vrouwenzaken

‘Wat doe jij nou? Ben je naar je tieten aan het kijken? Of stink je?

Dat waren de woorden die mijn jongere collega, Lotte, me vanop enkele meters afstand toeriep.

Lotte is zo’n heerlijk directe Nederlandse collega waar ik het goed mee kan vinden. En toch zijn we heel verschillend. Ik denk het en zij zegt het gewoon, totaal ongegeneerd. Was ik in haar plaats zou ik zeker mijn hoofd gedraaid hebben en gedaan alsof ik niets gemerkt had.

Geschrokken liet ik mijn hemdsblouse terug tegen mijn lichaam vallen. Ik voelde me lichtelijk betrapt…want ik was inderdaad in mijn décolleté aan het gluren.

Ik maakte een uitnodigend gebaar in haar richting. ‘Kom wat dichterbij dan zal ik het je vertellen ‘. Nee, ik was echt niet van plan mijn antwoord ‘en plein publique’ door de gang te roepen, dit was te persoonlijk.

Met opgetrokken neusvleugels en snuffelend als een speurhond was Lotte me inmiddels genaderd.

Fluisterend vertrouwde ik haar mijn geheim toe: ‘Ik keek even of mijn inlegkruisje goed zat’.

‘Waaaat??? Heb jij daar een inlegkruisje?’

‘Welja, ik heb niet graag van die donkere zweetvlekken op mijn blouse dus plak ik wel eens inlegkruisjes aan de binnenkant van mijn blouse. Ik wist niet zeker of ze goed zouden blijven zitten dus controleerde ik het even, ik mag er niet aan denken dat het los geraakt en onder mijn blouse uitvalt’.

‘Woehaha, echt waar? Kleef jij echt inlegkruisjes onder je armen?’

Ik verwachtte eerder een reactie in de aard van: ‘wat slim van je, dat is een goede tip’. Maar ik vergiste me.

‘Dat doe je toch niet……ik ken iets veel beter joh….ken jij Odorex dan niet?’

Odorex? Nooit van gehoord. Ik voelde mijn hersencellen krimpen tot die van de spreekwoordelijke ‘domme Belg.

‘2 keer in de week onder je oksels deppen en je hebt geen last meer van zweetvlekken. Weet je wat? Ik zal het vrijdag voor je meebrengen’

Er werd nog wat gelachen en gegniffeld….

Tot onze baas binnen kwam.

Toen werd het stil….. Hij had onmiddellijk in de gaten dat er iets gaande was en keek ons met een vragende blik aan.

‘Vrouwenzaken, Rob….meer hoef jij niet te weten’ was mijn antwoord.

Hij keek ons lachend aan en zei: ‘Ach, laat maar, ik lees het wel op je blog ofzo….’ 

Bij deze, Rob….

De vraag is, Rob, of je dit nu echt wel had willen weten……?