaamste taak worden. Af en toe een eitje waardeerden we als welgekomen extra maar was geen noodzaak.

De jaren gingen voorbij en twee van de dames kwamen onlangs jammer genoeg te overlijden. En nu rest er ons nog één kip.

Om het leed van het heengaan van haar zusters wat te verzachten hebben we beslist dat Kippetje recht heeft op enkele privileges die het haar laatste jaren op aarde wat aangenamer zullen maken. Zo werd het poortje van de kippenren opengezet, Kippetje kreeg de vrijheid om naar believen in onze kleine tuin rond te scharrelen.

En wat blijkt? Het leven van Kippetje lijkt pas te beginnen na het overlijden van haar zusters. Kippetje heeft haar tweede levensadem gevonden. Ze kleurt lekker buiten de grenzen, letterlijk.

Over de schutting trippelen, door de dakgoot slenteren, zonnen op het dak van de buren, gezellig naast de duiven op de tuinschutting zitten, zaadjes pikken op de vogelvoederplank, mijn vriend verrassen met een bezoekje in zijn fietsenwinkel, regelmatig een daguitstapje in de straatberm….. Ondanks haar gevorderde leeftijd lijkt haar avontuurlijke geest de bovenhand te nemen. Bij het eerste licht in onze keuken komt ze uit het kippenhok en trippelt over het terras richting schuifpui waar ze tegen het raam komt tikken “Waar blijven mijn graantjes?” lijkt ze te vragen. Als de schuifpui open staat komt mevrouwtje gewoon de keuken ingewandeld. Ze zorgt dat we elke ochtend starten met een glimlach.

Ze geniet van haar extra vrijheid, laat zich niet kooien en heeft een gelukkige oude dag. En wie zijn wij om haar dat te ontnemen?

Misschien moeten wij allemaal een beetje meer zoals Kippetje zijn? Leef je eigen leven, eis je vrijheid op en laat je niet kooien….wedden dat er ons ook een gelukkig(er) leven wacht?