Mag ik jullie voorstellen aan Duifje? Ze ziet er echt zielig uit, niet?
Enkele weken geleden vond ik Duifje zwaargewond langs de kant van de weg, beide vleugels weid uitgespreid over de grond. Mijn verstand zei “Dat ziet er niet goed uit Els, het beestje heeft geen schijn van kans. Bespaar jezelf een hoop verdriet en loop door”. Wat ik in eerste instantie ook deed.
Maar dan was er dat stemmetje in mijn hoofd, waarschijnlijk getriggerd door mijn extra portie aangeboren gevoeligheid, dat me op mijn passen deed terugkeren. Ik boog me over het hulpeloze wezentje, bang om haar pijn te doen omklemde ik zacht haar vleugels. Draaiend in mijn handen probeerde ik me een beeld te vormen van haar toestand. Wat was ze mager, ik voelde duidelijk haar borstbeen. Ocharme, hoe lang lag ze daar al in de verschroeiende hitte? Ze had een hoofdwonde, aan één van de vleugels waren de slagpennen verdwenen, haar staartveren waren bijna allemaal weg en haar rechtse pootje was er erg aan toe. Hoe ze er inwendig aan toe was was me niet duidelijk.
Waarschijnlijk een kamikaze duif…. Ik stopte ze veilig in mijn sweater en ritste die dicht. Ze berustte in haar lot.
Eens thuisgekomen liet ik Duifje drinken, zette ik ze in onze lege glasbak (ja, soms is die leeg 😉) en werd ze voorzien van water en graantjes die na de dood van Kippetje waren blijven staan . De bak werd afgedekt. Rust was nu het belangrijkste. De eerste twee dagen gebeurde er tot onze grote wanhoop niets, ze lag daar maar, echt triest om zien.
Maar toen we haar op de derde ochtend graantjes hoorden pikken kon onze blijdschap niet op. In ons hoofd stegen haar kansen om dit te overleven meteen naar 100%. Sindsdien gaan we meermaals per dag een praatje met haar maken om ze wat te laten wennen aan onze stem en om haar moed in te spreken natuurlijk 😉. En het heeft effect: ze is minder bang en het herstel verloopt prima.
Nu zijn we drie weken verder. Duifje zit in een kleine afgebakende ruimte in onze tuin. Af en toe gaat ze even op een stok zitten maar haar pootje is nog lang niet sterk genoeg om er permanent op te steunen. En haar pluimen moeten nog groeien.
Ze heeft nog een lange weg te gaan. Maar we geloven dat ze het gaat halen. En dan volgt er na de niet erg flatterende foto van hierboven, gegarandeerd een na-foto waar ze op beide pootjes zal staan pronken in een prachtig nieuw verenkleed.
Stiekem hoop ik dat wanneer ze gerevalideerd zal zijn, ze hier samen met haar collega- houtduiven zal blijven rondhangen.
15/8 Trieste update: Na 1 maand verzorging is Duifje vannacht meegenomen door een marter die hier al enkele dagen rondhing. Het enige wat er van haar nog rest is een spoor van pluimen in onze tuin. En ze was net zo goed op weg naar een volledig herstel. Het heeft niet mogen zijn.