overrompeld

Wat een week was dit????

Zoveel gebeurtenissen samengepropt in enkele dagen, een ware rollercoaster van gevoelens en ideeën.

Eerst de goed nieuws mededelingen: ik word dit jaar twee keer oma! Eén keer bij de zoon en schoondochter en één keer bij de plusdochter en haar partner. Ik voel warempel gevoelens ontwaken waarvan ik dacht dat ik ze nooit meer zou voelen, is de koele Els echt aan het smelten? Ja hoor! Ik smelt van trots, blijdschap en liefde voor het ongeboren leven!

Op dinsdag heb ik vroegtijdig mijn werkshift moeten afbreken, ik voelde me ziek. Maar dan echt ziek hè. Ik ben geen watje en geef niet snel toe aan een ziek gevoel maar in deze tijden ben ik uiterst voorzichtig. Ik voelde mijn toestand uur na uur verslechteren. Huisarts gebeld, onmiddellijk aangeschoven bij het COVID-19 testcentrum en met zo’n wisser aan mijn hersenen laten kietelen (zo voelde het althans). Volgende dag uitslag: positief. Dit was het begin van mijn 10 daagse isolatie. De eerste dagen waren absoluut geen lachertje. Vandaag (dag 6)voel ik een evolutie in de goede richting. Hopelijk lukt het me om volgende week weer aan de slag te gaan.

En wat doe je als je ganse dagen thuis zit? Afstand nemen van je job en denken…. over die job. Over hoe ik mijn lichaam en geest stilaan kapot maak, over slaapproblemen, over gestresst door het leven gaan, over bang zijn om in het slaap te vallen achter het stuur, over het gevoel van mezelf niet meer te kunnen motiveren om ’s morgens blij gezind van huis te vertrekken, over het gevoel dat er meer in mij zit waar geen gebruik wordt van gemaakt, over het gevoel dat mijn leergierigheid niet bevredigd wordt.

En dan wordt er gepraat met mijn partner: “Blij dat je het eindelijk inziet, ik heb het je toch al langer gezegd, je bent jezelf aan het uitputten en dat eist zijn tol.” Oké, zover waren we, we erkenden allebei het probleem. Maar wat is de oplossing?

Thuis blijven en mee in de fietsenzaak stappen? Dat zou betekenen dat ik fulltime zou moeten samenwerken met mijn partner….nee, doe ik niet. Met zo’n spring-in-‘t-veld zou ik geen minuut innerlijke rust kennen.

En toen was er een idee dat de aanzet gaf tot de geboorte van mijn kindje . Zakelijk kindje welteverstaan. Een extra activiteit onder de bestaande fietsenzaak. Een activiteit die ik volledig zelf zal kunnen leiden. Ik lijk mijn enthousiasme terug gevonden te hebben. Later geef ik hier meer details over.

Dat gebeurde dus allemaal tijdens de voorbije week. Wat zeg ik, het gebeurde binnen een tijdsbestek van 5 dagen: verwachtingen en beslissingen die een invloed zullen hebben op mijn verdere leven.

Eén ding staat vast: dit jaar staan er nog spannende dingen te gebeuren, ik kijk vol verwachting vooruit!